Δεν προκαλεί και ρίγη ενθουσιασμού

 

Του Μανόλη Καψή

Εντάξει δεν λέω, και συμπαθής και αξιοπρεπής είναι ο νέος Πρόεδρος, και γράμματα ξέρει, αλλά δεν προκαλεί και ρίγη ενθουσιασμού. Και ποιήματα του Καβάφη διαβάζει δεν λέω, και χιούμορ έχει, αλλά δεν παραληρούν τα πλήθη με τον Κώστα Τασούλα, ούτε ήταν και καμία έκπληξη η επιλογή του. Και το επιχείρημα του πρωθυπουργού ότι επελέγη γιατί υπάρχει διεθνής αστάθεια,

και γιατί έχουν ξεσπάσει πόλεμοι στην ευρύτερη γειτονιά και χρειάζεται στην προεδρία επαγγελματίας πολιτικός που να ξέρει τη δουλειά, δεν λέω, ωραίο ακούγεται και πατριωτικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ολίγον μούφα.

Δηλαδή πώς θα επηρεάσει τη διεθνή αστάθεια η εκλογή Τασούλα; Θα προτάξει τα στήθη του ο Πρόεδρος στον Πούτιν; Η Σακελλαροπούλου δεν μας έκανε γιατί δεν έχει πάει στρατό; Αν είναι έτσι, ας διάλεγε ο Μητσοτάκης τον Φράγκο Φραγκούλη καλύτερα.

Σε κάθε περίπτωση προτείνω να επιμείνουμε στους εξοπλισμούς και την αναδιοργάνωση του Στρατεύματος που προωθεί ο Δένδιας (και μπράβο του) και να μην ποντάρουμε πολλά στον φόβο που μπορεί να προκαλεί στους εχθρούς του έθνους ο Κώστας Τασούλας. Ας το παίξουμε safe. Όχι τίποτα άλλο αλλά είδαμε και τα χαΐρια μας με τον προκάτοχο του Κώστα Τασούλα, που καθημερινά έστελνε αυστηρά μηνύματα στον Ερντογάν και δώστου τις προειδοποιήσεις και τις απειλές. Είδαμε πώς αντέδρασε όταν του τα έψαλε ο Τούρκος Πρόεδρος μέσα στο Προεδρικό.

Εν πάση περιπτώσει,  αυτόν διάλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτόν θα ψηφίσουν (μάλλον μόνοι τους) οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, αν ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι κάνει για τη δουλειά του που τον θέλει, με γειά του και χαρά του. Εμάς δεν μας πέφτει λόγος, ούτε ψηφίζουμε ούτε αγωνιούμε για το ποιος θα έχει την ευθύνη της Καλυψούς για τα επόμενα 5 χρόνια.

Θα έλεγα δε ακόμα, ότι το γεγονός ότι η επιλογή και η ψηφοφορία για τον νέο Πρόεδρο προκαλεί και ένα είδος βαρεμάρας (παρά την προσπάθεια ημών των δημοσιογράφων να συγγράψουμε ένα θρίλερ), είναι ίσως και θετικό. Έχουν ατονήσει τα πάθη, οι ιδεολογικές συγκρούσεις και οι τοξικές αντιπαραθέσεις, τις οποίες χορτάσαμε (και πληρώσαμε ακριβά) τα προηγούμενα χρόνια και πλέον πολιτευόμαστε ως γνήσιοι Ευρωπαίοι. Δεν αρπαζόμαστε για τον Πρόεδρο, με δυσκολία πάμε ως τις κάλπες να ψηφίσουμε.

Αλλά επειδή φυσικά οι παλαιότεροι μας έχουν εξηγήσει τη σχέση της πολιτικής με τα σύμβολα, όλοι διέκριναν τη στροφή του πρωθυπουργού σε μια ασφαλή, "δεξιά" λύση, τέτοια που να ικανοποιεί τη βάση του και τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και κυρίως να μην δίνει πατήματα στους "δεξιότερα της δεξιάς", να πλευροκοπήσουν τη Νέα Δημοκρατία και να της αποσπάσουν ψήφους, γιατί δήθεν έχασε την ψυχή της και εγκατέλειψε την εθνικόφρονα κληρονομιά της. Σταθερότητα "πουλάει" ο Κυριάκος Μητσοτάκης στους ψηφοφόρους, σταθερότητα προσφέρει λοιπόν.

Δεν είναι φυσικά συναινετική επιλογή, όπως σωστά επισημαίνει η αντιπολίτευση (και προβλέπει το πνεύμα του θεσμού), αλλά επίσης δεν είναι και απαραίτητα αρνητικό ότι ο παντοδύναμος πρωθυπουργός αναγκάζεται να βάλει νερό στο κρασί του και να λάβει σοβαρά υπόψιν του τους βουλευτές του. Μια υπενθύμιση στον κ. Μητσοτάκη ότι δεν κυβερνάει μόνος του (όπως υποψιάζονται ορισμένοι ότι επιθυμεί κατά βάθος). Για έναν πρωθυπουργό που κατηγορείται (όχι αδίκως) ότι θέλει να ελέγξει όλους τους αρμούς της εξουσίας, μια αυτοσυγκράτηση από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ίσως δεν είναι και πολύ κακή ιδέα.

Αντίθετα μοιάζει με πολύ κακή ιδέα η επιλογή του Νικήτα Κακλαμάνη στην προεδρία της Βουλής. Αφ΄ ενός γιατί στέλνει ένα μήνυμα ότι όποιος βουλευτής γκρινιάζει μονίμως, αμφισβητεί τον πρωθυπουργό και τις πολιτικές του και το παίζει εσωκομματική αντιπολίτευση στο τέλος δικαιώνεται (και παίρνει και περίοπτο πόστο), αφ΄ ετέρου- και αυτό είναι το σοβαρότερο- γιατί ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι επίτιμο μέλος εκείνης της "τρελοπαρέας" που μας οδήγησε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στα μνημόνια.

Είναι ο υπουργός Υγείας του Κώστα Καραμανλή που κατήργησε τη λίστα φαρμάκου και έτσι εκτόξευσε την φαρμακευτική δαπάνη από τα 2 δις ετησίως στα 5 δις τον χρόνο, βάζοντας κι αυτός το λιθαράκι του για τη χρεοκοπία. Όπως και ο συνάδελφός του που γέμισε το δημόσιο με τους stagiaires.

Δεν αμφιβάλω ότι η δουλειά του Προέδρου της Βουλής θέλει ικανότητες διαχειριστικές και σε μια πολυδιασπασμένη Βουλή με σχεδόν 10 κόμματα και διάφορους εκκεντρικούς αρχηγούς, χρειάζεται πρόεδρος που να διαθέτει πείρα και ευελιξία και δεν αμφιβάλω ότι διαθέτει αυτά τα προσόντα ο κ. Κακλαμάνης- που είναι και βέρος δεξιός και έχει και τα σχετικά πιστοποιητικά- αλλά η επιλογή του παραμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Και έχει ενδιαφέρον (που κάνει την έκπληξη ακόμα πιο δυσάρεστη), η σύγκριση και η αντιπαραβολή που γίνεται με την πρόταση του ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή του πρώην υπουργού και καθηγητή Τάσου Γιαννίτση από τον Νίκο Ανδρουλάκη δεν ήταν μια πρόταση ρουτίνας και είχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Η επιλογή ενός προσώπου από το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του Κινήματος, έμοιαζε να απαντά στην κριτική που γίνεται στο σημερινό ΠΑΣΟΚ (και που επανήλθε στο προσκήνιο με αφορμή την εκδημία του πρώην πρωθυπουργού), ότι έχει "ξεχάσει" την περίοδο Σημίτη, σε μια προσπάθεια να επανακτήσει τις ψήφους που έχασε από τα αριστερά. Η επιλογή πιστώνεται στον κ. Ανδρουλάκη.

Στον Νίκο Ανδρουλάκη που a propos, πολιτεύθηκε στην υπόθεση του προέδρου της Δημοκρατίας με τρόπο υπεύθυνο και θεσμικό. Δεν έσπευσε να προτείνει τον δικό του υποψήφιο για να δημιουργήσει εντυπώσεις ή πρόβλημα στην πλειοψηφία ή δήθεν κοινό μέτωπο της αντιπολίτευσης, αλλά περίμενε την επιλογή του πρωθυπουργού, δίνοντας σήμα ότι θα υπερψήφιζε έναν Πρόεδρο αρκεί να μην ήταν στενά παραταξιακός. Να ήταν ένα service που έκανε στον Ευάγγελο Βενιζέλο, που σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά σενάρια έπαιζε μέχρι τέλους για πιθανός υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Πιθανώς ναι, αλλά και αυτό είναι απολύτως θεμιτό.

Στο τέλος, αφού η επιλογή του πρωθυπουργού δεν είχε τα αναμενόμενα συναινετικά χαρακτηριστικά, πρότεινε τον κ. Γιαννίτση.

Τον υπουργό Εργασίας του Κώστα Σημίτη που προσπάθησε (αλλά δεν τα κατάφερε, αφού όλη η κοινωνία μαζί και το κόμμα του επαναστάτησαν) να αναμορφώσει το Ασφαλιστικό σύστημα, πριν αυτό μας οδηγήσει στην χρεοκοπία.

Στη δήλωση αποδοχής της υποψηφιότητάς του ο κ. Γιαννίτσης σημείωσε την ανάγκη η πολιτική να επιδεικνύει υπευθυνότητα και αξιοπιστία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και "προνοητικότητα ιδιαίτερα για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα", ακόμα κι αν αυτό σημαίνει "ανάληψη πολιτικών ευθυνών και κόστους, αν η πραγματικότητα το απαιτεί".

Δεν θα μπορούσε να το πει πιο καθαρά.
  .capital.gr