Γράφει ο Καθηγητής Ανδρέας Αθηναίος*
«Έναυσμα» για το σημείωμα αυτό. η ανάλυση του βετεράνου πυροσβέστη κ Κοκοτσακη , η ορθότητα της οποίας εχει τεκμηριωθεί στο «πεδίο».
Θα Θυμηθώ το Καλοκαίρι του 1981: Φωτιές στην Θεσπρωτία. Οι Φλόγες είχαν κυκλώσει την Παραμυθιά.. Στη μάχη, τα δυο από τα 3 Πυροσβεστικά οχήματα της Π.Υ Ηγουμενίτσας (τότε τόσα ήταν όλα κι όλα για όλο τον Νομό), ενώ το τρίτο είχε μείνει στη Έδρα του για να προστατεύει την Πόλη.
Επι τόπου σε 24 βάση, ο Νομάρχης που κήρυξε το Νομό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (ΣΧΕΔΙΟ ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ) και έτσι ενεργοποιήθηκε κάθε μέσο του Κρατικού Μηχανισμού όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο αλλά σε Εθνικό.Μαζί και ο Σύμβουλος Νομαρχίας +Γιάννης Αλεξανδρής.
Επι Κεφαλής του συντονισμού όλων των δυνάμεων που πολεμούσαν την φωτιά, o Δασάρχης Μπαλτογιαννης. Στο Πεδίο ο Διοικητής Διοικήσεως Χωροφυλακής Θεσπρωτίας Συνταγματάρχης Τσαγκανός και ο Διοικητής Τροχαίας Μοίραρχος Πριόβολος που συντόνιζαν τους εθελοντές που ήταν ολοι οι κάτοικοι της περιοχής που «ηδυναντο να πολεμήσουν» (την φωτιά). Οι Διοικητές Χωροφυλακής μπροστάρηδες, οδηγούσαν τους εθελοντές και ολοι ΜΑΖΙ με τα κλαριά στα χέρια ανηφόριζαν το βουνό και κυνηγούσαν την πυρκαγιά , η οποία υποχωρούσε. Εθελοντές και Κράτος ήταν ΣΥΜΜΑΧΟΙ όπως αναφέρει ο κ Κοκοτσακης. Υπήρχε τέτοιο υψηλό πνεύμα και ενθουσιασμός που όλα έμοιαζαν ως να ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με από στιγμή σε στιγμή να πρόκειται να ακουστούν μεσα στην Νύχτα οι ιαχές . «αέρα» με την ίδια ομοψυχία του 40 που υπογράμμιζε το ΜΑΖΙ απέναντι στην φωτιά.
Η Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κινητοποίησε όλα τα διαθέσιμα μεσα . Ο Διευθυντής Τεχνικών υπηρεσιών της Νομαρχίας Μαυρωνας, συντόνιζε το αντιπυρικό έργο των βαρεων Μηχανήματων μαζί με τους Μηχανικούς της Νομαρχίας. Ταυτόχρονα το ανακριτικό του Δασαρχείου με επικεφαλής τον Δασοπόνο Βαιτση έψαχνε για ύποπτους Μηχανισμούς. Στον «πόλεμο» συμμετείχε και η ΜΟΜΑ ενώ η επαφή του Νομάρχη με τον Μέραρχο Διοικητή της ΧVIII Mεραρχιας στα Ιωάννινα ήταν συνεχής μέσω των ασυρμάτων των διαβιβάσεων που είχαν προωθηθεί στο πεδίο.
Μεσα σε αυτή την γενική κινητοποίηση και ομαδική προσπάθεια οι κάτοικοι ήταν συγκινημένοι και δακρυσμένοι καθώς έλεγαν «τα παλικάρια είναι εδώ για να σώσουν τις περιουσίες μας».
Το ότι οι φωτιές ήταν ακριβώς στον ίδιο θέατρο επιχειρήσεων με εκείνες του 1940, δεν δημιούργησε στους μετέχοντες την παραίσθηση ότι ζούσαν στο «τότε». Αντίθετα βοήθησε να γίνει συνειδητό ότι η Μάχη κατά της φωτιάς κερδίζεται ακριβώς όπως κερδίζονται οι πόλεμοι : Με ψυχη, θάρρος, και κυρίως ομοψυχία. Με αυτό «το άτιμο το Μαζί», που η εξουσία πολεμάει με νύχια και με δόντια γιατί αισθάνεται ότι την απειλεί.
Χωρίς Ψυχή…..
Η δυτική περί κράτους θεώρηση, όπως εξ άλλου και η συνολική δυτική προσέγγιση στην ζωή, είναι μια μηχανιστική διαδικασία άνωθεν προκατασκευασμένων συμπεριφορών, στις οποίες ο άνθρωπος «πρέπει» να «συμμορφωθεί», κάτι που είναι σε απόλυτη αναλογικότητα με τον μαθητή που μαθαίνει το κείμενο «παπαγαλία», παίρνει άριστα, αλλά δεν ενσωματώνει ούτε ενσωματώνεται στη γνώση με αποτέλεσμα να αποτυγχάνει στη ζωή.
Στερεότυπα – Ο συστημικός «Μετα-άνθρωπος».
Οι Δυτικές Κοινωνίες είναι «δομικές κοινωνίες». Οι Άνθρωποι «πρέπει» να ζήσουν μια ζωή πάνω σε προκαθορισμένα από το σύστημα «στερεότυπα». Η ζωή τους είναι μεσα σε μια προ-γραμμένη θεατρική παράσταση, με συγκεκριμένους ρόλους, με «άνωθεν» γραμμένα σενάρια και συγκεκριμένους προκαθορισμένους διαλόγους. Το ίδιο και οι συμπεριφορές είναι συγκεκριμένα σκηνοθετημένες.
Τα στερεότυπα προσδιορίζουν στην ουσία εφαρμοστικούς κανόνες που αποβλέπουν στην διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου τύπου ανθρώπου που δεν εχει καμία σχέση με τον Homo Sapiens του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού.
Ο Δυτικός Άνθρωπος δεν (πρέπει) να αντιλαμβάνεται την ζωή σαν αναζήτηση, δεν (πρέπει να ) είναι Οδυσσέας, δεν (πρέπει να) αντιλαμβάνεται ότι βγήκε στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να αναζητά έννοιες, να καλείται να ζήσει σύμφωνα με αξίες και να βασανιστεί δεμένος στο κατάρτι τους για να μην τις προδώσει.
Ο Δυτικός Άνθρωπος καλείται να αποδεχθεί ότι είναι ένα αναλώσιμο μέσο της παραγωγής και της αναπαραγωγής της εξουσίας, χωρίς οντολογική υπόσταση, παθητικά ενταγμένος στα δεσμά της «δουλειάς-δουλείας», αλλά μηδέποτε υπηρετώντας έναν ανώτερο σκοπό έργου δημιουργίας, με την έννοια της «ελευθερίας» να προσδιορίζεται και να περιορίζεται σε επιλογές που όλες όμως διασφαλίζουν την αναλωσιμότητά του, και τον σκοπό της αναπαραγωγής του συστήματος και δια, και εξ αυτού, της Εξουσίας
Στοιχεία όπως Πίστη, Πρωτοβουλία, Θάρρος, Αφοσίωση, Ιδεολογία, Όραμα και τόσα άλλα είναι στοιχεία κοινωνιών Ελεύθερων Ανθρώπων. Η εξουσία απειλείται από Ελεύθερους Ανθρωπους. Έτσι αυτά τα στοιχεία που ουσιαστικά είναι Κύριες Ανθρώπινες Αρετές, απομακρύνονται με σκοπιμότητα από το αντιληπτικό πεδίο των «εκ…συγχρονισμένων» (καλα-κουρντισμενων») ανθρώπων.
