Κώστας Κακκαβάς--Απόσπασμα από συνέντευξη στον Θανάση Λάλα.

Όλα αυτά τα χρόνια επέλεξα

τη σιωπή.

Αναγκάστηκα να βγω

στο περιθώριο της δημοσιότητας

και της δουλειάς μου,

επειδή τσακώθηκα

με κάποιους ανθρώπους

μέσα στη δουλειά.

Οικογενειακά δραματάκια

και κωμωδίες κάναμε.

Συνταγές εύκολες,

βιαστικές και ανούσιες.

Ζητούσα να γυρίσω άλλου

είδους ταινίες και μου λέγανε:

''Εντάξει. Παίξε τώρα σε αυτήν,

και η επόμενη ταινία θα είναι

διαφορετική.''

Ε, ύστερα από εκατό ταινίες

άρχισα να λέω Όχι.

Ένα ''Όχι'' κοστίζει

ως το σημείο να εγκαταλείψεις

αυτό που αγαπάς τόσο πολύ.

Τσακώθηκα με μεγάλα ονόματα

του χώρου μου και η αιτία ήταν:

''Κακκαβά ζητάς πράγματα τα

οποία εμείς δε θέλουμε να κάνουμε

γιατί δεν τα ζητάει ο κόσμος.''

Είμαι από αυτούς που πίστευαν

τότε, όπως πιστεύω και τώρα,

ότι όλοι εμείς δεν κάναμε

αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε.

Κακά τα ψέματα, ο κόσμος είναι

ο εντολοδόχος της εργασίας μας.

Σου ζητάει,

και του δίνεις αυτό που ζητάει,

αλλά για μένα το πράγμα

δε σταματάει εκεί.

Για μένα ο ρόλος,

η ''αναγκαιότητα'' της τέχνης,

δεν περιορίζεται μόνο

στη ζήτηση και στην προσφορά.

Ο καλλιτέχνης έχει χρέος, αν δει

πως αυτό που ζητάει ο κόσμος

οδηγεί τον κόσμο στον γκρεμό,

ν' αλλάξει

την περπατησιά του κόσμου

ή τέλος πάντων να κάνει κάτι.

Η αποστολή του καλλιτέχνη

είναι να βάλει ένα λιθαράκι

στον πολιτισμό.

Η αγάπη του κοινού

δεν αποτελεί μόνη απόδειξη

για την αξία ενός καλλιτέχνη.

Ο καλλιτέχνης

έχει ανάγκη από την αναγνώριση

του εκπαιδευμένου θεατή, που

δεν είναι άλλος από τον κριτικό.

Μόνο με την αγάπη

του κοινού, την οποία είχα

και έχω το δικαίωμα να μιλήσω,

είσαι λειψός.

Είσαι ένας ρουφιάνος της δουλειάς,

είσαι ένας κράχτης που φέρνει

τον κόσμο μέσα,

όπως η ωραία κοπελίτσα

με τα καλλίγραμμα πόδια.

Ποιος δε θέλει να τα δει;

Τί μένει όμως μετά;

Πιστεύω

ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει

να δουλεύουν για τα προς το Ζην,

αλλά να ξοδεύουν τα πάντα

για το προς το Σκέπτεσθαι.

Αυτό που τελικά

αλλάζει τον άνθρωπο, δεν είναι

το καλύτερο βιοτικό επίπεδο.

Ο άνθρωπος αλλάζει

με την πνευματική και ψυχική

καλλιέργεια.

Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών.

Μεγάλωσα χωρίς τη στοργή τους,

και αυτό με επηρέασε πολύ.

Ήταν ένα πλήγμα για μένα.

Την εποχή εκείνη δεν ήταν

συχνό φαινόμενο τα διαζύγια.

Ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα,

ανάμεσα στα άλλα παιδιά.

Όλα αυτά με επηρέασαν.

Ίσως γι' αυτό δεν παντρεύτηκα.

Φοβόμουν μην έρθουν

ανάποδα τα πράγματα.

Βλέπω τον Κακκαβά

στις παλιές εκείνες ταινίες και

νιώθω ότι είναι το εγγονάκι μου.

Ο Κινηματογράφος

σταματά το χρόνο για τον άνθρωπο

που τυπώνεται πάνω στο φιλμ.

Περνάς εκεί μέσα, απαθανατίζεσαι,

και μπαίνεις στην αιωνιότητα...

Κώστας Κακκαβάς

......................................................................

Πηγή:

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Απόσπασμα από συνέντευξη

στον Θανάση Λάλα.