Στα γεράματά μου, τα παιδιά μου θυμήθηκαν ότι έχουν μητέρα, αλλά εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς με αντιμετώπισαν
Τα χρόνια πέρασαν και εγώ έμεινα μόνη, σαν να ήμουν χαμένη στην άκρη του κόσμου. Τα παιδιά μου πάντα με κοίταζαν σαν ξένη, σαν να μιλούσαμε σε διαφορετικές γλώσσες. Όταν χώρισα από τον
άντρα μου, αυτό ήταν το τελευταίο πλήγμα στη σχέση μας. Στάθηκαν με το μέρος του, αφού εκείνος ήταν ένας σεβαστός και σημαντικός διευθυντής μεγάλης επιχείρησης.Ειλικρινά, το να είσαι μαζί του ήταν πιο συμφέρον. Και εγώ; Έμεινα μόνη. Η εγκαταλειμμένη σύζυγος, η ξεχασμένη μητέρα.
Τα παιδιά με ξέχασαν γρήγορα, και μόνο μέσα από κοινούς γνωστούς άκουγα ότι διασκέδαζαν με τον πατέρα τους και τη νέα του σύζυγο. Ταξίδευαν σε ζεστές χώρες, δειπνούσαν σε ακριβά εστιατόρια, έκαναν σχέδια για το μέλλον.
Εγώ, όμως, έμεινα στο άδειο μου διαμέρισμα. Κάθε νέα είδηση με πονούσε σαν αιχμηρά κομμάτια γυαλιού.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να ζήσω για τον εαυτό μου. Έφυγα στο εξωτερικό για να δουλέψω και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ένιωσα ελεύθερη.
Όταν γύρισα πίσω, είχα κερδίσει αρκετά για να αλλάξω τη ζωή μου. Έκανα ανακαίνιση στο σπίτι, αγόρασα καινούργια έπιπλα και συσκευές και άφησα λίγο χρήμα για τα γεράματα μου.
Εν τω μεταξύ, τα παιδιά μου δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες. Άκουσα ότι τα πάνε καλά: μεγάλες γάμοι, παιδιά, γιορτές. Όμως ήρθε μια απροσδόκητη είδηση – ο πρώην άντρας μου πέθανε από έμφραγμα. Όλη την περιουσία του την άφησε στη νέα του γυναίκα.
Τα παιδιά μου έμειναν με άδεια χέρια. Η πίκρα τους γρήγορα μετατράπηκε σε ζεστές αναμνήσεις για εμένα.
Αρχικά, άρχισαν να με επισκέπτονται φέρνοντας μικρά δώρα. Έφερναν καραμέλες, φρούτα και ρωτούσαν πώς είμαι. Τους υποδεχόμουν με χαμόγελο, αλλά μέσα μου ήξερα ότι καθένας τους είχε τον σκοπό του.
Τώρα είμαι 72 ετών. Είμαι υγιής, ζωηρή και ευτυχισμένη με τη ζωή μου. Όμως πρόσφατα, η κόρη μου άρχισε να μιλάει με υπονοούμενα για το μέλλον και τη διαθήκη. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η εγγονή μου, που παντρεύτηκε πριν από έναν χρόνο, ήρθε να με επισκεφτεί.
— Γιαγιά, δεν βαριέσαι να είσαι μόνη εδώ; — με ρώτησε με αληθινή περιέργεια.
— Όχι, εδώ είναι πολύ άνετα για μένα — απάντησα.
— Αλλά το διαμέρισμα είναι τόσο μεγάλο, — συνέχισε. — Πιθανόν να είναι δύσκολο να το καθαρίζεις. Μήπως να μετακομίσουμε με τον άντρα μου; Θα είναι πιο ευχάριστο για εσένα και πιο εύκολο για εμάς — δεν χρειάζεται να πληρώνουμε ενοίκιο.
Χαμογέλασα. Ο σκοπός τους ήταν προφανής.
— Ποιος είπε ότι δεν θα πρέπει να πληρώσετε; — απάντησα ήρεμα. — Θα σας κάνω μια καλή έκπτωση.
Η εγγονή μου έμεινε άναυδη. Προφανώς περίμενε να ανοίξω την πόρτα και να πω: «Πάρτε τα όλα, με χαρά τα δίνω». Αλλά εγώ είχα άλλο σχέδιο.
Πριν από μερικά χρόνια, είχα ετοιμάσει τη διαθήκη μου, στην οποία καθόριζα σαφώς ότι το διαμέρισμά μου θα πωληθεί μετά το θάνατό μου και τα χρήματα θα διατεθούν για τη βοήθεια άρρωστων παιδιών.
Όταν η κόρη μου το έμαθε, ξέσπασε σε οργή. Με πήρε τηλέφωνο, φωνάζοντας ότι ήμουν άδικη, ότι στερούσα το μέλλον από τα εγγόνια μου. Αργότερα εμφανίστηκε ο γιος μου, υπονοώντας ευγενικά ότι θα μπορούσε να με «πάει υπό την προστασία του». Αλλά αυτή η ξαφνική «αγάπη» δεν με άγγιξε.
Εσείς, στη θέση μου, θα αφήνατε την εγγονή σας να ζήσει στο διαμέρισμά σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .