Του Μανώλη Κοττάκη
Πάγια τακτική αυτής της κυβερνήσεως, κάθε φορά που η Βουλή συνεδριάζει για να αποφασίσει τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την παραπομπή πολιτικών προσώπων στη Δικαιοσύνη, είτε προερχόμενων από την αντιπολίτευση (Παπαγγελόπουλος, Παππάς) είτε από τις τάξεις της πλειοψηφίας (Τριαντόπουλος),
ήταν η καθολική αποχή του πρωθυπουργού και των υπουργών από τα έδρανα. Κατά μείζονα λόγο, η αποχή από το βήμα. Για θεσμικούς λόγους. Υποτίθεται ότι η εκτελεστική εξουσία αφήνει διά της αποχής τη νομοθετική να αποφασίσει ανεπηρέαστη. Ιδέα σωστή επί της αρχής, η οποία άντεξε από το 2019 έως τη 18η Ιουνίου 2025.Χθες, ο κύριος πρωθυπουργός και οι υπουργοί του παραβίασαν αυτή την αρχή. Ο προτεινόμενος για παραπομπή από τον «συνεταιρισμό της τοξικότητας» κύριος Μητσοτάκης εμφανίστηκε στη Βουλή, έλαβε τον λόγο και ομίλησε για να απαντήσει στην κατηγορία τεσσάρων κομμάτων της αντιπολίτευσης για «εσχάτη προδοσία».
Παραβίασε συμπτωματικώς την πάγια αυτή αρχή όταν η κυβερνητική πλειοψηφία καλείτο, έστω τυπικά, να αποφασίσει αν θα παραπέμψει τον ίδιο στον φυσικό δικαστή. Όχι αντιπάλους ή υπουργούς του.
Παραβίασε αυτή την αρχή όταν η κάλπη που έφερε το όνομά του, η υπ’ αριθμόν 9, απομακρύνθηκε και απομονώθηκε από τις άλλες για να μην μπορεί να την πλησιάσει βουλευτής της Ν.Δ. χωρίς να διακινδυνεύσει να κατηγορηθεί για την ψήφο του, έστω κι αν αυτή κατά πάσα βεβαιότητα θα ήταν αρνητική.
Η είδηση εν προκειμένω, λοιπόν, χθες δεν ήταν η ακραία πρόταση των τεσσάρων κομμάτων της αντιπολίτευσης περί εσχάτης προδοσίας. Η είδηση ήταν ότι ο πρωθυπουργός μετέβη και απευθύνθηκε στο Κοινοβούλιο, επειδή φοβήθηκε τους βουλευτές του και θεώρησε ότι η κυβέρνησή του διατρέχει τον κίνδυνο της πτώσης.
Το παραδέχθηκε άλλωστε και ο ίδιος, κατηγορώντας 32 βουλευτές της αντιπολίτευσης ότι μεθοδεύουν την πτώση του, ασχέτως του αν δεν βγαίνουν με τίποτε τα νούμερα. Μοιραία, λοιπόν, με ευθύνη και της αντιπολίτευσης αλλά και της κυβέρνησης, η συζήτηση οδήγησε στην αποτρόπαιη εικόνα ενός σπαρασσόμενου Κοινοβουλίου, βυθιζόμενου σε άκρατη εσωστρέφεια, που ανέμελο αντήλλασσε ύβρεις μεταξύ του την ώρα που το έθνος διατρέχει μεγάλους κινδύνους.
Κινδύνους στους οποίους αναφέρθηκαν με μεγάλη ανησυχία οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, στην ομιλία τους στο Πολεμικό Μουσείο για το βιβλίο του Σταύρου Λυγερού, εκπέμποντας σήμα κινδύνου για όσα έρχονται. Και με τον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν και με τις προκλήσεις των Τούρκων με χάρτες που διχοτομούν το Αιγαίο στη μέση.
Ο Κώστας Καραμανλής σχολίασε, αναφερόμενος στη συμμετοχή της Άγκυρας στο πρόγραμμα SAFE, ότι «δεν μπορεί να προσπαθεί η Ε.Ε. να αυτονομηθεί αμυντικά από τις ΗΠΑ και να εξαρτηθεί αμυντικά από την Τουρκία!». Προειδοποίησε ότι «στην καρδιά του Αιγαίου, πίσω από τα ελληνικά νησιά, είναι αδιανόητο να αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε άλλη χώρα να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα πέραν της Ελλάδος». Και κατέληξε ότι «βλέπω ορατό έναν κίνδυνο, σταδιακά, βήμα βήμα, ανεπαισθήτως, να περιέλθει η χώρα σε μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας».
Ο κύριος Σαμαράς είπε ότι η Ελλάδα «έγινε στην Ουκρανία η τσιρλίντερ της Δύσης» και ότι «δεν την υπολογίζουν πλέον οι εχθροί της, ούτε και οι φίλοι της». Καθώς «αυτά παθαίνεις όταν κάνεις διακηρύξεις φιλίας, αποθρασύνεις τους εχθρούς σου και απομακρύνεις τους φίλους σου». Και επιτέθηκε στον υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη, ο οποίος δήλωσε χθες στον Σκάι το εξόχως αποκαλυπτικό για τη… φιλοπατρία του «δεν είναι φιλοϊσραηλινός, δεν είμαι φιλοπαλαιστίνιος, είμαι… φιλέλλην!». Επετέθη ο κύριος Σαμαράς στην εξωτερική πολιτική της κυβερνήσεως σε μια μέρα που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης χρησιμοποίησε ανεπίτρεπτα χαμηλούς τόνους για την πρόκληση της Τουρκίας να καταθέσει στην UNESCO και στον ΟΗΕ χάρτη που κόβει το Αιγαίο στη μέση («δεν παράγει έννομα αποτελέσματα» – τρόμαξε η Άγκυρα!).
Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο χθες, λοιπόν, ο πρωθυπουργός εξερράγη με φράσεις του τύπου «σιγά τα αίματα! Θα μας δείρετε;», ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης τον παρομοίασε με «Κόζα Νόστρα του Παλέρμο» και τον ρώτησε «ποιος νομίζεις ότι είσαι, ρε;», ενώ τον απείλησε ότι «θα πάτε φυλακή», η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας τον αποκάλεσε «μελλοντικό κατηγορούμενο», ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ τον κατήγγειλε για «πολιτικό τρίο» με τον Κασσελάκη και τον Ανδρουλάκη στην ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και τον χαρακτήρισε «καρικατούρα Ναπολέοντα» και «κακομαθημένο γιάπη», ο Ανδρουλάκης σχολίασε «πως ο κύριος Μητσοτάκης παριστάνει το θύμα» κ.ο.κ.
Είναι δε εξόχως ενδιαφέρον ότι ο κύριος Μητσοτάκης, στην αγωνία του για το θέμα της εσχάτης προδοσίας, ανέφερε για πρώτη φορά στα πέντε χρόνια που είναι πρωθυπουργός το όνομα «Νατσιός». Έως χθες δεν είχε ασχοληθεί καθόλου με το κόμμα ΝΙΚΗ, απαξιούσε να αναφερθεί σε αυτό, αποχωρούσε όταν ανερχόταν στο βήμα ο πρόεδρός του – μόνο στην προεκλογική εκστρατεία τούς είχε πει απαξιωτικά «ντεμέκ χριστιανούς».
Είναι εξόχως ενδιαφέρον επίσης ότι, για να αποκρούσει ο κύριος πρωθυπουργός την κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας, κρύφτηκε πίσω από τη σκιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή για να κατηγορήσει την αντιπολίτευση πως κατηγορεί την παράταξη που επανέφερε τη δημοκρατία για κατάλυση του πολιτεύματος. (Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μόνο στα δύσκολα τον θυμάται! Κάποτε επέλεξε να μην αναφέρει καν το όνομά του στην επέτειο αποκατάστασης της δημοκρατίας.)
Κάπως έτσι χάνεται ο έλεγχος. Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν μπορεί να εγγυηθεί την ενότητα του έθνους σε καιρούς χαλεπούς. Η κυβέρνηση έχει τον νου της στο να καταδιώκει επιχειρηματίες που θεωρεί υπαιτίους για την περιορισμένη επιρροή της Ν.Δ. στη βόρεια Ελλάδα (Ιβάν Σαββίδης), να κλείνει τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς που δεν είναι της αρεσκείας της (Δημοκρατία FΜ, Attica TV), να παρεμβαίνει παρασκηνιακά στη Δικαιοσύνη για την έκπτωση βουλευτών, να υπολογίζει τη δεδηλωμένη σε 149 βουλευτές και να αφήνει τη Βουλή να λειτουργεί ακρωτηριασμένη με 297 βουλευτές.
Στόχος της; Να καθαρίσει το τοπίο από τους «αντιπάλους» της και να διαιωνίσει την εξουσία της.
Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, είναι μόνο καταγγελτική, δεν κομίζει καμία πρόταση εξουσίας, δεν πάει τη συζήτηση παρακάτω, απλώς σχολιάζει.
Τούτων δοθέντων, ανεπαισθήτως, δεν διολισθαίνουμε μόνο σε ομηρία έναντι της Τουρκίας. Ανεπαισθήτως κατρακυλάμε και στην παρακμή. Την εθνική παρακμή. Με εντελώς απροσδιόριστες συνέπειες…