"ο σκαντζόχοιρός μου"
Από ένα παραμύθι της μάνας μου, σε μια φωτογραφία του Κώστα.
Στην αυλή μου είχα κι έναν μικρό ήρωα, έναν σκαντζόχοιρο. Δεν ήταν λαμπερός, ούτε εντυπωσιακός. Με σκούρα μάτια, βελονιασμένο δέρμα και μικρές πατημασιές. Κούρνιαζε στα φύλλα κάτω από το γιασεμί, κι έπειτα χανόταν. Δεν ζητούσε τίποτα. Μόνο να υπάρχει. Και του το επέτρεπα, γιατί ήξερα πως κάτι από το παραμύθι που έλεγε η μάνα μου τον είχε ντύσει.
Μια ανάμνηση απ' όταν ήμασταν κι εμείς μικροί, σιωπηλοί παρατηρητές του κόσμου.
Ο σκαντζόχοιρος δεν είναι απλώς ένα ζώο. Είναι σύμβολο της εσωτερικής άμυνας. Σιωπηλός και ευάλωτος, αλλά με μια δύναμη αγκαλιασμένη γύρω του. Δεν πολεμά, προστατεύεται. Δεν θορυβεί, ακούει. Δεν σπεύδει, παρατηρεί.
Και μέσα από αυτή την εσωτερικότητα, γεννιέται το βαθύτερο μήνυμα:
Η αληθινή γενναιότητα δεν κραυγάζει, κλείνεται στον εαυτό της, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να συνεχίσει την πορεία της. Κι έτσι μου μάθαινε, χωρίς λέξεις, πώς σώζεται κανείς, όχι φεύγοντας, αλλά μένοντας. Όχι φωνάζοντας, αλλά αντέχοντας.
Ώσπου μια μέρα ήρθε ο αδερφός μου.
Ο Κώστας, κάθε φορά που έρχεται από την Θεσσαλονίκη, ανακατεύει τα πάντα. Ταξινομεί, πετάει, καθαρίζει. Κι η αυλή λάμπει, με τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει.
Φεύγοντας πήρε κατά λάθος μαζί του και τον σκαντζόχοιρο. Δεν τον είδε. Ήταν κουλουριασμένος σε μια κλούβα, αθόρυβος όπως πάντα, κρυμμένος καλά.
Σήμερα μου έστειλε μια φωτογραφία.
Ο μικρός μου ήρωας βρισκόταν τώρα σε ξένο χώμα, ανάμεσα σε άγνωστα φύλλα. Μα δεν έμοιαζε χαμένος. Περπατούσε ήρεμα, με την ίδια ταπεινή αυτοπεποίθηση. Δεν ζητούσε πίσω την αυλή του, γιατί όπου κι αν βρισκόταν, την κουβαλούσε μέσα του.
Στην άκρη του χωματόδρομου, ανάμεσα σε ξερά φύλλα και πεσμένες βελόνες, ο μικρός σκαντζόχοιρος έμοιαζε να κουβαλάει έναν ολόκληρο κόσμο. Τον κόσμο των αθόρυβων. Αυτών που δεν γράφουν την Ιστορία με κεφαλαία, αλλά την σμιλεύουν στις παρυφές της καθημερινότητας. Μια ματιά του μόνο αρκεί για να μας θυμίσει πως η ζωή δεν είναι πάντα για να την κατακτούμε. Μερικές φορές είναι για να την κουβαλάμε αθόρυβα, να την αγκαλιάζουμε με τις ακίδες μας, να την προστατεύουμε από τον θόρυβο του έξω κόσμου.
Κι έτσι συνεχίστηκε το παραμύθι της μάνας μου. Όχι με επιστροφή, ούτε με τέλος.
Με σιωπή.
Και με μια καρδιά τυλιγμένη στις ακίδες της.
Νίκος Καρβουνάς
Πνευμονολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .