Όταν είπα στον πατέρα μου «θέλω να γίνω μουσικός», μου είπε: «Κοίταξε, εγώ δεν μπορώ να σε σπουδάσω, γιατί δεν έχω λεφτά. Μου φαίνεται δύσκολο να σπουδάσεις χωρίς να σου προσφέρω κάτι, και επιπλέον τους μουσικούς τους θάβουμε με έρανο. Πώς θα ζήσεις;». Η αγάπη γι' αυτό το πράγμα ήταν τόσο έντονη, τόσο με γέμιζε όλο αυτό, που του είπα: «Θα προσπαθήσω να μη με θάψουν με έρανο».
Δεν έχω γράψει τραγούδια πάθους, δεν ξέρω πώς είναι αυτό το πράγμα. Είμαι άνθρωπος που νομίζει ότι το «σ' αγαπώ» θα το πει μια φορά στη ζωή του. Και ελέχθη. Και το αισθάνομαι ακόμα. Δεν είμαι αιχμάλωτος του τι είπα, αλλά με αυτό που είπα πορεύομαι.Αν χρειαστεί να πω κάτι άλλο, θα το πω. Γι' αυτό και δεν με ενδιέφερε το ερωτικό τραγούδι.
Πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον ό,τι εμπεριείχε το κοινωνικό στοιχείο. Πώς, διάολο, γίνεται, δηλαδή, και όταν κοιτάξεις προς τα πίσω οι άνθρωποι τρώγονται μονίμως; Δαγκώνει ο ένας τον άλλον. Βάζει τρικλοποδιά ο ένας στον άλλον, τον σκοτώνει, ανεξάρτητα από το αν αυτά έχουν μια επίφαση δίκιου. Οι άνθρωποι, δυστυχώς –και αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση–, κουβαλάμε μέσα μας έναν εγκληματία. Όχι δυνάμει, διαρκή. Όλοι υπονομεύουμε κάποιον, έστω και με ήπιο τρόπο. Δεν γνώρισα άνθρωπο που να μην υπονομεύει κάπως τον διπλανό του. Η ανθρωπότητα για μένα είναι ακόμα σε νηπιακή ηλικία.
Αυτό το εξαιρετικό είδος που λέγεται άνθρωπος δεν έχει όμοιό του. Αυτό το ξέρουμε, αλλά το συνυπολογίζουμε, το χαιρόμαστε; Αυτό που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια είναι να χαίρομαι τη ζωή μου, όποια διάρκεια κι αν έχει. Να τιμάω και να φιλιώνω με τον εαυτό μου. Εχθρευόμαστε και τους εαυτούς μας, να πάρει ο διάολος. Δεν χωνεύουμε το ελάττωμά μας, τη βλέψη μας, την αισιοδοξία μας, που δεν μπορεί να είναι πάντα ιδιοτελής. Έμαθα να χαίρομαι τη ζωή ανεξαρτήτως συνθηκών. Δεν χαίρομαι που κάνει ψόφο και κρυώνουμε, αλλά χαίρομαι που είμαι ακόμη όρθιος και τα μάτια μου είναι ανοιχτά και κινούμαι. Και που μπορώ να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Δεν έμαθα να κάνω μουσική και τρίχες κατσαρές.
Συνέντευξη στο lifo.gr
«Τι μου έμαθε η μουσική; Πόσο ωραία είναι η ζωή και πόσο άσχημα της φερόμαστε. Ο τρόπος που τη βλέπω πια είναι ο τρόπος που επιχειρώ να την ζω»
Ό αγαπημένος Κώστας Τουρνάς γεννήθηκε μια ημέρα σαν αυτή (23/9) το 1949 στην Τρίπολη και με αφορμή τα γενέθλια του εύχομαι να συνεχίσει να μας χαρίζει τη μουσική του και τη σοφία του 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .