Και το μόνο που έχουνε σ' αυτό το μπουρδελοκράτος που ζούμε, είναι εμάς. Όλους εμάς. Που συν-πονάμε. Ας σταθούμε κοντά τους, πάλι και ξανά και ξανά, μέχρι την δικαίωση.

Anthoula M. Athanasiadou

Είδα τυχαία αυτή την φωτογραφία. Και συγκλονίστηκα.

Θα μου πεις, για καινούργιο μας το λες; Δυο χρόνια και σαραντατρείς μέρες, παλεύουμε μ' αυτό το τραύμα. Πρωτίστως οι συγγενείς και μετά, όλος ο ελληνισμός. Αλλά να...βλέπεις ξαφνικά μια γυναίκα να μην μπορεί να κρύψει τον σπαραγμό της και σκέφτεσαι το μέγεθος της αθλιότητας που ζούμε. Δεν περιγράφεται με λόγια η αναλγησία, τα ψέματα, η συγκάληψη, η ύβρις προς νεκρούς και ζωντανούς.

Ήταν -είναι- κανονικοί, απλοί άνθρωποι. Γονείς, που τα παιδιά τους πήγαν απλά μια εκδρομή. Να περάσουν καλά με τους φίλους τους, το τριήμερο. Και οι γονείς τους ήσυχοι. Αμέριμνοι. Μιλούσαν μαζί τους, ήξεραν πως είναι καλά, ησύχασαν όταν τους είπαν τα παιδιά πως μπήκαν στο τρένο για την επιστροφή, σε λίγες ώρες θα ήταν κοντά τους. Στο σπίτι τους, με τις οικογένειες τους. Που τους περίμεναν ανύποπτοι. Που δεν ήξεραν. Που την ίδια στιγμή που τα παιδιά τους καίγονταν ζωντανά-φωνάζοντας βοήθεια, δεν έχω οξυγόνο, εκείνοι σκέφτονταν άλλα προβλήματα, της καθημερινότητας. Που έπεφταν να κοιμηθούν και σκεφτόντουσαν μόνο αν είχαν κλείσει τον θερμοσίφωνα. Που κανένας δεν τους γνώριζε, εκτός απ΄τους συγγενείς τους, τους φίλους τους, ίσως κάποιοι γείτονες. Που ποτέ δεν θέλησαν να γίνουν γνωστοί στο πανελλήνιο. Να ακούμε Πλακιάς, Καρυστιανού, Ασλανίδης, πιο συχνά απ΄ότι ακούμε το όνομα του πρωθυπουργού. Δεν το θέλησαν ποτέ αυτό. Ήταν όλοι απλοί άνθρωποι, άγνωστοι. Δεν θέλησαν να τους πάρουν τηλέφωνο μες τα μαύρα μεσάνυχτα, για να τους πουν πως έγινε το ανήκουστο. Πως η ζωή που ήξεραν, χάθηκε για πάντα. Πως μέχρι την τελευταία τους πνοή, θα θρηνούν. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε γιορτή, που οι υπόλοιποι γλεντάνε, αυτοί θα θρηνούν. Πως δεν θα μπορέσουν ούτε τους νεκρούς τους να τιμήσουν, να πενθήσουν, να τους δουν στο φέρετρο με τα ίδια τους τα μάτια.

Ένα καλά οργανωμένο σύστημα, να τους εμπαίξει, οι υπεύθυνοι να τους προσβάλουν, να τους πουν ψεύτες, να πετάξουν τα υπολείματα των νεκρών τους στα χωράφια, να συγκαλύψουν, να μπαζώσουν, να τους αρνηθούν την αλήθεια και κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν το φαντάστηκαν ποτέ πως θα γίνονταν οι ζωές τους τόσο τραγικές, πως οι φιγούρες τους θα γράφονταν για πάντα στην συλλογική μνήμη της χώρας, ως οι πιο τραγικοί, σύγχρονοι ήρωες και ηρωίδες. ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ.

Ποτέ.... Αλλά έγιναν. Και το μόνο που έχουνε σ' αυτό το μπουρδελοκράτος που ζούμε, είναι εμάς. Όλους εμάς. Που συν-πονάμε. Ας σταθούμε κοντά τους, πάλι και ξανά και ξανά, μέχρι την δικαίωση.