Μήπως τελικά ο θάνατος του πιο ελεύθερου ανθρώπου… δεν ήταν επιλογή αλλά τίμημα;

Παρασκευή Καψάσκη  

22 Ιουλίου 1942 – Δημήτρης Λιαντίνης

Γεννήθηκε ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ «κοινός θνητός».

Δεν συμβιβάστηκε, δεν αγάπησε το βόλεμα, δεν μάσησε τα λόγια του.

Ήταν δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης.

Κι η Ελλάδα, αντί να τον τιμήσει όσο ζούσε, τον φόρτωσε με τη σιωπή.

Και μετά τον «έχασε».

Αν πράγματι έφυγε μόνος του, ή αν τον έσβησε κάτι πιο σκοτεινό,

ίσως να μην το μάθουμε ποτέ.

Αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη φωτιά που άφησε πίσω του.

“Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, τη σπουδάζουμε με ζήλο, τη διδάσκουμε με φανατισμό. Και όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας…”

– Δ. Λιαντίνης

Είχε τον θάρρος να μιλήσει για την παιδεία που πεθαίνει, για την κοινωνία που κοιμάται, για το ψέμα που έγινε κανονικότητα.

Δεν τον έκλαψαν οι πολλοί.

Μα τον θυμούνται όσοι ακόμη αγαπούν την αλήθεια χωρίς φίλτρο.

Σ’ έναν κόσμο που ζητά να σκύβεις το κεφάλι,

εκείνος ύψωσε το βλέμμα στον Ταΰγετο και μας άφησε να αναρωτιόμαστε:

Μήπως τελικά ο θάνατος του πιο ελεύθερου ανθρώπου… δεν ήταν επιλογή αλλά τίμημα;