Ο άνθρωπος κατευθύνεται μακριά από την «Δημιουργία», ενώ «ανακατευθύνεται» στην παραγωγή και πάλι μόνο εφόσον αυτή μπορεί να ενταχθεί στο Οικονομικό παιχνίδι, το οποίο από μόνο του αναπαράγει την εξουσία.
Η επιδίωξη των στερεότυπων αυτών είναι η διαμόρφωση-συμμόρφωση του Ανθρώπου σε ένα μη σκεπτόμενο ηλίθιο καταναλωτή που ζει μια ζωή κενή ουσιαστικού περιεχομένου με επιδίωξη και μέτρο μια «λογιστική καθαρή θέση» που….. αν κοιτάξεις το βιντεοληπτικο υλικό από αυτή τη ζωή θα το βρεις «χωρίς καμία καταγραφή»… Είναι «Κενό Περιεχομένου»..
Αυτός ο τύπος των Ανθρώπων στους οποίους οι αξίες έχουν αντικατασταθεί από κανόνες συμπεριφοράς, και οι αρετές από (α) λογιστικούς στόχους «καθαρής θέσης», ;ή EBITDA και (β) καταναλωτικό προσδιορισμό, είναι «ο συστημικός μετα-άνθρωπος», που «κατασκευάζεται» (διαμορφώνεται) έτσι από το σύστημα, ώστε να υποτάσσεται αναντίρρητα-πειθήνια σε αυτό, και έτσι να μην απειλεί την εξουσία, αλλά αντίθετα να την υπηρετεί και να την αναπαράγει.
Είναι δεδομένο βέβαια ότι ο Έλληνες « Είμαστε ενας δύσκολος, ατίθασος και υπερήφανος λαός» Απολογία Αναστασίου Πολυζωίδη (7.37’) πάντα αντίθετοι στους τυράννους και την τυραννία. Όσοι μας μισούν, όσοι μας συκοφαντούν και μας βρίζουν, είναι αυτοί που θυμώνουν γιατί δεν υποτασσόμεθα στο στερεότυπο του χωρίς βούληση ανθρώπου, που αυτοί έχουν αποδεχθεί ως σπουδαία υπόθεση, γιατί έτσι τους ανέθρεψαν-διαμόρφωσαν: να αποδέχονται ότι είναι εξουσιαζόμενοι. Ότι υπάρχουν «άρχοντες» και «ερχόμενοι». Ότι είναι υποχρέωση και τιμή τους να αφομοιωθούν στο/από το σύστημα. Ο Δυτικός Άνθρωπος είναι «συστημικό στερεότυπο» πολύ πριν τον συστημικό Μετα-Άνθρωπο που είναι η νεότερη έκδοση της εφαρμογής –ειδικά κατασκευασμένη για «Εξαγωγή»– για τους στόχους της Παγκοσμιοποίησης. Ειδικά `για εφαρμογή «απάνω» σε Λαούς που ως Ανθρωποκεντρικοί (δηλ. Οντολογικοί – Πολιτισμένοι) είναι «ατίθασοι», όπως οι Έλληνες , είτε στις μηδενισμένες οντολογικά (και άρα υπάκουες στο σύστημα….) κοινωνίες που θα προκύψουν από την μείξη ετερόκλητων πληθυσμών και την κατάργηση των Εθνών – της Πατρίδας. Η έννοια του Έθνους, είναι ο πρώτος εχθρός- ανταγωνιστής του συστήματος, γιατί διασφαλίζει κοινωνική συνοχή πάνω σε κοινές αξίες και «κώδικες», προσφέρει την διάσταση της οντολογικής υπόστασης και τον Άνθρωπο που προσδιορίζεται από έννοιες και αξίες. Το Έθνος, η έννοια της Πατρίδας, μυεί στον Ανθρωποκεντρικό Πολιτισμο, υφαίνει τον Κοινωνικό Ιστό και την Κοινωνική συνοχή, που αποτελεί «στεγανή» και σαφώς αυτοπροσδιοριζόμενη οντότητα, ανεξάρτητη από την εξουσία, και αντίπαλό της όπου και όποτε χρειαστεί ή χρειάστηκε στο διάβα της Ιστορίας των Πολιτισμών, της Πολιτικής και των όποιων διεργασιών.
Ο Μετα-Άνθρωπος μεσα από τα Στερεότυπα, καταργεί τον Ανθρωποκεντρικό Πολιτισμο, τα Έθνη, τον Κοινωνικό ιστό και διασφαλίζει την «παραγωγή» ανθρωπόμορφων οντοτήτων(;) που αποδέχονται ως τιμητικό να υπακούουν, να υπηρετούν το σύστημα, και να αποτελούν χρήσιμη «πρώτη ύλη» (και ως Χρήσιμοι ηλίθιοι) για την αναπαραγωγή της εξουσίας.
Το σύστημα ως Dr. Jekyll–Mr. Hyde
Φυσικά ένα τέτοιο «δηλητήριο» δεν θα είχε ποτέ το αντίστοιχο ενός «φύλλου Οδηγιών Χρήσης-Πληροφορίες» που υπάρχουν για όλα τα Φάρμακα και τις χημικές ουσίες . Το σύστημα δεν θα έβγαινε να παρουσιάσει φωναχτά ότι ο Μετα-Άνθρωπος των στερεότυπων είναι η «ουσία» που θα μεταμορφώσει τον Ανθρωποκεντρικό Δρ. Τζεκιλ (Dr Jekyll), στον «Παγκόσμιο «κακό» κ. Χαιντ (Mr. Hyde). H μυθοπλασία αυτή του Robert L. Stevenson, παρουσιάζει ένα γιατρό τον Δρ, Τζεκιλ, καλό άνθρωπο, ψυχούλα που θα λέγαμε, που πειραματίζεται πάνω σε ένα φάρμακο που θα διαχώριζε στον Κάθε Άνθρωπο τον καλό από τον κακό του εαυτό, και θα σκότωνε τον κακό, αφήνοντας το καλό να επικρατήσει. Το πείραμα πάει στραβά, και παράγεται ο απαίσια αποκρουστικός και κακός κ Χαιντ. ( Εγώ ως 3-4 ετών παιδί βλέποντας το κινηματογραφικό εργον είχα κατατρομάξει από αυτή την αρχική του έκδοση ….Dr. Jekyll and Mr. Hyde Transformation 1932 και νομίζω πως οι γονείς μου με πήρανε και φύγαμε). ..Ίσως κάπου εκεί έμαθα όμως να μην φοβάμαι….
Στην περίπτωση του συστήματος, δεν υπάρχει καλή ανάλογη πρόθεση, ούτε κάτι εχει πάει στραβά και κατά λάθος ο καλός Ανθρωποκεντρικός Άνθρωπός, μας βγήκε ως ο συστημικός Μετα-άνθρωπος της συνολικής παρακμής….
Ο Μετα-άνθρωπος προέκυψε από το «σχεδιαστήριο» της Εξουσίας. Το «σχέδιο» περιέλαβε όλα τα στοιχεία που ήδη αναλύσαμε και ένα ακόμα. Την αντικατάσταση των εννοιών, από την δύναμη. Ύστερα η εξουσία έβγαλε τον Μετα-Άνθρωπο στην παραγωγή μέσω του συστήματος.
Κοινωνική Συνοχή- Κοινωνικός Ιστός
Ο Μετα-Άνθρωπος δεν μπορεί να συνθέσει Ανθρωποκεντρική κοινωνία, όπως δεν μπορεί να συνθέσει ούτε και άλλες οντολογικές, αξιακές ή και συναισθηματικές ανθρώπινες σχέσεις, με την ανθρώπινη επαφή και τις σχέσεις να καταλήγουν εφήμερες, μηχανιστικές και κυρίως χρηστικές, με φυσική συνέπεια την «ημερομηνία λήξης»…..
Έτσι εχει «παραχθεί» η ατομιστική κοινωνία του ανταγωνισμού σε προδιαγραφές μονομάχων Κολοσσαίου, ο Άνθρωπος της μοναξιάς, η παρέα ή η οικογένεια που δεν κοιτάζεται στα μάτια αφού δεν εχει πια κάτι οντολογικά κοινό, εκτός από ανόητα άψυχα αντικείμενα, θνητά και εύκολα απαξιούμενα.
Αυτή είναι η κατά το σύστημα «βέλτιστη κατάσταση» για την αναπαραγωγή της εξουσίας : άτομα ατάκτως ερριμμενα σε χωρικές συντεταγμένες, απλώς και περιοριστικώς ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους.
Και η Κοινωνική συνοχή ; Πως την προσδιορίζει το σύστημα σε όντα που είναι οικονομικού και καταναλωτικού προσδιορισμού, είτε από την «εργοστασιακή τους ρύθμιση» (Επισήμανση του Όρου από τον Στρατηγό Ιωάννη Καμνη), είτε από τον «εκσυγχρονισμό μέσης ζωής» ;
Πως θα υπάρξει κοινωνική συνοχή σε προσδιορισμένα ως λογιστικά και καταναλωτικά «όντα» ;
Τα μοντέλα μιας τέτοιας «κοινωνικής» ( ; ) συνοχής δεν απευθύνονται στον Άνθρωπο, στο Hοmo Sapiens, αλλά σε …βιολογικούς οργανισμούς που η μόνη Κοινωνική τους συνοχή είναι η καταναγκαστικά επιβαλλόμενη «στερεότυπη συμπεριφορά καταναλωτών/καταναλωτριών, στην Οικονομία της Αγοράς». Δηλ. το σύστημα αντιλαμβάνεται (και προωθεί) την «κοινωνική συνοχή» ως Συνοχή της «Κοινωνίας της αγοράς», ως συσχετισμό οικονομικών «προφίλ» και ομοιότητα καταναλωτικών στερεότυπων και όχι ως ταύτιση αξιων, αρχών, ονείρων, οραμάτων και κοινών στόχων αγώνα, σε κοινές πορείες δημιουργίας.
Είναι ακριβώς αυτή η νέα( ; ) συστημική προσέγγιση που δημιουργεί την κοινωνία της παρακμής.
Πρωτόκολλα – Ηγέτες και Διαχειριστές – Άνθρωπος και εξουσία.
Κανείς δεν θα επιχειρηματολογούσε ότι η οργάνωση είναι «κακό πράγμα». Αυτό «κατ’αρχήν». Διότι εξαρτάται από τον σκοπό της οργάνωσης. Μπορεί μια βιβλιοθήκη πχ να είναι οργανωμένη, και να μην είναι όπως ήταν η Εθνική Βιβλιοθήκη στο Βαλλιάνειο (στην Πανεπιστημίου) πριν την αναλάβει ο +Φίλιππος Τσιμπόγλου (1956-2023) που «αναχώρησε» αφού ολοκλήρωσε και την πλήρη μεταφορά της στο Φαληρικό Δέλτα και την παρέδωσε ….στην Ελλάδα. Αυτό θα πει «Δημιουργός».
Ο Σκοπός της Οργάνωσης βέβαια μπορεί να είναι και …«εγκληματική οργάνωση». Μπορεί η «οργάνωση» να αφορά τον σκοπό για ένα «δίκαιο φορολογικό σύστημα». Μπορεί όμως να αποσκοπεί και στο αντίθετο . Δηλ. το φορολογικό σύστημα να οργανωθεί ως ένα «διωκτικό σύστημα» που σκοπό εχει την οικονομία αρνητικού αποτελέσματος δηλ. την αφαίμαξη της οικονομίας, την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους και των Ελλήνων και την μεταβίβαση του Δημόσιου και Ιδιωτικού πλούτου των Ελλήνων (πάντα νομιμοφανώς) σε Τρίτους…. Μπορεί ακόμα η «οργάνωση» να εχει σκοπό να πάρει τα σπίτια των Ελλήνων -νομιμοφανώς και με κάποια σοφιστική επιχειρηματολογία «καραγκιόζη» : μονά κερδίζω- ζυγά χάνεις- να τους βγάλει στο Δρόμο. Η επιτυχία και αυτού του απεχθούς και επαχθούς για την Ελλάδα και τους Έλληνες «Σκοπού», «οργάνωση» απαιτεί, και μάλιστα αποτελεσματική.
Τα πρωτόκολλα είναι δημιούργημα της έννοιας της «διαχείρισης». Είναι ενας ΠΡΟ-ΚΑΤ τυφλοσούρτης που οδηγεί στο «Τι κάνω, κάτω από ορισμένες συνθήκες». Και εδώ ισχύει το ίδιο με τα «στερεότυπα».:
1) Ποιος είναι ο Σκοπός τον οποίο καλούνται να εξυπηρετήσουν.
2) Eάν αποτελούν ένα συμβουλευτικό οδηγό, που αξιοποιεί το «προβλέπειν» για να στηρίζει την διαμόρφωση της ανθρώπινης πράξης από την δημιουργικότητα, την κρίση, και τις αρετές του ανθρώπου, όπως η Πιστη, το θάρρος, η αποκοτιά και η τελική ανθρώπινη πράξη που καθορίζεται από έννοιες και αξίες όπως η πρωτοβουλία, η ενσωμάτωση και χρήση της γνώσης και της εμπειρίας, η Ανθρώπινη κρίση και ανώτερα συναισθήματα όπως η αγάπη, η θυσία και η αυτοθυσία, τότε στην περίπτωση αυτή αναφερόμεθα σε πρωτόκολλα που στηρίζουν ηγέτες, ηγετικές πράξεις και διαμόρφωση ηγεσίας, ή
3) Εάν τα πρωτόκολλα είναι ένα στείρο κανονιστικό πλέγμα που δεσμεύει την ανθρώπινη αυτενέργεια περιορίζοντας ασφυκτικά ή και αποκλείοντας την διαμόρφωση της ανθρώπινης πράξης από όλα τα ανωτέρω στοιχεία, τότε αναφερόμαστε σε πρωτόκολλα που δημιουργούνται και δημιουργούν διαχειριστές, στην καλύτερη περίπτωση πραιτοριανούς-υπηρέτες άνωθεν εντολών και προσωπικών συμφερόντων, και δεν έχουν καμία σχέση με «ηγέτες» ή Ανθρωποκεντρικές αξίες.
4) Ένα ακόμα κριτήριο είναι εάν τα πρωτόκολλα οδηγούν στην εξατομίκευση της θεώρησης του κάθε ανθρώπου από το σύστημα, τιμώντας το Αριστοτέλειο «Αποδιδόναι εκάστω τα ίδια», ή υποκρίνονται ότι Δημοκρατία είναι να μεταχειρίζεσαι όλους το ίδιο άσχημα….που είναι μέθοδος αναπαραγωγής της εξουσίας.
Από τον Σκοπό και τα χαρακτηριστικά των πρωτοκόλλων θα καθορισθεί: (α) εάν αυτά είναι Ανθρωποκεντρικά, δηλ. εάν υπάρχουν για να υπηρετούν τον Άνθρωπο η την αναπαραγωγή της Εξουσίας και (β) εάν παράγονται και παράγουν απλούς διαχειριστές ή εάν στηρίζουν «ηγετικές αποφάσεις» και ηγέτες.
1)Πρωτόκολλα που «κατασκευάζονται» για να υπηρετήσουνε την «αγορά» και την οικονομίστικη προσέγγιση της ζωής, δεν υπηρετούν τον άνθρωπο ούτε τις Ανθρώπινες αξίες.
Παράδειγμα. Ο Ευαγγελισμός χτίστηκε και ευεργετήθηκε από την Διεθνή ΕλληνοΑμερικανικη οργάνωση ΑΧΕΠΑ. Μια Ολόκληρη πτέρυγα του Ευαγγελισμού υπάρχει χάρη στην ΑΧΕΠΑ, και στην Ελληνική Ομογένεια, ενώ οι δωρεές είναι συνεχείς. Σε εποχές όπου οι ανθρώπινες αξίες δεν είχαν εξοστρακισθεί από την άξεστη νοοτροπία της παρακμής των πρωτοκόλλων που καθορίζονται από τα (κατά τα άνω) στερεότυπα της επιδίωξης του κέρδους, υπήρχε (μεταξύ πολλών άλλων) και η απόφαση 43 του 1956 του Δ.Σ, του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός σύμφωνα με την οποία (από το 1956) τα μέλη της Ελληνοαμερικανικής Οργάνωσης ΑΧΕΠΑ που είναι δωρήτρια του Ευαγγελισμού, νοσηλεύονται ΔΩΡΕΑΝ. Η Απόφαση αυτή του 1956 επανα-επιβεβαιώθηκε εγγράφως ότι είναι συνεχώς σε ισχύ το 1981 (Ο γράφων είναι γνώστης ως έχων διατελέσει «Άρχων» της ΑΧΕΠΑ, ως και μέλος σε ΔΣ της από το 1973). Αυτή η πράξη αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης «δεν είναι σήμερα σεβαστή» από διαμορφωτές πρωτοκόλλων της άξεστης παρακμής, και σήμερα εάν ενας ΑΧΕΠΑν φθάσει στην πόρτα του Ευαγγελισμού, αυτοί που αποφασίζουν όχι με κέντρο τον Άνθρωπο αλλά με τον ήχο της ταμειακής μηχανής, θα του διατυπώσουν –και μάλιστα μεσα από απρεπή συμπεριφορά «γραμματέως» που νομίζει πως απευθύνεται σε άστεγους επαίτες– ….. ότι αυτά «δεν ισχύουν».. Όταν δε ζητήθηκε η απόφαση που ανακάλεσε την 43/1956, -έτσι ώστε να δούμε ποιος εχει την ευθύνη της αχαριστίας- η απάντηση σε απρεπή τόνο ήταν «θα σας καλέσουμε εμείς» (δηλ. μην μας ξαναπάρετε εσείς).
Η αξεστοσύνη των πρωτοκόλλων που υπηρετούν την οικονομία καταργεί την αναγνώριση και την Ευγνωμοσύνη προς ευεργέτες, κάτι που βέβαια είναι στοιχείο Πολιτισμένων Κρατών και Διοικήσεων και όχι της Οικονομίστικης άποψης της Ζωής. Το θέμα δεν είναι τα αργύρια που απαιτούν τα πρωτόκολλα. Είναι η αχαριστία του επίσημου Κράτους και η κατάργηση των αξιών της «ευγνωμοσύνης». Πρωτόκολλα ΠΑΡΑΚΜΗΣ. Όσον αφορά την αχαριστία, ο Άρειος Πάγος εχει αποφανθεί για την Νομική της «περιποίηση».
Τα Οικονομίστικα πρωτόκολλα στο σύνολό τους παράγονται και παράγουν απλούς διαχειριστές, ανθρώπους που το πέρασμα τους από την ζωή δεν εχει δημιουργία, δεν έδωσε «καλό κ αγαθό», δεν υπηρέτησε και ίσως και να μην κατάλαβε ποτέ ανώτερες Ανθρώπινες αξίες.
2) Πρωτόκολλα που στηρίζουν ηγέτες και ηγετικές πράξεις.
Τέτοια «πρωτόκολλα» που αποτελούν συμβουλευτικό οδηγό και στηρίζουν ηγετικές και θαρραλέες πράξεις, τυπικά δεν υπάρχουν. Τα καθιστούν συμβουλευτικά, άνθρωποι με ηγετικές ικανότητες, θάρρος, πίστη και αποφασιστικότητα να τα παραβιάσουν και να αυτενεργήσουν με οδηγό και δύναμη την ψυχη τους ως κυρίαρχο στοιχείο.
