Προσχέδιο προϋπολογισμού 2026---Με απλά λόγια, πώς είναι δυνατόν να χρεώνονται αλλού τα χρεολύσια και αλλού οι τόκοι;

Είμαστε εμείς μίζεροι, όπως ισχυρίζονται κάποιοι στην κυβέρνηση, ή μήπως η κυβέρνηση που θριαμβολογεί για το κατάντημα μας, στην τελευταία θέση της ΕΕ σε όλους σχεδόν τους δείκτες; Αν μας αντικρούσει κανείς λέγοντας πως οφείλεται στο ότι χρεοκοπήσαμε, δεν ισχύει – αφού μας χρεοκόπησαν οι κυβερνήσεις μας και δεν τον κάναμε μόνοι μας, ενώ θα το κάνουν ξανά. Ακόμη χειρότερα, είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον πλανήτη που δεν λειτούργησε το «ελατήριο» – δηλαδή παρά το ότι κατέρρευσε το ΑΕΠ μας, δεν εκτινάχθηκε ποτέ, αλλά παραμείναμε σε αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αν και επενδύθηκαν μετά το 2019 περί τα 50 δις € με δανεικά, συν τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης.

.

Κοινοβουλευτική Εργασία  

Θα ξεκινήσουμε αυτή τη φορά από το τέλος, από ορισμένες ιδιαιτερότητες του δημοσίου χρέους – αναφέροντας μία ερώτηση που καταθέσαμε στις 16.09.25 και δεν έχει απαντηθεί ακόμη.

Όπως γράψαμε, στις 31.12.2023 το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τα Δελτία Χρέους του υπουργείου οικονομικών, ήταν 356,6 δις – ενώ σε αργότερη απεικόνιση του, ξανά στις 31.12.2023, είχε αυξηθεί στα 369,099 δις.

Προφανώς η αλλαγή αυτή οφείλεται στο ότι, προστέθηκαν εκ των υστέρων τα 12,5 δις των παγωμένων τόκων – του δανείου των 96 δις περίπου του EFSF.

Την ίδια ημερομηνία όμως, το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης ήταν στα 406,522 δις, στο οποίο προφανώς συμπεριλαμβάνονταν τα 96 δις του EFSF – ενώ, στις 31.12.2024, είχε μειωθεί στα 403,86 δις.

Επομένως, τα 12,5 δις των τόκων του EFSF προστέθηκαν στο χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, αλλά όχι στο χρέος της Κεντρικής Διοίκησης – ενώ, σε σχετική ερώτησή μας, είχε απαντηθεί πως η αιτία ήταν το ότι, τα 12,5 δις αφορούσαν φορείς της Γενικής Κυβέρνησης.

Μας δημιουργήθηκε λοιπόν εύλογα η απορία, για ποιο λόγο τα χρεολύσια επιβαρύνουν την Κεντρική Διοίκηση, ενώ οι τόκοι τη Γενική Κυβέρνηση.

Με απλά λόγια, πώς είναι δυνατόν να χρεώνονται αλλού τα χρεολύσια και αλλού οι τόκοι; Δηλαδή, τα χρεολύσια στην Κεντρική Διοίκηση και οι τόκοι τους στη Γενική Κυβέρνηση, δημιουργώντας την εντύπωση αλχημειών;

Θερμή παράκληση λοιπόν να μας απαντήσετε σήμερα – καταθέτοντας την ερώτηση μας που έχει και άλλα σκέλη στα πρακτικά.

Η δεύτερη απορία μας που έχει επίσης σχέση με το χρέος, είναι τι σημαίνει «χρέος κράτους» ύψους 422,646 δις στην ετήσια ενημερωτική έκδοση του υπουργείου σας για το χρέος και το δανεισμό, δίπλα στο «χρέος ΟΔΔΗΧ», όπως το χαρακτηρίζετε, των 403,861 δις – καταθέτοντας τον πίνακα σας στα πρακτικά.

