Ο Τραμπ, ο Ντόναλντ, όπως τον αποκαλούν οι υποστηρικτές του, σίγουρα δεν είναι ένας λιγομίλητος, πολύ περισσότερο σιωπηλός πολιτικός. Ειδικά τώρα που, έχοντας επανέλθει θριαμβευτικά στο Οβάλ Γραφείο, δείχνει σε όλους το «πώς βλέπει» και το «πώς θέλει τον Κόσμο».
Αν και θα ήταν ακόμη καλύτερα να πούμε «πώς θα ήθελε» τον κόσμο. Γιατί ακόμη και γι’ αυτόν υπάρχει μια τεράστια θάλασσα ανάμεσα σ’ αυτά που λέει και σ’ αυτά που κάνει.
Και είναι μια απέραντη, φουρτουνιασμένη θάλασσα. Επικίνδυνη.
Έτσι. Ο Τραμπ βλέπει την Αμερική, όλη την Αμερική, από τη Γη του Πυρός μέχρι τον Βερίγγειο Πορθμό, κάτω από τη σημαία της Αστερόεσσας με τις Ρίγες. Βλέπει την Αστερόεσσα να κυματίζει περήφανη σε όλη την Αμερική: Βόρεια & Νότια. Τον Καναδά να τον χώσει, θέλει δεν θέλει, κατευθείαν μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ως μία ακόμη Πολιτεία. Το Μεξικό ως παράρτημα. Και η Νότια Αμερική, με τη βασανισμένη πολυπλοκότητά της, θα «συνέλθει» σύντομα και θα επανέλθει στο μαντρί, με το καλό ή με το άγριο. Τέρμα η ασυδοσία & υπερβολές εκεί κάτω στους πρόποδες των Άνδεων. Εντάξει ;
Φτάνει αρκετά πια, με τις φιλοδοξίες & τις παλαβομάρες της Βραζιλίας του Λούλα. Με τους BRICS & τα Κουραφέξαλα. Και έτσι, ανοίγει τον δρόμο & το πεδίο για να απλωθεί ο Αργεντινός, ο αγαπητός Μιλέι, ο οποίος αναβαθμίζεται σε τοποτηρητή & προβιβάζεται σε ανθύπατος του Προέδρου Τραμπ στο Νότο, να συμμαζέψει εκείνους τους «άτακτους», που το ’χουν παραξηλώσει.
Στη συνέχεια, έχουμε την Γροιλανδία. Ποια Γροιλανδία ; Αυτή είναι η Αμερική. Τελεία & παύλα. Στριμώξτε το Δανικό στέμμα να συμμορφωθεί. Και να το βουλώσει. Τελεία & παύλα.
Η Μέση Ανατολή θα παραδοθεί στο Ισραήλ. Και σε εκείνα τα Αραβικά κράτη που είναι έτοιμα να συμμορφωθούν, προς τας υποδείξεις.
Η Γάζα εκκαθαρίστηκε ήδη πλήρως από τους Παλαιστίνιους. Και παραδίδεται στους ένοπλους Ισραηλινούς εποίκους. Ενώ ο φίλος του Τραμπ, ο Νετανιάχου έχει, ουσιαστικά, λυμένα τα χέρια του στη Δυτική Όχθη. Το να μιλάμε πια για ένα Παλαιστινιακό κράτος είναι, πλέον, σαν να διηγούμαστε το «παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας».
Για τη Συρία & το Λίβανο, θα δούμε. Ωστόσο, για τη Χεζμπολάχ και τους Αλαουίτες, που ήταν η ραχοκοκαλιά του Άσαντ, η πένθιμη καμπάνα του θανάτου ήδη ακούγεται…
Οι Σαουδάραβες και Σία, τι στρογγυλοκάθονται εκεί κάτω; Πρέπει να κουνηθούν και να κατατροπώσουν αυτούς τους ξυπόλυτους τους Χούθι στην Υεμένη. Και να το λύσουν μια και καλή και αυτό το πρόβλημα.
Μετά, όμως, υπάρχει και το Ιράν. Και εδώ αρχίζουν να ζορίζουν τα πράγματα & να φυτρώνουν τα δύσκολα τα προβλήματα. Διότι ο νέος Ιρανός πρόεδρος, Μασούντ Παζεσκιάν, σίγουρα δεν θέλει εντάσεις & συγκρούσεις με την Ουάσιγκτον. Όχι μόνο γιατί είναι εκφραστής των οικονομικών τάξεων, που θέλουν να κάνουν επιχειρήσεις & εμπόριο. Και να μην μπλέξουν πλέον σε ατέρμονες πολέμους, από πολλές απόψεις αυτοκτονικούς, με τους Αμερικανούς.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλος. Ούτε ένας ήπιος αντίπαλος. Είναι καθαρός εχθρός των ΗΠΑ, τόσο πολύ που έχει σφυρηλατήσει καλές σχέσεις πρώτα με την Κίνα. Με τη Ρωσία στη συνέχεια. Θωρακίζοντας κατά κάποιο τρόπο το Ιράν του, με ένα σύστημα συμμαχιών που ακόμα και ο Τραμπ δεν μπορεί παρά να διστάζει.
Επιπλέον, το όραμα του αυταρχικού μεγιστάνα προβλέπει έναν κόσμο μοιρασμένο μεταξύ Τριών Mega-Δυνάμεων. Ένα παιχνίδι μεταξύ των Τριών. Όλοι οι άλλοι δεν μετρούν. Τη Ρωσία, την Κίνα και, φυσικά, τις ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλτ, που θα γίνουν ξανά Μεγάλες, πρέπει να διατηρήσουν μια θέση ισχύος και την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Αποτρέποντας τους άλλους δύο διεκδικητές από το να συγκολληθούν μεταξύ τους, να συμμαχήσουν. Σε ένα «ηπειρωτικό συμπαγές μπλοκ», της Ευρασίας, που θα έφερνε μεγάλα εμπόδια, & μπελάδες, στις ΗΠΑ για να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ είναι πρόθυμος, πέρα από τους θεατρινισμούς, να διαπραγματευτεί με τον Τσάρο Πούτιν. Κάνοντας μια έντιμη συμφωνία, μεταξύ Κυρίων. Παραχωρώντας του την Ουκρανία, και εγκαταλείποντας στην τύχη της, εκείνο το ναυάγιο, την ανύπαρκτη «Ευρωπαϊκή Ένωση» που κάθε ημέρα που περνάει του φαίνεται όλο και περισσότερο, ως ένας περιττός περιορισμός. Και ένα άχρηστο βαρίδιο, που μπερδεύεται στα πόδια του. Και σαν τέτοιο θα αντιμετωπιστεί, με περιφρόνηση.
Ενώ με τον Πούτιν θέλει, και θα έλεγε κανείς ότι πρέπει, να καταλήξει σε συμφωνία. Για να προλάβει να σπάσει τους αυξανόμενους δεσμούς, τις ερωτοτροπίες με την Κίνα. Τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή, τον ανερχόμενο Γίγαντα, το Εχθρό των ΗΠΑ. Γιατί αν σηκωθεί αυτός ο Γίγαντας, θα τρέμει το έδαφος της Γης. Τον πραγματικό οικονομικό & εμπορικό αντίπαλο.
Αυτός, με λίγα λόγια, είναι ο κόσμος, σύμφωνα με την κοφτερή ματιά του Τραμπ. Ρεαλισμός & περηφάνια. Επιβεβαίωση & δικαίωση της Αμερικανικής παγκόσμια πρωτοκαθεδρίας, που θα ξαναγίνει ξανά Μεγάλη.
Είναι ένα όραμα, καθαρά οικονομικό, ενός σκληροτράχηλου μεγιστάνα, του ψημένου στο καμίνι της πιάτσας, που ξέρει να χρησιμοποιεί την σιδηρά πυγμή του, για να κρατήσει τους άλλους σε απόσταση. Και, πάνω απ’ όλα, με δέος.
Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν αυτό είναι ένα κακό όνειρο ή αν ο κόσμος πράγματι αλλάζει ριζικά ή εκτροχιάζεται.
ΠΗΓΗ: https://electomagazine.it/il-mondo-secondo-trump/
Μετάφραση: ΒΟΡΕΙΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .