Αν τα ερωτήµατα περί σωτηρίας δεν αφορούν κάποια ∆ευτέρα Παρουσία ή τη σωτηρία της ψυχής, τότε οφείλουν να µην έχουν σχέση µε τη µεταφυσική. Συνεπώς, το ερώτηµα «ποιος θα µας σώσει από τον Μητσοτάκη» απαιτεί συγκεκριµένες, πολιτικές απαντήσεις, που δεν θα προσβλέπουν σε σωτήρα. Οπoτε απέναντι σε πολιτικές απαιτήσεις η απάντηση είναι κάποιος Μεσσίας, κερδισµένοι είναι οι έµποροι ελπίδας και οι µπαγαπόντηδες.
Οποιος θέλει να απαλλαγεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη (και είναι πολλοί πλέον και µέσα στη Ν∆) πρέπει να αποφασίσει από τι θέλει να απαλλαγεί. Από το πρόσωπο που είναι αλαζονικό και προκλητικό; Από τον πολιτικό που έχει εκφυλίσει τη δηµοκρατία και τους θεσµούς; Από το επικοινωνιακό κατασκεύασµα που αναµασά προκατασκευασµένα κείµενα για «προσωπική ευθύνη του καθενός» και «ελπιδοφόρο µέλλον»; Από τον επιζήµιο και ασύµφορο και γι’ αυτήν ακόµη την «επιχειρηµατικότητα» που τον επέβαλε; Τι ενοχλεί στον Μητσοτάκη;
Ο Μητσοτάκης ούτε τεµαχίζεται ούτε διαιρείται. Είναι αδιαίρετη, καταστροφική ολότητα που υλοποιεί κάποια πολιτική. Ακόµη και ο Αδωνης Γεωργιάδης µε την καταστροφική του πολιτική για την υγεία υπακούει στις εντολές και την πολιτική Μητσοτάκη. Ο Γιώργος Φλωρίδης, ο οποίος υπήρξε στο παρελθόν τα περισσεύµατα και τα αχαµνά από ΠΑΣΟΚ, δεν θα µπορούσε να σταθεί µε την προκλητική του στάση αν δεν εξέφραζε τον ένα και Θεό του, τον προσωπικό ευεργέτη Μητσοτάκη.
Στο εσωτερικό της Ν∆ ένα µεγάλο κοµµάτι επιθυµεί την αποµάκρυνση του Μητσοτάκη, θεωρώντας τον ως έναν αλαζόνα πρωθυπουργό που ενδιαφέρεται για τη δική του τύχη και όχι της παράταξης. Πιστεύουν δηλαδή ότι µε το πέρας των προσωπικών επιδιώξεων θα οδηγήσει τη Ν∆ στην καταστροφή, ενώ στο ενδιάµεσο διάστηµα θα την αποψιλώσει από τα παραδοσιακά πολιτικά της στοιχεία.
Ο Αντώνης Σαµαράς υπήρξε ο πιο σαφής στη διατύπωση αυτής της σύγκρουσης. Θεωρεί την πολιτική Μητσοτάκη καταστροφική και µειοδοτική κυρίως σε θέµατα εξωτερικής πολιτικής. Ο Κώστας Καραµανλής, πιο διακριτικά αλλά σταθερά, δείχνει την αποµάκρυνση του Μητσοτάκη από το πιο φιλελεύθερο κοµµάτι του κόµµατος. Στον αµέσως επόµενο κύκλο, δελφίνοι και αδικηµένοι του κόµµατος προσµένουν την κατάλληλη στιγµή για να εκφράσουν την ακατάλληλη φιλοδοξία για τον Μητσοτάκη. Αν και ακούγεται ότι έχουν γίνει κρυφές συµφωνίες προκειµένου ο Μητσοτάκης να εξασφαλίσει την ασφαλή του αποχώρηση από την πρωθυπουργία, δεν µπορεί να υπάρξει καµία εγγύηση για «σχεδιασµούς». Οταν ο βράχος αρχίσει να κυλάει από το βουνό, δεν υπάρχει προδιαγεγραµµένη πορεία.
Το κύριο ερώτηµα είναι τι συµβαίνει µε την αντιπολίτευση. Φαίνεται ότι αντιλαµβάνεται τις εξελίξεις ως ένα παιχνίδι και ευκαιρία διαδοχής και όχι πολιτικής αντιπαράθεσης. Η αγωνία της να διαµορφώσει τον εναλλακτικό πόλο µοιάζει µε ποντάρισµα σε τσόχα. Περιµένει να κάτσει η µπίλια. Οσο µικρότερη γίνεται η σχέση µε την κοινωνία τόσο αναπτύσσεται παρασκηνιακά η διασύνδεση µε τα επιχειρηµατικά συµφέροντα και το µιντιακό σύστηµα. ∆εν επενδύει στο πρόβληµα που έχει ο πολίτης µε τον Μητσοτάκη, αλλά σε αυτό που έχει ο δυσαρεστηµένος επιχειρηµατίας ή καναλάρχης.
Στο ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ανδρουλάκης, συνεπικουρούµενος από τα µπάνια του λαού, επέστρεψε στην ασφαλή τακτική που τον ανέδειξε στην ηγεσία του κόµµατος. ∆οξάζεται κρυπτόµενος. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου προσπαθεί να εισπράξει τη γενική δυσαρέσκεια επενδύοντας στη σκηνική παρουσία, τη λεκτική επίθεση και την επιτηδευµένη πρόκληση σε όλα τα µέτωπα.
Τα κόµµατα δεξιότερα της Ν∆ (όπως συνηθίζει να τα αποκαλεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) ταλανίζονται µεταξύ προσωπικών φιλοδοξιών και ακραίας πολιτικής ρητορείας, γνωρίζοντας ωστόσο τον κίνδυνο ότι ο Μητσοτάκης µπορεί να γίνει όσο κυνικά ακραίος θελήσει όταν το επιλέξει. Πράγµα που µπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευσή τους ή το πολύ πολύ σε κανέναν αλληλοεκβιασµό στη δεξιά πολυκατοικία.
Για όσους αναρωτιούνται τι γίνεται µε τον πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγµατα είναι απλά. ∆ιασπάστηκε δύο φορές µέσα σε δύο χρόνια για λόγους που δεν σχετίζονται µε τίποτα ιδεολογικό. Η αδυναµία της ηγεσίας του κόµµατος να δηµιουργήσει πολιτική απέναντι στη λαίλαπα Μητσοτάκη οδήγησε στον ιδιοτελή δρόµο των προσωπικών φιλοδοξιών µε λούστρο βαριάς ιδεολογίας. Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα για την Αριστερά. Η πλήρης διάλυση της αριστερής εναλλακτικής και η επερχόµενη νέα διάσπαση (γιατί γι’ αυτό πρόκειται) δηµιουργούν την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει αντίπαλος του Μητσοτάκη.
Αυτό που κάποτε εµφανιζόταν ως η άλλη πλευρά της Ιστορίας σήµερα µοιάζει µε αυτογελοιοποίησή της. ∆εν συµβαίνει από άγνοια των πρωταγωνιστών, αλλά από επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, µετά την ανικανότητά του να αναµετρηθεί µε σοβαρούς πολιτικούς όρους µε την πιο σκληρή πολιτική που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, αποφάσισε να διασώσει τα πρόσωπα σε βάρος των πολιτικών.
Σήµερα αναζητείται ένα γενικό, πλαδαρό και εύπλαστο απολίτικο µόρφωµα, για να χωράει ψήφους και όχι να βρίσκει λύσεις για την κοινωνία. Το αίτηµα της δηµοκρατίας µετατρέπεται σε ακαδηµαϊκή ανάλυση για τη χρησιµότητά της. Η διαφθορά αντιµετωπίζεται ως αρνητικό φαινόµενο που απαιτεί λεκτικά ξόρκια και συµπόνια για το θύµα.
Στην πρόσφατη συνέντευξή του στη «Le Monde» ο πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι του λείπουν η επαφή µε τους ψηφοφόρους και η ενεργός πολιτική δράση. Ακόµη κι αν παρακάµψουµε ότι η επαφή του πολιτικού γίνεται µε τους πολίτες και όχι µε τους ψηφοφόρους, πάλι µένει αναπάντητο ένα σοβαρό ερώτηµα: Τι εµποδίζει τον Αλέξη Τσίπρα να έχει αυτή την επαφή; Αν δεν έχει ουσιαστική πολιτική δράση ένας βουλευτής που είναι και πρώην πρωθυπουργός, τότε ποιος έχει; Αν µε την έλλειψη πολιτικής δράσης ο Αλέξης Τσίπρας εννοεί την ηθεληµένη αποστασιοποίησή του από αυτό που θα περίµενε κάποιος ως πολιτική δράση απ’ αυτόν, τότε η ευθύνη είναι δική του. Κι αν πρέπει να εξηγήσει κάτι, τότε είναι το γιατί απέχει από τη Βουλή από το 2023 ενώ η χώρα βρίσκεται στο έλεος του Μητσοτάκη. Θέλει να καθαρθεί από τον παλιό ενοχλητικό εαυτό του; Ενοχλητικό για ποιους όµως;
Ο Τσίπρας έχει οµολογήσει τη νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, µε τις διαρροές για νέο κόµµα. Εφυγε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, συνέχισε να παρεµβαίνει στο εσωτερικό του µέχρι διασπάσεως και τώρα θέλει να κάνει νέο κόµµα. Παραµένοντας ωστόσο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα, ο επίσηµος ΣΥΡΙΖΑ δεν τον καλεί να εξηγήσει αν –καίτοι βουλευτής του κόµµατος– προχωρά σε διεργασίες για την ακύρωση του ίδιου του κόµµατός του. Αντιθέτως, πολλά από τα στελέχη πρώτης γραµµής δεν κρύβουν «ότι κι εµείς τον Τσίπρα θα βάζαµε». Πράγµα που σηµαίνει ότι περιµένουν να ανοίξει το νέο κατάστηµα για να µεταφέρουν την καρέκλα, άντε και κανένα τραπεζάκι.
Οποιος θεωρεί ότι απαιτούνται ισχυρή πολιτική πρόταση και ενιαία πρακτική από τον προοδευτικό κόσµο για να φύγει ο Μητσοτάκης πρέπει να ενοχλείται από τα φαινόµενα υποκρισίας και αριβισµού. Ο δε φερόµενος ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάµελλος πρέπει να απαντήσει αν περιµένει να τον καλέσει ο Τσίπρας για να διαπραγµατευτεί την υποτιµητική προσχώρηση ή τον ενδιαφέρει το κόµµα και ποιο κόµµα. Φτάνει µόνο µε την κοροϊδία του κόσµου της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .