Παιδί μου, σ' αγαπώ πολύ! Συγνώμη αν σε πίκρανα κάποιες φορές. Να έχεις την ευχή μου!

Έφυγα και δεν την πήρα αγκαλιά.

Έλα, μωρέ...αύριο θα το κάνω.

Πήγα να την δω και δεν της κρατούσα κείνα τα λουκούμια που της αρέσουν.

Μα δεν πειράζει, θα τα κρατάω την επόμενη φορά.

Είχα βιάση, δεν μπόρεσα να της πάρω το σάλι που μου ζήτησε πριν μπει ο χειμώνας.

Θα το σου φέρω την άλλη φορά.

Έκλαψε κι είχε τα χέρια της στον γύψο, και δεν της σκούπισα τα δάκρυα, τα άφησα να τρέχουν στα γερασμένα μαγουλά της. Τι, να με δουν να με πουν μαμάκια;

Δεν της πήγα ένα λουλουδάκι να το' χει στο κομοδίνο του νοσοκομείου.

Θα της το πάω στο σπίτι σαν θα βγει.

Καλώς το, το παιδί μου έλεγε πάντα σαν μ' έβλεπε.

Δεν έλεγα γεια σου μάνα. Απλά ένα γεια..

Ε,τι, δεν ήξερε πως ήταν η μάνα μου;

Δεν άπλωσα το χέρι μου να την χαϊδέψω, και σαν εκείνη το' κανε τραβιόμουνα...

Δεν της είπα σ' αγαπώ ρε μάνα μου. παρά μόνο σαν ήμουν μικρός, λες και μεγαλώνοντας παύουμε να την αγαπάμε.

Σπάνια μου ζητούσε να πάω να την δω, και τις φορές που το έκανε, της είπα βιαστικά δεν μπορώ τώρα, έχω δουλειά.

Χρονιάρες μέρες έφευγα με φίλους κι ήταν πάντα μόνη, και σαν γύριζα δεν της κρατούσα ένα ενθύμιο από το ταξίδι μου.

Κάποιες φορές την βρήκα να κοιμάται στον καναπέ, χωρίς ένα σκέπασμα. Με περίμενε και άργησα.

Δεν την σήκωσα να την πάω στο κρεβάτι της, δεν της έριξα μια κουβέρτα στο κορμάκι της το γέρικο.

Αργότερα, όταν παντρεύτηκα, φιλούσα την γυναίκα μου μπροστά της, και κείνης ένα φιλί δεν μου περίσσευε..

Δεν της είπα ποτέ μια συγνώμη για όλα εκείνα που την πίκραναν..

Ένα βράδυ, που πήγα να την δω, μου είπε, έλα να σου κάνω μια αγκαλιά παιδί μου.

Και γω, έλα τώρα με τις αγκαλιές σου...στα εγγόνια σου αυτά.

Πήγα την επομένη το βράδυ να την δω.

Είχε γείρει στο τραπέζι της κουζίνας, μ' ένα πιάτο φαΐ από το μεσημέρι, και μ' ένα σημείωμα στο χέρι.

Παιδί μου, σ' αγαπώ πολύ! Συγνώμη αν σε πίκρανα κάποιες φορές. Να έχεις την ευχή μου!

Έπεσα πάνω της, την αγκάλιασα, την φίλησα, της σκούπισα το στόμα από το ξεραμένο φαγητό, την πήρα αγκαλιά, την πήγα στο κρεβάτι της, την χάιδευα, την σκέπασα.

Δεν τα ένιωθε. Είχε φύγει...

Φώναξα μάναααααααα, μάνα μου, συγνώμη. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.

Με άκουσε η ψυχή της, και πόνεσε με τον δικό μου πόνο, κι άφησε το στερνό της δάκρυ, να της το σκουπίσω με τα χείλια μου.

Στο ταξίδι της, την σκέπασα με κείνο το σάλι που μου είχε ζητήσει, κι ας μην ήταν χειμώνας..

Τον χειμώνα μου, τον πήρε μαζί της. Μάνα μου, ξανά είπα καθώς την αποχαιρετούσα. Ψιθυριστά αυτή την φορά, και γέμισε η ψυχή μου από την αγάπη μου για κείνη.

Ήταν αργά....

Ελευθερία Λάππα