Και κερατάδες και δαρμένοι, φίλοι μου, δέκα χρόνια μετά.

Του Χρήστου Χωμενίδη

Συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το δημοψήφισμα -την παρωδία πιο σωστά δημοψηφίσματος- της 5ης Ιουλίου. 

Κάλλιο η επέτειος να αποσιωπούνταν. Να περιβαλλόταν από αιδήμονα σιγή. Να παραδιδόταν στην κρίση του ιστορικού του μέλλοντος. 

Παρά να ζητάει ο κύριος Τσίπρας να δημοσιευτούν τα πρακτικά του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών της 6ης Ιουλίου. Ώστε να λάμψει -λέει- η αλήθεια. Ποια αλήθεια; Αμφισβητείται ότι ελάχιστες ώρες μετά τον θρίαμβο στις κάλπες έψαχναν από το Μαξίμου εναγωνίως την καγκελάριο Μέρκελ; Και στο τηλέφωνο της βγήκε τελικά κάποιος από την ασφάλεια της και αρνήθηκε ευγενικά να τους συνδέσει, "είναι πολύ αργά…"

τους είπε με νόημα; Αμφισβητείται ότι κοντά στα ξημερώματα τους απάντησε επιτέλους ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, και έθεσε δύο όρους για να ξαναμιλήσει η Ευρώπη στην Ελλάδα; Πρώτον να φύγει οριστικά από το κάδρο ο Βαρουφάκης. Δεύτερον σύμπας ο ημέτερος πολιτικός κόσμος να ζητήσει, σε απολογητικό τόνο, την επανέναρξη του διαλόγου. Τους έδωσε δε προθεσμία ως το μεσημέρι. Ή αμφισβητείται η οπερετική είσοδος στο Προεδρικό Μέγαρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη, "σού έχω καταπληκτικά νέα!" ανήγγειλε στον Τσίπρα "η Ρωσία θα αναλάβει εξ ολοκλήρου τη χρηματοδότησή μας! Μην ασχολείσαι με τους Ευρωπαίους!" Και τηλεφώνησε τότε ο Πρόεδρος Παυλόπουλος στη Μόσχα κι έφαγε την ψυχρολουσία ο Τσίπρας. "Εμείς δεν έχουμε καμιά πρόθεση να αναμιχθούμε" του ξεκαθάρισε ο Πούτιν "συμφέρον σας είναι να παραμείνετε στην Ευρωζώνη". Εάν και αυτό αμφισβητείται, έχουμε τη μαρτυρία του Ολάντ στα απομνημονεύματά του. "Πρέπει να σου δώσω μια πληροφορία" τον είχε ενημερώσει ο Πούτιν.  "Η Ελλάδα μάς είχε καταθέσει αίτημα εκτύπωσης δραχμών στη Ρωσία επειδή δεν είχαν πλέον το τυπογραφείο να το κάνουν. Εμείς κάτι τέτοιο δεν το θέλαμε καθόλου…"

Πασχίζουν οι απολογητές της "Πρώτη Φορά Αριστεράς" να διορθώσουν την Ιστορία. Αρθρογραφούν και κάνουν το άσπρο-μαύρο. "Δεν σκοπεύαμε ποτέ να βγούμε από την Ευρώπη…" Οι άλλοι θα σας πέταγαν, κοθώνια, με τις τζάμπα μαγκιές σας! Πλέκει ο Νίκος Μαραντζίδης το εγκώμιο του Τσίπρα. Ηγέτη τον ονομάζει με "Η" κεφαλαίο. Ποιος; Ο Μαραντζίδης, που κατά την προεκλογική εβδομάδα μάς έδινε κουράγιο, μετρούσε ως δημοσκόπος τις τάσεις, "μπορεί το Ναι να επικρατήσει" μας διαβεβαίωνε. Ας με διαψεύσει…    

Θα βγουν βεβαίως κι αρκετοί θιαστώτες του "Ναι" και θα υπενθυμίσουν σε εαυτούς και αλλήλους ότι βρέθηκαν στη "σωστή πλευρά της Ιστορίας". 

Προσωπικά ουδένα βρίσκω λόγο κομπασμού. Κι ας παραμένω -εννοείται- υπερήφανος για την αταλάντευτη στάση μου. Για την σταθερή μου πίστη στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και πεπρωμένο της πατρίδας. 

Εμείς, οι ενεργοί πολίτες που από τις γραμμές του "Μένουμε Ευρώπη" αγωνιστήκαμε στις πιο αντίξοες συνθήκες, δίχως να ονειρευόμαστε πολιτική καριέρα ούτε κανενός είδους προσωπική ανταμοιβή, εμείς καταλήξαμε και κερατάδες και δαρμένοι.  

Τις ελάχιστες μέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Με αστεία αποτελέσματα. Ανάθεμα κι αν καταφέραμε να μεταστρέψουμε έναν οπαδό του "Όχι". Δεν ήμασταν βεβαίως επαγγελματίες των προεκλογικών εκστρατειών, είχαμε μια ρομαντική έως απλοϊκή προσέγγγιση. Κι είχαμε και τους εκπροσώπους του παλιού κατεστημένου, εκείνου που είχε ρίξει τη χώρα στα βράχια, να θέλουν μα να μην μπορούν να κρυφτούν. Διάγγελμα έκανε ο Κώστας Καραμανλής υπέρ του "Ναι"; Το "Όχι" εκτινασσόταν. Απευθυνθήκαμε σαν Δονκιχώτες σε μια μικρή συγκέντρωση στα Χανιά και είχαμε από κάτω τον πιο διαβόητο ρουσφετολόγο του νομού. Πώς να πείσουμε ότι δεν νοσταλγούσαμε την εποχή της αστακομακαρονάδας; Πως δεν σκοπεύαμε στην παλινόρθωση της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής; Ότι εξαρχής βλέπαμε τη χρεοκοπία ως ευκαιρία για να ξαναχτιστεί η Ελλάδα σε υγιείς βάσεις, έστω από τα ερείπια;

Οι κοινωνίες λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση. Ξαναβγήκε ο Σύριζα τον Σεπτέμβριο του 2015. Ελάχιστους μήνες αργότερα ξεκίνησε η δημοσκοπική του κατρακύλα. Εφάρμοσε πειθήνια το τρίτο μνημόνιο που ο ίδιος είχε προκαλέσει, υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια και συνετρίβη στις εκλογές του 2019. Το βιώσαμε ως θριαμβευτική δικαίωση. Ακόμα το πιστεύω απόλυτα: η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη τότε αποτελούσε ιστορική αναγκαιότητα.

Πού βρισκόμαστε έξι χρόνια αργότερα; 

Δημοσιοοικονομικά η χώρα έχει εξυγιανθεί, καμαρώνουν οι κυβερνώντες. Σύμφωνοι. Η κοινωνία όμως, το ασθενέστερο και πολυπληθέστερο κομμάτι της, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Αναστενάζει στο σούπερ μάρκετ, αγκομαχάει για να πληρώσει το νοίκι. Ο τουρισμός πλασσάρεται σχεδόν ως μονοκαλλιέργεια. Οι γειτονιές αναβαθμίζονται και παραδίδονται σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς έχοντες και κατέχοντες. Η ακτογραμμή από Πειραιά μέχρι Σούνιο καλείται πλέον "Αθηναϊκή Ριβιέρα" και απευθύνεται σε παραφουσκωμένα πορτοφόλια. Το Ελληνικό οικοδομείται εργωδώς με προδιαγραφές μικρού Ντουμπάι. Ένα τριήμερο συν γυναιξί και τέκνοις σε κάποιο νησί κοστίζει όσο σχεδόν ένας μέσος μισθός.

Εκσυγχρονιζόμαστε ψηφιακά. Η δημόσια υγεία, η δημόσια παιδεία έχουν αναβαθμιστεί; Δυόμισι χρόνια από τα Τέμπη, οι μαζικές συγκοινωνίες είναι ασφαλείς; Έχουμε επαρκώς θωρακιστεί απέναντι στις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, καταστροφής ακριβέστερα; Στους κινδύνους της τεχνολογικής επανάστασης, της επελαύνουσας τεχνητής νοημοσύνης που θα απορρυθμίσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις; Απέναντι στα μεταναστευτικά κύματα που θα φουσκώνουν νομοτελειακά, η μόνη μας επιλογή είναι να σηκώνουμε τείχη; 

Σκάνδαλα σκάνε συν τοις άλλοις, αποφορά παλαιοκομματισμού, στιχομυθίες απατεωνίσκων που θυμίζουν θεατρικά του Τσιφόρου. Και ο Μητσοτάκης να ομολογεί αποτυχία και να δεσμεύεται για πολλοστή φορά πως θα σπάσει το απόστημα. Και η αντιπολίτευση να μην στέργει να αρθρώσει πειστική εναλλακτική πρόταση. Και ο "αντισυστημικός" λαϊκισμός να ξανασηκώνει κεφάλι. 

Και κερατάδες και δαρμένοι, φίλοι μου, δέκα χρόνια μετά.

 https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3929132/kai-keratades-kai-darmenoi/