Ο Κοκκινολαίμης έχει συνδεθεί με τον Χριστιανισμό και τα Μαρτύρια του Ιησού Χριστού,

 

Από τις αρχές του φθινοπώρου ξεκινά να κάνει την εμφάνιση του στα πεδινά της χώρας ο αγαπημένος μας Κοκκινολαίμης.

Αποτελεί κόσμημα για τις αυλές των σπιτιών και τα πάρκα των μεγάλων πόλεων,επιστρέφοντας στα ίδια μέρη κάθε χρόνο.

Μοναχικό πουλί τον χειμώνα καθώς ζει χωριστά από το ταίρι του,που πέρασαν μαζί την περίοδο του ζευγαρώματος,με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους να είναι ότι κελαηδούν και τα δύο φύλα,όλο τον χρόνο,κερδίζοντας επάξια τον τίτλο "Αϊδόνι του Χειμώνα".

Η επιστημονική του ονομασία είναι "Erithacus rubecula",λατινική απόδοση της αρχαίας Ελληνικής λέξης «ερεύθω» δηλαδή «χρωματίζω κάτι ερυθρό, το κοκκινίζω»,καθώς οι Αρχαίοι Έλληνες τον ονόμαζαν «Ερίθακο», χρησιμοποιώντας την φράση «Ου τρέφει μια λόχμη δύο εριθάκους»,αναφερόμενοι στο θάρρος του,καθώς δεν ανέχεται άλλο πουλί να διεκδικήσει την επικράτειά του.

Άλλες ονομασίες του στην Ελλάδα είναι Γύφταλος,Κομπογιάννης,Κοκκινοτραχηλίτσα,Ρούβελας,Γιαννακάκι και το πιο γνωστό στην λαϊκή μας παράδοση ως "Καλόγιαννος",με το ποίημα των μαθητικών μας χρόνων του Δροσίνη να λέει:

«Στης λυγαριάς τ’ ολόξερο κλαδί του φθινοπώρου,

φτωχικό παιδί ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει..

Μικρός προφήτης φτερωτός μηνά την άνοιξη που θα γυρίσει πάλι».

Και το επίσης γνωστό διαχρονικό έργο του Βαλαωρίτη:

«Μη με ρωτάς πούθ’ έρχομαι,μη με ρωτάς πού τρέχω,

πατρίδα εγώ δεν έχω...

Παρά του βάτου τ’ άγριο,τ’ αγκαθερό κλαρί

με δέρνει τ’ ανεμόβροχο,είμαι φτωχό πουλί,

Ο λόγκος το παλάτι μου, και βιό μου ειν’ η χαρά,

πετώ,κορνιάζω ξέγνοιαστος οσώχω τα φτερά».

Για το τέλος θα αναφέρω ότι ο Κοκκινολαίμης έχει συνδεθεί με τον Χριστιανισμό και τα Μαρτύρια του Ιησού Χριστού,καθώς ο ερχομός του στα ορεινά την άνοιξη συνήθως συνέπιπτε με το Πάσχα.

Οι παλαιότεροι διηγούνταν την ιστορία με τον Κοκκινολαίμη όταν είδε τον Χριστό πάσχοντα επί του σταυρού,πήγε&κάθισε στο Τίμιο ξύλο του μαρτυρίου, προσπαθώντας να βοηθήσει τον Εσταυρωμένο.

Είδε το μέτωπό γεμάτο αίματα από τα αγκάθια του στεφανιού και τότε,το πουλάκι αυτό που ήξερε από αγκάθια,σκέφτηκε να τα αφαιρέσει με το ράμφος του..καθώς όμως τα αφαιρούσε,ματώθηκε από το θείο αίμα στο λαιμό και τρυπήθηκε από ένα αγκάθι.

Έτσι,ως σημάδι της καλοσύνης του έμεινε η κοκκινίλα στο λαιμό με την ευχή του Ιησού σε όσα αγκαθερά μέρη και βάτα πετά,αγκάθι να μην το κεντάει..

Ευχαριστώ για το χρόνο σας,καλό Φθινόπωρο με υγεία