Άψογο παράδειγμα είναι η πτήση ΟΑ 411 της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ μας την 9 Αυγούστου 1978. για Νέα Υόρκη. Ο Γράφων ήταν επιβάτης σε εκείνη την πτήση. Εάν ο Κυβερνήτης Μιγάδης είχε ακολουθήσει τα «πρωτόκολλα» της BOEING, όπως θα το είχε κάνει ο κάθε «δυτικός άνθρωπος» προγραμματισμένος για αυτό -ως πειθαρχημένος Διαχειριστής– από …την «εργοστασιακή του ρύθμιση»…. το αεροπλάνο θα είχε πέσει.
Ο Κυβερνήτης Μιγάδης όμως, παραβίασε τα πρωτοκόλλα της Boeing και αυτενέργησε με την ψυχη του ως ηγέτης. σώζοντας εκατοντάδες ζωές σοκάροντας ακόμα και τη Boeing! Το αεροπλάνο δεν έπεσε και γυρίσαμε με ασφάλεια στο Ελληνικό, και τούτο γιατί τα πρωτόκολλα είχαν εκείνη την ώραμόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα, ενώ η ψυχη του Κυβερνήτη έφερε στο φως όλες τις αρετές που μπορεί να εχει ο Άνθρωπος που παλεύει ώστε το καλό να νικά. Αυτός είναι άλλωστε και ο ορισμός του ηγέτη. “This is Captainship” είχεπει ο μεγάλος +Ακριβός Τσολάκης (1930-2023) που είχε για πολλά χρόνια την ευθύνη της Ασφάλειας της Ολυμπιακής, αλλά και διακρίθηκε διεθνώς ως κορυφαίος διερευνητής αεροπορικών ατυχημάτων. Είναι η ψυχη που σε ανεβάζει στην «υπέρβαση», πάνω από τα ανθρώπινα, πάνω από το περιοριστικό και ανάπηρο για τα μεγάλα, μάτι του «ορθολογισμού».
Το αεροπλάνο δεν έπεσε για ένα ακόμα λόγο. Ξαφνικά φύσηξε ένα ανεπαίσθητο αεράκι. Ήταν «το χέρι του Θεού» όπως είπε ο Τσολάκης.
–Ηγέτες που υπηρετούν τον Ανθρωποκεντρικό Πολιτισμο και τον άνθρωπο, με την δύναμη της ψυχης, τις ανθρώπινες αρετές και …το χέρι του Θεού.
–Διαχειριστές που υπηρετούν αφεντικά και εξουσία με το ανάπηρο εργαλείο του Ορθολογισμού και το κλειστό μυαλό του θνητού που είτε αυταπατάται ότι θα ζήσει για πάντα, είτε αυτοϊκανοποιείται με «ότι προλάβει» υπό τον υποσυνείδητο φόβο του Αχέροντα…. Χωρίς στην ουσία να ‘έχουν ζήσει ποτέ!
Χωρίς Ψυχη…στα χέρια «Διαχειριστών» ….η Ελλάδα είναι…. Κράτος της Πυρκαγιάς.
(*) Β.Α.,Μ.Α.,M.C.P., Ph.d , Post Doc
Case Western Reserve University
University of Pennsylvania
Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας ΗΠΑ (1987)
American Association University Professors AAUP (1977)
Διετέλεσε Μέλος της Διοικούσας (Συγκλήτου) του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Πρόεδρος της Εταιρείας Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Σύμβουλος στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Νομάρχης Ρεθύμνης
Νομάρχης Θεσπρωτίας
#Αποφοίτησε από την Σχολή Μωραίτη Πρότυπο Λύκειο Αθηνών
# Στον Άνθρωπο, στην Ελλάδα και στον Πολιτισμό,
τον μύησε ο πατέρας του Δημοσιογράφος, λογοτέχνης, θεατρικός και
μουσικός κριτικός Περσευς Αθηναίος
**Η φωτο είναι από φωτιά στο Ελικοδρόμιο της Κεραμίτσα 6 μέρες πριν.