Ευτυχώς μας περιμένει ο παράδεισος…

 

Του Κώστα Πρώιμου

Εντάξει μωρέ, το θέμα τελικά είναι να φεύγουν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια. Ο καθένας εγκλωβισμένος στο δικό του Matrix.  Ο άλλος έγινε με διάφορους αυτοματισμούς του κατεστημένου πρωθυπουργός. Φροντίζει κυρίως για τα συμφέροντα των γκλαμουροαχόρταγων και της οικογενείας του. Σηκώνεται νωρίς το πρωί και κοιτά πώς θα κοροϊδέψει για ακόμη μια φορά

δέκα εκατομμύρια μακάκες. Αυτή είναι η δουλειά του. Πώς να το κάνουμε; Στην ίδια πόλη, κάποια δύστυχη σηκώνεται από το κρεβάτι της για να ξαναξαπλώσει  αλλάζοντας  βάρδια στον οίκο ανοχής του πενηντάρικου, κάπου στις ξεπεσμένες γειτονιές του κέντρου.

Η μοίρα της είναι να κλείνει τα μάτια ή να κοιτάει με απάθεια το ταβάνι ενώ ο κάθε πικραμένος εκτονώνει πάνω της προσώρας τις ορμές του. Ο άλλος παίρνει το καλάμι του και πάει στο πουθενά για ψάρεμα, μόνο και μόνο για να αδειάσει λίγο το κεφάλι του κοιτώντας με τις ώρες τον φελλό στην επιφάνεια της θάλασσας.

Οι κυράτσες στα κυριλέ προάστια του άστεως, βορείως και νοτίως της πλατείας Ομονοίας που, κάποτε μεσουρανούσαν οι θρυλικοί παπατζήδες, σηκώνονται συνήθως μετά τις δέκα. Θα ζητήσουν καφέ από την κακομοίρα Φιλιππινέζα τους και θα πιάσουν το τηλέφωνο με την πιο «κοντινή» και λαμπερή κουτσουμπόλα της παρέας. Μετά θα δώσουν ραντεβού στο γνωστό καφέ με τις υπόλοιπες – τύπου Μπέβερλι Χιλς και ας μεγάλωσαν οι περισσότερες στα στενά της Κοκκινιάς, του Κορυδαλλού και στις αλάνες του Περιστερίου. Ποιος τα θυμάται άλλωστε όλα εκείνα τα χρόνια; Το πανάκριβο μπότοξ, τα Dolce Gabbana στα ποδάρια αλλά και η πεντάλιτρη τζιπάρα από τη Γερμανία (δωρεά του συζύγου) έχουν καλύψει με τη λάμψη τους κάθε ίχνος της παλιάς ζωής και όλες τις αναμνήσεις, και ας τις ξυπνούν ενοχικά μερικά βράδια, όταν συνειδητοποιούν ότι «το πορτοφόλι» που κοιμάται δίπλα τους «γραμμένες» τις έχει.

Ξυπνά το πρωί ο  κάθε CEO ως ζωντανό προϊόν του νεοφιλελευθερισμού, μαρσάρει το δισέγγονο της 911 turbo για να πάει καμαρωτός-καμαρωτός να διοικήσει την πρώην ΔΕΚΟ ή το παράρτημα μιας πολυεθνικής. Σε εκατοντάδες πλυντήρια αυτοκινήτων υπάρχουν φοβερότερα μυαλά από αυτό του κωλόφαρδου και απαίδευτου γιάπη τα οποία όμως είναι καταδικασμένα να του ανοίγουν την πόρτα και να του γυαλίζουν τις ζάντες. Την ίδια στιγμή αναρίθμητοι φουκαράδες σηκώνουν κιβώτια σε supermarkets ή σκάβουν τον δρόμο για δωδεκάωρα, με ημερήσια αμοιβή όσα λεφτά χρειάζεται ο τυπάκος με το αμπιγιέ κοστούμι και το κάρο των 300 χιλιάδων ευρώ μόνο για ένα ελαφρύ brunch στην πλατεία Κολωνακίου.

Τι να κάνουμε; Έτσι αποδεχτήκαμε τις ζωές μας και ποιοι να μας τις αλλάξουν; Γιατί αν περιμένουμε από εμάς τους ιδίους να ισορροπήσουμε λίγο τα πράγματα και να μοιράζεται το φαγητό λίγο πιο δίκαια… ζήτω που καήκαμε! Ας συγκινούμαστε τα μάλα προς το παρόν με το ταλέντο της Κλαυδίας και πολύ μας είναι. 

Λέτε να μας σώσουν οι «Κουτσουμπαίοι»; Και ποιος σας είπε ότι αυτός είναι ο πολιτικός τους στόχος; «Κλαυδίες» της Βουλής είναι και αυτοί, αν και πιο «καθαροί» από τους υπόλοιπους τους βουτηγμένους στη διαπλοκή μέχρι τα μπούνια. Τσιρίζουν για το σωστό και το δίκαιο του εργάτη (όπως η νέα εθνική μας μούσα για τη γενοκτονία των Ποντίων) αλλά μέχρι εκεί. Μετά, η Λιάνα τα ξεχνά όλα απολαμβάνοντας τη βιλάρα της στην Εκάλη. Να μας σώσει ο Ανδρουλάκης με συμβουλάτορα την Αννούλα της Κόκα-Κόλα η οποία παρεμπίπτοντος είναι κρυφοκαψούρα με τον Κυριάκο; Αν και στην περίπτωση της τι το κρυφό; Η Αννούλα θέλει να κρυφτεί, μα οι δηλώσεις της δεν την αφήνουν και ο νοών νοείτω.

 Να μας σώσει ο Αλέξης; Αν και νιώθει σαν το λιοντάρι στο κλουβί καθώς καίγεται να επιστρέψει θριαμβικά ας πρόσεχε. Ξέρει αυτός… Να μας σώσει η Κωνσταντοπούλου; Και να κυκλοφορούν από την επόμενη μέρα οι CEO καθώς και οι κυράτσες της Κηφισιάς με ηλεκτρικό πατίνι σαν την ίδια τις προάλλες στον Περαία;

Επειδή ήδη απελπίστηκα να απαριθμώ τα εγχώρια πολιτικά αδιέξοδα σταματώ να αναφέρω τις όποιες εναλλακτικές.

Υπομονή και ψυχραιμία, και όπως έλεγε και ένα τραγούδι «πάρτα στη ζωή όλα όπως έρχονται…». Κάποια μέρα εξάλλου, όλοι θα πεθάνουμε, φτωχοί και πλούσιοι. Οι μεν με τον ευσεβή πόθο ότι θα ζήσουν ονειρεμένα σε έναν βαρετό περιγραφικά παράδεισο, με πουλάκια να κελαηδούν, αγγελάκια να τους επευφημούν ολημερίς για τον ενάρετο και προγενέστερο βίο τους επί της Γης και πολύ πράσινο ολόγυρα, τόσο που θα ζήλευαν οι απανταχού οικολογούντες, ενώ οι δε, ως ψυχωτικά αυτοδοξαζόμενοι μέχρι τέλους, θα αφήσουν ως επιτυχημένοι και κυρίαρχοι της κοινωνίας την τελευταία τους πνοή στο νεκροκρέβατο με υπερηφάνεια και καμάρι. Θα τους κλαίνε οι χήρες και θα πλαντάζουν οι κληρονόμοι.

ΥΓ. Πολύ προσαρμοστικό ον ο άνθρωπος…

 https://www.antinews.gr/67924/antitheseis/eytychos-mas-perimenei-o-paradeisos/