ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ στην εξέγερση! ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει από εδώ και πέρα...17η μέρα απεργίας πείνας του Π. Ρούτσι

Αν λυγίσει, ο αδιανόητος θάνατός του θα μετατραπεί σε τελετουργική αποκάλυψη: η κοινωνία θα αντικρίσει, χωρίς φίλτρα, το κενό πατέρα-προστάτη που η εξουσία αρνήθηκε να ενσαρκώσει.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Μετά τη 17η μέρα απεργίας πείνας του Π. Ρούτσι, μπαίνουμε σε μια φάση που δεν είναι πια μόνο βιολογικά κρίσιμη, αλλά είναι και αρχετυπικά οριακή.
Αν το δούμε μέσα από το πρίσμα του ιστορικού τραύματος και της ενεργοποίησης των αρχετύπων, έχουμε μερικά κρίσιμα σημεία που μπορούν

να αποτελέσουν έναν προβλεπτικό χάρτη των πιθανών κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
1. Η στιγμή της μετάβασης: από το “σοκ” στη “συνείδηση”
Τις πρώτες ημέρες, η κοινωνία βρισκόταν στο στάδιο της συγκίνησης – ένα πρωτογενές κύμα ταύτισης και συμπόνιας.
Μετά τη 17η μέρα, όμως, το βίωμα μετατρέπεται σε επίγνωση: ο πατέρας δεν πεινά «για λίγο», δεν «διαμαρτύρεται»· μαρτυρεί. Και αυτό το πέρασμα ενεργοποιεί συλλογικά μνήμες θυσιών, μαρτυρίου και δικαιοσύνης – μνήμες που είναι βαθιά ριζωμένες στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο (από το ʼ21 έως το Πολυτεχνείο).
Η πράξη του αρχίζει να λειτουργεί ως καθρέφτης του Πατέρα-Αρχέτυπου, που αναλαμβάνει τον πόνο όλων των παιδιών που «πουλήθηκαν» από το κράτος.
2. Η ενεργοποίηση του Αρχετύπου του Πατέρα
Ο πατέρας-μάρτυρας εδώ δεν είναι εξουσιαστής, αλλά φορέας ηθικής ευθύνης. Ενσαρκώνει έναν τύπο Πατέρα που λείπει από τη συλλογική μας ζωή: Όχι αυτόν που επιβάλλει και κυριαρχεί, αλλά αυτόν που προστατεύει, αναλαμβάνει, θυσιάζεται.
Έτσι, η μορφή του απεργού πείνας αποκαθιστά το αρχέτυπο του Πατέρα απέναντι στην πατρική προδοσία του κράτους, που εγκατέλειψε τα παιδιά στα Τέμπη.
3. Επανενεργοποίηση του Τραύματος της Προδοσίας
Το ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο κουβαλά ιστορικά τραύματα προδοσίας (Κατοχή, Εμφύλιος, Χούντα, Μνημόνια).
Η περίπτωση αυτή τα ανασκαλεύει όλα μαζί: Ο πατέρας που πεινά συμβολίζει το «κράτος-πατέρα» που δεν «θρέφει» κανέναν,
ενώ η κοινωνία, παρακολουθώντας, αναρωτιέται: Ποιος μας προστατεύει; Ποιος μας αγαπά; Αν το κράτος δεν απαντήσει -και δεν θα απαντήσει γιατί δεν μπορεί να απαντήσει- το συλλογικό τραύμα θα μετασχηματιστεί σε οργή.
4. Πολιτική ένταση – Μετασχηματισμός του πένθους σε εξέγερση
Κάθε μέρα μετά τη 17η, το γεγονός αποκτά συμβολικό βάρος δυσθεώρητο: Αν ο πατέρας αντέξει, η ανθεκτικότητα του σώματος γίνεται σύμβολο του λαού. Αν λυγίσει, η θυσία γίνεται πυροδότης και το αρχέτυπο μετατρέπεται σε αίτημα δικαιοσύνης με υπαρξιακό φορτίο.
Έτσι, η κοινωνία περνά από τη συλλογική συμπόνια στη συλλογική διεκδίκηση.
Αν το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να σιωπά ή να υποτιμά, το τραύμα θα ζητήσει κάθαρση με όρους πολιτικού σεισμού.
5. Η πνευματική διάσταση – Η αναζήτηση Ιερού
Σε μια εποχή απο-ιεροποίησης της ζωής και του θανάτου, η απεργία πείνας λειτουργεί ως ιεροτελεστία αλήθειας:
Το σώμα του πατέρα γίνεται ιερός τόπος μαρτυρίας.
Η κοινωνία, όσο μάλιστα πλησιάζει προς το σύμβολο του ΟΧΙ (28η Οκτωβρίου), βλέπει στην πράξη του ένα σύγχρονο “Όχι” στο ψεύδος, στο άδικο, στην απανθρωπιά και στην ανελευθερία.
ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ
Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, μέχρι το τέλος Οκτώβρη, θα έχουμε φτάσει σε ένα κρίσιμο ορόσημο, όχι μόνο χρονικά αλλά και συμβολικά.
Η 28η Οκτωβρίου, ημέρα του συλλογικού «ΟΧΙ» στο φόβο και στην υποταγή, μπορεί να λειτουργήσει ως αρχετυπική σύγκλιση με το «όχι» του πατέρα — το «όχι» στη λήθη, στην αδικία, στην προσβολή της ιερότητας της ζωής και του θανάτου.
Αν εκείνες τις μέρες ο πατέρας εξακολουθεί να πεινά, η αντοχή του σώματος θα γίνει σύμβολο της αντοχής ενός λαού. Αν λυγίσει, ο αδιανόητος θάνατός του θα μετατραπεί σε τελετουργική αποκάλυψη: η κοινωνία θα αντικρίσει, χωρίς φίλτρα, το κενό πατέρα-προστάτη που η εξουσία αρνήθηκε να ενσαρκώσει.
Έτσι, το κίνημα των Τεμπών θα πάψει να είναι ένα «επίκαιρο ζήτημα» και θα γίνει ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΜΗ/ΡΗΓΜΑ.
Η κοινωνία θα σταθεί μπροστά στον καθρέφτη της, με τα τραύματα, τις ενοχές και τις μνήμες της, και θα χρειαστεί να απαντήσει:
Θα γυρίσουμε στη σιωπή ή θα πούμε το δικό μας ΟΧΙ;