Η Ελλάδα καίγεται.
Δάση που στάθηκαν αιώνες, γίνονται φλόγες σε μια νύχτα.
Ζώα τρέχουν στα τυφλά μέσα στον καπνό, σπίτια χάνονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Κι εμείς κοιτάμε, άλλοι με δάκρυα, άλλοι με σιωπή.
Οι φωτιές δεν ξεκινούν μόνο από σπίθες.
Ξεκινούν από την εγκατάλειψη της σχέσης μας με τον τόπο, από την αδράνεια που αφήσαμε να γίνει νόμος, από τη λήθη των δεσμών μας με το παρελθόν και το μέλλον, από τη διακοπή της συνέχειας ανάμεσα στις γενιές,
από την αποσύνδεση από τη ζωή γενικότερα.
Η παραμέληση δεν είναι απλώς αδιαφορία, ή υπομονή.
Είναι μεταφυσική αποξένωση, θάνατος της σύνδεσης με τον τόπο και τον εαυτό μας.
Η γαϊδουρινή υπομονή δεν σώζει τη γη όταν έχει ξεχαστεί η φροντίδα.
Η φωτιά δεν καίει μόνο εκεί έξω.
Καίει και μέσα μας, αθόρυβα, χρόνια τώρα.
Καίει τις ρίζες της ψυχής μας, αφήνοντας το έδαφος στείρο.
Καίει την αλήθεια, την αντικαθιστά με στάχτη που ονομάζουμε κανονικότητα.
Κι όμως, η στάχτη δεν είναι μόνο καταστροφή.
Δεν είναι το τέλος.
Είναι το κάλεσμα, η γροθιά στο μαχαίρι της συνείδησης, που ξυπνά την αυτογνωσία.
Η στάχτη είναι μνημόνιο.
Ξεχάσαμε.
Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε.
Κάθε χωράφι που καίγεται φωνάζει «ξύπνα».
Η σιωπή μας γέννησε τη φωτιά.
Οι φλόγες των δασών είναι ο καθρέφτης μας.
Καταστρέφουμε ό,τι μας γέννησε,
και μετά στεκόμαστε αθώοι μπροστά στο θέαμα της καταστροφής.
Όπως ακριβώς κάνουμε και με τον εαυτό μας.
Κόβουμε τις δικές μας ρίζες,
ρίχνουμε αλάτι στο χώμα της ψυχής μας,
κι ύστερα απορούμε γιατί τίποτα δεν ανθίζει.
Μόνο όταν καεί όλο το ψεύτικο δάσος που έχουμε χτίσει μέσα μας,
μπορεί να έρθει η βροχή και να ποτίσει νέο σπόρο.
Η γη, κάποτε ιερή, φροντισμένη, τελετουργική, έχει μετατραπεί σε εύφλεκτο παραπεταμένο αντικείμενο.
Κάθε χωράφι που εγκαταλείφθηκε, κάθε ελιά που ξεχάστηκε, κάθε δέντρο που πέθανε χωρίς να το θυμάται κανείς, γίνεται προσάναμμα για τη φωτιά.
Κάθε δέντρο που πέφτει, είναι μια ρίζα που κόβεται μέσα μας.
Κάθε σπίτι που χάνεται είναι μια ανάμνηση που καίγεται.
Η σιωπή είναι σπίθα, η αμέλεια καύσιμη ύλη, η λήθη άνεμος που τροφοδοτεί τη φλόγα.
Καίγεται η συνέχεια, η ίδια η ταυτότητα μας, καίγεται η μνήμη, καίγεται το ήθος που κρατούσε τον τόπο όρθιο.
Όσο εγκαταλείπουμε την επιμέλεια της γης, τόσο κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα καίγεται,
και μαζί καίγεται η ψυχή μας.
Αν θες να σώσεις τη γη σου,
κάψε πρώτα τα ψέματα που κουβαλάς.
Αν θες να δεις τα βουνά να πρασινίζουν ξανά,
φύτεψε πρώτα την αλήθεια στον δικό σου κρανίου τόπο.
Σώσε την αλήθεια σου.
Ό,τι αναστήσεις μέσα σου, θα αναστήσει και τον τόπο σου.
Κι ό,τι αφήσεις να καεί, καίει και την Ελλάδα μας μαζί.
Maria Stathi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .