Μια μέρα, στα μέσα του φθινοπώρου, ένας δυνατός αέρας φύσηξε μέσα στο δάσος. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό και τα φύλλα χόρευαν σε έναν άγριο ανεμοστρόβιλο. Στη μέση αυτής της καταιγίδας, ένα κοράκι που πετούσε πάνω από τα χωράφια συγκρούστηκε με το κλαδί ενός ηλικιωμένου δέντρου. Με ένα πνιχτό κρόξιμο, έπεσε στο έδαφος - το ένα του φτερό κρεμάστηκε άτονα.
Το κοράκι προσπάθησε να σηκωθεί, να απλώσει τα φτερά του, αλλά ένας οξύς πόνος διαπέρασε στο σώμα του. Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να το κάνει μόνος του. Έτσι, σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό, όπου τα πουλιά έκαναν κύκλους, και αναφώνησε με ελπίδα:
Βοήθεια... Δεν μπορώ να πετάξω...
Μια κίσσα πετούσε δίπλα - είδε το κοράκι και ρουθούνισε:
Ήσουν πάντα περήφανος, πετούσες ψηλά και μας περιγελούσες. Τώρα βρες βοήθεια μόνος σου.
Πίσω της πέταξε ένας κότσυφας, μια καρδερίνα, ακόμα και ένας φλώρος που κοιτούσε αλλού, ρίχνοντας σύντομες ματιές γεμάτες είτε με περιφρόνηση είτε με αδιαφορία.
Το κοράκι χαμήλωσε το κεφάλι του. Μόνο, πεινασμένο και πληγωμένο, άρχισε να χάνει την πίστη του.
Αλλά μετά, από κάποιο κοντινό θάμνο, ακούστηκε μια λεπτή, λεπτή φωνή:
«Θα σε βοηθήσω, αν δεν φοβάσαι τη μικρή μου δύναμη».
Ήταν ένα σπουργίτι. Μικρό, δυσδιάκριτο, γκρι. Πήδηξε δίπλα του, κουβαλώντας μια ψίχα ξερό ψωμί στο ράμφος του. Μετά έφερε μια σταγόνα νερό, ένα καταφύγιο από ξερά φύλλα και έφτιαξε μια φωλιά στις ρίζες του δέντρου.
"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε αδύναμα το κοράκι.
"Επειδή είσαι ζωντανός. Και επειδή, αν είχα πέσει, θα ήθελα και εγώ να μην περάσει κάποιος αδιάφορα από δίπλα μου".
Πέρασαν μέρες. Στην αρχή, το κοράκι δεν μπορούσε καν να κουνηθεί, αλλά το σπουργίτι δεν το εγκατέλειψε. Μοιραζόταν μαζί του ψίχουλα, του μιλούσε για τη ζωή στο δάσος και τον ζέσταινε τις κρύες νύχτες. Και όταν το κοράκι μπόρεσε να ανοίξει ξανά το φτερό του, η πρώτη του σκέψη δεν ήταν ο εαυτός του, αλλά ο μικρός φίλος που του είχε γίνει περισσότερο χρήσιμος από τον καθένα.
Η άνοιξη ήρθε γρήγορα. Το δάσος γέμισε φως και ήχους. Αλλά μια μέρα, καθώς το σπουργίτι μάζευε σπόρους από το ξέφωτο, ένα γεράκι πέταξε έξω από τους θάμνους. Όλα έγιναν σε μια στιγμή - το σπουργίτι δεν πρόλαβε καν να κελαηδήσει....
Αλλά ξαφνικά, μια μαύρη σιλουέτα ξεπήδησε από τον ουρανό. Το κοράκι, δυνατό και μεγαλειώδες, σωριάστηκε κάτω, ανοίγοντας τα φτερά του τόσο δυνατά που ο αέρας σφύριξε. Προσέκρουσε στο γεράκι και το παρέσυρε.
«Με έσωσες...» ψιθύρισε το σπουργίτι.
«Όχι, εσύ με έσωσες πρώτος», απάντησε το κοράκι. - Και τώρα ξέρω ότι η καλοσύνη δεν μετριέται με το μέγεθος ενός φτερού. Και η καρδιά... μπορεί να είναι τεράστια ακόμα και στο πιο μικρό στήθος.
Το ηθικό δίδαγμα:Ποτέ μην περιφρονείς αυτούς που είναι πιο αδύναμοι από σένα. Μερικές φορές, είναι εκείνοι που θεωρούσες ασήμαντους που γίνονται το στήριγμά σου. Και η καλοσύνη που δίνεται χωρίς να περιμένεις τίποτα σε αντάλλαγμα πάντα επιστρέφει - όταν δεν την περιμένεις, αλλά τη χρειάζεσαι περισσότερο.
Via
Lindita Odjoska
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .