"ο χρόνος και η απουσία.."
//Άκου να σου πω, είπε ο χρόνος στην απουσία, σε βλέπω πάντα λυπημένη κι αυτό με στεναχωρεί.
Γι αυτό αποφάσισα να σε λέω "ανάμνηση" και θα σε κάνω πιο όμορφη κι απ' τη παρουσία !-
"Δεν θέλω να με κάνεις πιο όμορφη..κάνε με πιο χαρούμενη αν μπορείς.."κι ο χρόνος ακόμα... προσπαθεί...//
Έγιναν πολλά στα χρόνια της απουσίας, στα πέτρινα χρόνια της σιωπής. Αν έκανα έναν απολογισμό θα έλεγα: Δάκρυα πολλά, χαμόγελα σπάνια...οι μεγάλες και ατέρμονες σιωπές κυριάρχησαν στα χρόνια που άφησαν το αποτύπωμά τους στη ζωή μου...
Θύμησες πολλές, που ανάβουν τα βράδια ανελλιπώς τα φώτα σαν φάροι, μην τύχει και χάσω τον δρόμο της επιστροφής, στις άγονες γραμμές των αναμνήσεων...Κανείς και τίποτα, δε μπόρεσε να βοηθήσει στην επούλωση της πληγής μου, ούτε καν ο χρόνος.
Ο πόνος της απώλειας δεν περνά ποτέ, συνεχίζει να είναι το ίδιο δυνατός, το ίδιο οξύς. Σε καμιά λογική δεν υπακούει , δεν υπάρχει ίαμα να επουλώνει ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν από απώλεια δικού σου ανθρώπου... Δεν βοηθά η λογική, αλλά ούτε και τα λόγια είναι ικανά να απαλύνουν τον ατίθασο πόνο που γίνεται ένα με την ανάσα .
Τα χρόνια που μας έδεσαν σε μια ταυτότητα με τη "φυγή" σου σκίστηκε σε χίλια κομμάτια, αυτές οι μνήμες λεηλατούν τις μέρες μου, και στοιχειώνουν τις νύχτες μου...
προκαλώντας οξύ πόνο που δεν ημερεύει με τον καιρό..το αντίθετο θα 'λεγα, μεγαλώνει, θεριεύει, άλλωστε πως μπορείς να ημερέψεις συναισθήματα με άηχες λέξεις..Πως μπορείς, όταν οι λέξεις είναι τόσο φτωχές, και οι σκέψεις τόσο δυνατές που οδηγούν στη παράνοια...Στα βάθη της καρδιάς καμιά λογική ποτέ δεν φτάνει.. ακροβατείς συνεχώς πάνω σε σπασμένο καθρέφτη κυνηγώντας σκιές..
Όσο περνάει ο καιρός, γεννιέται μέσα μου η αίσθηση πως τα όρια της γης όλο και στενεύουν.. όλο και μικραίνουν, στενεύουν επικίνδυνα , ασφυκτιώ...νιώθω το οξυγόνο να τελειώνει ..κι όλο να τελειώνει..
Κι αυτή η έρημος ...δεν περπατιέται με τίποτα σα ξέρεις πως σε καμιά γωνιά της γης δεν υπάρχει για σένα μέρος για να ξαποστάσεις...σα ξέρεις πως σε κανένα μέρος τούτου του κόσμου δεν θα ξαναβρείς τον ίσκιο που ακουμπούσες κι έπαιρνες ζωή και ανάσα...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .