ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ θα γίνει ο πολιτικός τάφος της κυβέρνησης...

Από την περασμένη εβδομάδα, η στήλη είχε θέσει το – φαινομενικά υπερβολικό εκείνη τη στιγμή – ερώτημα: Μπορεί ένας απεργός πείνας (και συγκε...

Από την περασμένη εβδομάδα, η στήλη είχε θέσει το – φαινομενικά υπερβολικό εκείνη τη στιγμή – ερώτημα: Μπορεί ένας απεργός πείνας (και συγκεκριμένα ο Πάνος Ρούτσι) να ρίξει την κυβέρνηση; Στις λίγες ημέρες που μεσολάβησαν, όμως, έχουν ήδη συμβεί τόσα πολλά, που το ερώτημα ακούγεται πια πολύ ήπιο…

Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να οχυρωθεί πίσω από την πρόφαση ότι το ζήτημα αφορά αποκλειστικά τη Δικαιοσύνη. Από την άλλη, η ηγεσία της Δικαιοσύνης – η οποία κατά κανόνα περιμένει το νεύμα, αν όχι την εντολή, της εκτελεστικής εξουσίας – έχει εγκλωβιστεί στη δική της αδράνεια. Έτσι, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, χωρίς διέξοδο.

Κάθε μέρα που περνά, ο κλοιός γύρω από το Μαξίμου και τον Άρειο Πάγο θα σφίγγει. Από χθες, έχουν ξεκινήσει οι καθημερινές συγκεντρώσεις συμπαράστασης στο Σύνταγμα. Η φλόγα δεν θα σβήσει – το αντίθετο: θα φουντώσει. Κι από αυτή την εβδομάδα, αναμένεται να προστεθούν κι άλλοι απεργοί πείνας: συγγενείς των θυμάτων, αλλά ίσως και απλοί πολίτες.

Αν, μέσα στον πανικό και την οίηση, κάνουν το λάθος να τον στοχοποιήσουν και να σπεκουλάρουν με πολιτικές ανοησίες – όπως έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν κάποια «δημοσιογραφικά» και άλλα τρολ – το πιθανότερο είναι να πετύχουν ό,τι δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα ούτε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση: να δημιουργήσουν μια τεράστια κοινωνική αντισυσπείρωση, χωρίς κομματικά χρώματα, που θα πλημμυρίσει τους δρόμους και τις πλατείες και θα τους πνίξει.

Έχουν ανοίξει στο μεταξύ τα κιτάπια και, με τη (δυστυχώς!) δέουσα προσήλωση στο γράμμα του νόμου, αναζητούν πότε επιτρέπεται η εκταφή και πότε όχι. Αν είναι έτσι, ας φέρει και μια τροπολογία ο κ. Φλωρίδης, που να λέει ρητά ότι δεν επιτρέπεται η εκταφή όταν υπάρχει πιθανότητα να αποκαλυφθεί ένα μεγάλο έγκλημα. Ή, ακόμα καλύτερα, ας ακυρωθεί και η δυνατότητα υποχρεωτικής εκταφής μετά την τριετία. Να είναι τουλάχιστον ειλικρινείς.

Μέσα στη γενικότερη αλαζονεία της εξουσίας, υποτιμήθηκε βαθιά ο θρήνος αυτών των γονιών. Η απώλεια ενός παιδιού δεν ξεπερνιέται ποτέ. Όσο δεν επιτρέπεται στους ανθρώπους αυτούς να προχωρήσουν με αξιοπρέπεια στο πένθος τους, τόσο το μαρτύριο και ο βασανισμός του φρικώδους αυτού δυστυχήματος θα συνεχίζεται.

Ας αντιληφθούν – έστω και τώρα, πριν είναι εντελώς αργά και για τους ίδιους – το εξής απλό και τρομακτικά ανθρώπινο: ένας πατέρας ζητάει να ξεθάψει το παιδί του και είναι διατεθειμένος να πεθάνει για αυτό. Όχι επειδή είναι γραφικός ή παράλογος· ούτε μόνο για να μάθει τα πραγματικά αίτια του θανάτου του. Αλλά γιατί μόνο έτσι – με βάση τους νόμους της ανθρώπινης φύσης, και όχι των χαρτογιακάδων – μπορεί να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο του πένθους.

Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη, αυτές τις στιγμές, παίζουν με τη φωτιά. Αν ο Ρούτσι πεθάνει στο Σύνταγμα, η κατακραυγή δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Θα συντρίψει τα πάντα. Τουλάχιστον, η τόσο ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία δείχνει να βρίσκει ξανά τις αντιστάσεις της.

Ο ΚΟΡΙΟΣ