Μπορείτε να μας το εξηγήσετε, για να διαπιστώσουμε επιτέλους τι χρωστάμε, αφού πρόκειται για μία διαφορά προς τα επάνω, ύψους 18,785 δις που δεν καταλαβαίνουμε από πού προέρχεται; Χρωστάμε 422,646 δις ή 403,861 δις;  

Το μεγάλο πρόβλημα τώρα της οικονομίας μας, παραμένει η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, από την οποία εξαρτώνται οι μισθοί των εργαζομένων – επίσης βέβαια το εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, χωρίς τον ισοσκελισμό του οποίου δεν μειώνεται ποτέ βιώσιμα το δημόσιο χρέος, εκτός του ότι αυξάνεται συνεχώς το εξωτερικό χρέος.

Στα 582,882 δις στο 2^ο τρίμηνο του 2025, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – ένα ποσόν υψηλότερο κατά 134 δις, από το αντίστοιχο της Πορτογαλίας. 

Εάν δεν αντιμετωπισθεί πάντως επιτυχώς και άμεσα το πρόβλημα της παραγωγικότητας, τότε ο συνδυασμός υψηλού κόστους διαβίωσης, χαμηλών μισθών και υπερφορολόγησης, θα οδηγήσει στο στραγγαλισμό της μεσαίας και κατώτερης εισοδηματικής τάξης – ενώ η χαμηλή παραγωγικότητα δεν οφείλεται προφανώς στους εργαζομένους.

Οφείλεται κυρίως στην έλλειψη παραγωγικών επενδύσεων και καινοτομίας – για τα οποία ασφαλώς ευθύνεται η κυβέρνηση, αφού προϋποθέτουν μειωμένη γραφειοκρατία, ορθολογικό φορολογικό σύστημα, ανταγωνιστικό ενεργειακό κόστος, γρήγορη απονομή δικαιοσύνης κοκ.

Βέβαια, όταν η Ελλάδα ανακηρύσσεται  πρωταθλήτρια μεταξύ 79 χωρών ως η χειρότερη χώρα, όσον αφορά την πολυπλοκότητα των διαδικασιών που σχετίζονται με την ίδρυση, λειτουργία και ανάπτυξη μιας επιχείρησης, από 6^η χειρότερη το 2022,  όταν είμαστε δηλαδή η πιο δύσκολη χώρα παγκοσμίως, για να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά κάποιος, δεν μπορεί να ελπίζει κανείς – ενώ  εάν εδώ προσθέσει κανείς τη δυσκολία να κλείσει μία επιχείρηση που απαιτεί χρόνια και μία άνευ προηγουμένου γραφειοκρατία, θα καταλάβει το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα και την εχθρότητα, εάν όχι το μίσος των κυβερνήσεων προς τις επιχειρήσεις.    

Από την άλλη πλευρά, η παραγωγικότητα της εργασίας και  η ανταγωνιστικότητα, από τα οποία εξαρτώνται οι μισθοί, προϋποθέτουν τη στήριξη του πρωτογενούς μας τομέα, της μεταποίησης και της βιομηχανίας – όπως με τη δημιουργία ενός υπουργείου βιομηχανίας και καινοτομίας.

Η παραγωγικότητα δε της εργασίας στη μεταποίηση είναι η μοναδική που έχει αυξηθεί, σε σχέση με το 2009 – κατά 43,6% από το 1ο τρίμηνο του 2009 στο 2ο  τρίμηνο του 2024.

Λογικά λοιπόν οι μέσοι μισθοί στον τομέα είναι σημαντικά υψηλότεροι, από τους αντίστοιχους στην υπόλοιπη οικονομία – όμως, η μεταποίηση ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι πολύ χαμηλή στην Ελλάδα, σε σχέση με την ΕΕ.

Αντίθετα, η παραγωγικότητα στον τουριστικό κλάδο είναι υποδιπλάσια από τη μέση παραγωγικότητα στην οικονομία μας – λόγω της χαμηλής μέσης εξειδίκευσης του κλάδου, της εποχικότητας του προϊόντος του και της αδράνειας του εργατικού δυναμικού εκτός της τουριστικής περιόδου, κατά την έκθεση Πισσαρίδη.

Τέλος, πρόσφατα ο ΣΕΒ αφενός μεν επισήμανε επιτέλους το θέμα της παραγωγικότητας της εργασίας, αφετέρου ζήτησε ενίσχυση 35€/MWh για τη βιομηχανία – λέγοντας ότι, απειλούνται με λουκέτο δύο μεγάλες βιομηχανίες.

Εν προκειμένω, θεωρούμε πως πρέπει μεν να στηριχθεί η βιομηχανία, αλλά ταυτόχρονα να αποκλειστεί η αισχροκέρδεια, μέσω του χρηματιστηρίου ενέργειας – καθώς επίσης να δρομολογηθούν διμερή συμβόλαια με παραγωγούς.

Δεν είναι δυνατόν να στηρίξουν οι Πολίτες τη βιομηχανία, επειδή αισχροκερδούν οι ενεργειακές εταιρίες – αφού έτσι θα στήριζαν έμμεσα το ενεργειακό καρτέλ.

Στη βιομηχανία πάντως υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες, ειδικά στην αμυντική, λόγω των εξοπλιστικών δαπανών και των αναγκών της Δύσης σε πολεμικό εξοπλισμό – όπως αυτός που παράγει η ΕΑΣ.

Δυστυχώς όμως, η ΕΑΣ έχει υποβαθμισθεί στην παραγωγή μόνο γομώσεων για τους Τσέχους, τα ναυπηγεία δεν κάνουν ναυπηγήσεις και η ΕΑΒ δεν παράγει drone – ενώ η ΕΛΒΟ που εξαγοράσθηκε από τους Ισραηλινούς, παραμένει ανενεργή. 

Συνεχίζοντας στο προσχέδιο, προβλέπεται αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ το 2025 κατά 2,2%, χαμηλότερη από το 2,3% του περυσινού προϋπολογισμού, με 2,8% αποπληθωριστή – ενώ για το 2026 προβλέπεται να ανέλθει στο 2,4%.

Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή για μία χώρα που έχει χάσει τόσο ΑΕΠ από το 2009, όταν σε όλες τις άλλες αυξήθηκε – ενώ στο 2^ο τρίμηνο του 2025 ο ρυθμός ανάπτυξης επιβραδύνθηκε στο 1,7%, με τις μισές σχεδόν χώρες της ΕΕ να μας ξεπερνούν, κατά τον πίνακα του προσχεδίου.    

Πάντως το ΔΝΤ προβλέπει χαμηλότερη ανάπτυξη, στο 2% για το 2025 – ενώ οι προβλέψεις της Κομισιόν συμπίπτουν με αυτές του υπουργείου.

Όσον αφορά τους συντελεστές του ΑΕΠ που θα συμβάλουν στην αύξηση του, ξεχωρίζει η πρόβλεψη για τον Ακαθάριστο Σχηματισμό Παγίου Κεφαλαίου – στο 10,2% το 2026.

Πρόκειται για ένα μέγεθος που πάντοτε υπερεκτιμάει το υπουργείο και σταθερά είναι χαμηλότερο των προβλέψεων – σημειώνοντας πως πέρυσι  είχε προβλεφθεί στο 8,4% για το 2025 και τώρα στο 5,7% για το ίδιο έτος, ενώ κάτι ανάλογο συνέβη το 2023, όπου η πρόβλεψη ήταν στο 15,5% και προσγειώθηκε στο 4,5%.

Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν τόσο μεγάλες αστοχίες στις προβλέψεις – είναι απαράδεκτο.

Οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ τη σημαντική συνεισφορά των αποθεμάτων στα στοιχεία του ΑΕΠ, σε πολλά τρίμηνα – κάτι που δημιουργεί εύλογα επιφυλάξεις, όπως αυτές που ανέφερε πρόσφατα και δικαιολογημένα ο κ. Γιαννίτσης.

Παρεμπιπτόντως, τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης που δεν έχουν διατεθεί στην οικονομία, τα περίπου 11,5 δις που λιμνάζουν, προστίθενται στο πλεόνασμα, όπως μας επιβεβαίωσε το γραφείο προϋπολογισμού του κράτους;

Με αποτέλεσμα να αυξάνεται τεχνητά και να μην επιτυγχάνεται ο στόχος των επενδύσεων; Παρακαλούμε να μας απαντήσετε –  επειδή το θεωρούμε πολύ σοβαρό.   

Συνεχίζοντας με τον πληθωρισμό που προβλέπεται στο 2,2%, θα είναι μάλλον υψηλότερος – αφού και πέρυσι στον προϋπολογισμό προβλεπόταν  στο 2,1%, ενώ τελικά διαμορφώνεται στο 2,6%.

Το χειρότερο βέβαια είναι το ότι, υπερβαίνει σημαντικά το μέσο της ΕΕ – οπότε συμβάλει και ο πληθωρισμός στη συγκριτική μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, η οποία είναι ήδη στο ναδίρ.

Σχετικά δε με τους πραγματικούς μισθούς, είναι κατάντημα να μας έχει ξεπεράσει ακόμη και η Βουλγαρία, αφήνοντας μας στην τελευταία θέση – σημειώνοντας πως περί το 2019 η Βουλγαρία ήταν στο 51% της ΕΕ σε αγοραστική δύναμη μισθών και η Ελλάδα στο 64%, ενώ σήμερα η Βουλγαρία έφτασε στο 81% και εμείς μείναμε τελευταίοι στο 76% της Κύπρου, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.  

Συνεχίζοντας με τον τουρισμό, παραμένει προβληματικός – με μία μέση δαπάνη που ακόμη και αν αυξηθεί εφέτος είναι πολύ χαμηλή και άρα ζημιογόνα, σε σχέση με την Πορτογαλία που είναι υπερδιπλάσια ή με την Τουρκία.

Πρόκειται για ένα διεθνές φαινόμενο που ονομάζεται «τουριστική διαρροή», όπου μεγάλο μέρος των τουριστικών εσόδων, έως και το 80%, διαφεύγει στα κράτη έδρα των τουριστικών πρακτόρων, καθώς επίσης σε εισαγωγές προμηθειών – ενώ αφήνει στη χώρα ένα μικρό μόνο μέρος, για τους φθηνούς εργαζομένους σε συνθήκες γαλέρας.

Σε κάθε περίπτωση, έτσι ο τουρισμός ωφελεί μόνο τα αεροδρόμια που ξεπουλήσαμε, εξαντλείοντας τις υποδομές και το εργατικό μας δυναμικό – σημειώνοντας ότι απασχολούμε διπλάσιο προσωπικό από την Πορτογαλία, με κατά πολύ χαμηλότερα έσοδα.

Η πρόταση μας εδώ είναι η σύνδεση του τουρισμού με την εγχώρια παραγωγή – ενώ η λύση στις ελλείψεις εργατικού δυναμικού ασφαλώς δεν είναι η εισαγωγή εργαζομένων, αφού έτσι χάνουμε χρήματα που φεύγουν στο εξωτερικό.

Περαιτέρω, η άνοδος των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών προβλέπεται στο 4,5% το 2026, όταν πέρυσι προβλεπόταν στο 4,0% για το 2025 αλλά κατέληξε στο 2,2% – ενώ η αύξηση των εξαγωγών αγαθών προβλέπεται υψηλότερη στο 4,6%, ενώ πέρυσι στο 3,6%, αλλά κατέληξε επίσης χαμηλότερα στο 0,9%.

Σε κάθε περίπτωση η προβλεπόμενη αύξηση των εξαγωγών σε μία χώρα που δεν παράγει, είναι εξαιρετικά αισιόδοξη – ενώ και εδώ υπάρχει υπερεκτίμηση για το 2025 και άρα λανθασμένη πρόβλεψη εκ μέρους του υπουργείου, όπως τεκμηριώθηκε πέρυσι.    

Συνεχίζοντας με την ανεργία, προβλέπεται να μειωθεί στο 7,4% με κριτήριο την καταγραφή της ΕΛΣΤΑΤ – ενώ η πραγματική εικόνα είναι διαφορετική, λόγω της μεγάλης μετανάστευσης που περιορίζει το εργατικό δυναμικό και τους επίσης πολλούς μακροχρόνια ανέργους, με βάση τα στοιχεία της ΔΥΠΑ.

Ενδεικτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΔΥΠΑ, οι άνεργοι ήταν 790.844 τον Αύγουστο του 2025, από 843.523 τον ίδιο μήνα πέρυσι – εν μέσω τουριστικής σεζόν.

Με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ βέβαια πλησιάζουμε ουσιαστικά στην πλήρη απασχόληση για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά με πολύ χαμηλότερες αποδοχές – ενώ η λύση που προκρίνει η κυβέρνηση είναι η αύξηση των ωρών εργασίας αντί της παραγωγικότητας, παρά το ότι έχουμε ήδη τις περισσότερες ώρες εργασίας στην ΕΕ.

Αναφορικά με την αύξηση της απασχόλησης, συμπεριλαμβάνονται οι περίπου 240.000 συνταξιούχοι που αναγκάζονται να εργαστούν, αφού δεν επιβιώνουν με τις συντάξεις εξαθλίωσης; Πόσοι ακριβώς είναι;  

Σε σχέση τώρα με το αποτέλεσμα του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης, προβλέπεται πρωτογενές πλεόνασμα 2,8% του ΑΕΠ ή 7,9 δις, από 3,6% το 2024 ή 9,1 δις – με υπερπλεόνασμα, αφού η αρχική πρόβλεψη για το 2025 ήταν 2,4% ή 5,9 δις.

Εάν αφαιρεθούν όμως οι τόκοι, τότε το τελικό αποτέλεσμα της ΓΚ είναι αρνητικό κατά 370 εκ. – ενώ πέρυσι προβλέπονταν 1,4 δις και έκλεισε θετικά στο 1,5 δις, οπότε εξαρτάται από τις υπεραποδόσεις.

Αλήθεια, είναι λόγος θριαμβολογίας το υπερπλεόνασμα; Ο πρωθυπουργός δεν χαρακτήριζε ματωμένα πλεονάσματα αυτά του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, αν και ήταν χαμηλότερα;

Για ποιον είναι θετικά; Για τους δανειστές, αφού μειώνονται οι μεικτές χρηματοδοτικές ανάγκες, το GFN δηλαδή, στο 8,2% του ΑΕΠ το 2024;

Για αυτούς που αδιαφορούν για την καταστροφή της χώρας και για την αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος; Πόσο μάλλον χωρίς να μειώνεται το χρέος, το οποίο χαρακτηρίζεται πλέον και από την Κομισιόν ως εξυπηρετίσημο και όχι ως βιώσιμο;  

Το πρωτογενές πλεόνασμα πάντως στηρίζεται κυρίως στην υπερφορολόγηση, με τη διατήρηση των ίδιων συντελεστών στις αυξημένες τιμές – η οποία είναι επισφαλής, αφού εξαντλείται η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών, ενώ αφαιρούνται συνεχώς χρήματα από την οικονομία, εις βάρος της μελλοντικής της ανάπτυξης.

Ένα άλλο αρνητικό και παράξενο γεγονός  είναι η άνοδος των δαπανών για τόκους σε επίπεδο Κεντρικής Κυβέρνησης, αν και περιορίζεται από τα swap – σε μικρότερο βαθμό της Γενικής Κυβέρνησης, λόγω του ενδοκυβερνητικού δανεισμού ύψους 22,5 δις το 2025 από 16,6 δις το 2019.

Παράξενο, επειδή οι τόκοι έχουν υπερβεί τις προβλέψεις – αφού στον Προϋπολογισμό του 2025 αναμένονταν τόκοι Κεντρικής Διοίκησης ύψους 9,4 δις για το 2025  και Γενικής Κυβέρνησης στα 7,39 δις.

Δηλαδή, οι τόκοι υπερέβησαν τις προβλέψεις, ενώ το χρέος ήταν χαμηλότερο των προβλέψεων. Πώς είναι δυνατόν;

Εμείς ρωτήσαμε για να διευκρινίσουμε τι ακριβώς συμβαίνει με τους τόκους, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – όπου ο ΟΔΔΗΧ μας απάντησε για τους τόκους της Γενικής Κυβέρνησης μόνο ότι, το 2024 είχαμε μεν 8,2 δις λογιστικά έξοδα, αλλά πληρώθηκαν 4,75 δις λόγω των swap και των αναβαλλόμενων 1,45 δις του EFSF.

Όπως μας είπε, το όφελος από τα swap ήταν 1,22 δις, ενώ οι ενδοκυβερνητικοί τόκοι ήταν 2,3 δις – τους οποίους όμως δεν βλέπουμε ως πιστωτικούς στους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης στον Πίνακα 2.1, αλλά μόνο 1,5 δις στα Νομικά Πρόσωπα. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Για να καταλάβουμε, οι παγωμένοι τόκοι του EFSF είναι ετήσια 1,45 δις και συμπεριλαμβάνονται στους τόκους, αλλά δεν πληρώνονται; Πώς και πού προστίθενται στο χρέος;

Τέλος, όσον αφορά την πρόωρη αποπληρωμή των GLF με τα υπερπλεονάσματα, δεν βλέπουμε το λόγο μίας επί πλέον επιβάρυνσης της κοινωνίας – αφού το επιτόκιο τους είναι 0,5% συν Euribor, άρα φθηνότερο από αυτό, με το οποίο δανειζόμαστε σήμερα, οπότε δεν κερδίζουμε τίποτα.

Εάν χρησιμοποιηθεί βέβαια το μαξιλάρι, με τη μείωση του, θα ήταν θετικό – αφού δεν υπάρχει λόγος να λιμνάζουν τόσα χρήματα και να πληρώνουμε τόκους.

Σε μία τέτοια περίπτωση θα μειωνόταν το χρέος/ΑΕΠ, αλλά ταυτόχρονα το μαξιλάρι – οπότε η μείωση θα ήταν σχετική.  

Συνεχίζοντας με τα φορολογικά έσοδα, προβλέπεται να αυξηθούν με τη βοήθεια του πληθωρισμού στα 73,5 δις το 2026, από 70,8 δις το 2025 – ενώ το 2019 ήταν μόλις 51,1 δις.

Αυτή είναι η περίφημη μείωση των 83 φόρων της κυβέρνησης; Η κοροϊδία της αντικατάστασης τους, από τους πληθωριστικούς φόρους που είναι υψηλότεροι;

Ειδικά όσον αφορά τον ΦΠΑ, ενώ το πραγματικό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 11,6% το 2025 σε σχέση με το 2019, ο ΦΠΑ, ο πιο άδικος φόρος για τα χαμηλά εισοδήματα, αυξήθηκε κατά 55%.Εάν αυτό δεν είναι φορολογική ληστεία των φτωχών, τότε τι είναι;

Αναλυτικότερα, το πραγματικό ΑΕΠ, θα αυξηθεί το 2025 στα 206 δις € από 184,5 δις € το 2019, με ρυθμό ανάπτυξης 2,2% – άρα κατά περίπου 21,5 δις μέσα σε έξι χρόνια ή κατά 11,6% ή κατά μέσον όρο ετήσια 1,93%.

Από την άλλη πλευρά, στα τέλη του 2019, τα έσοδα του δημοσίου από τον ΦΠΑ ήταν 17,678 δις – ενώ το 2025 αναμένονται στα 27,53 δις σύμφωνα με τον προϋπολογισμό και 29,129 δις το 2026.

Δηλαδή, το 2025 θα είναι 9,85 δις περισσότερα ή αυξημένα κατά 55% σε σχέση με το 2019 – αν είναι δυνατόν!

Δεν είδαμε πάντως πουθενά να αναφέρονται οι αποταμιεύσεις, αλλά μόνο οι καταθέσεις – οι οποίες, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Εν προκειμένω, κάτι που είναι επίσης ενδεικτικό της πτώσης του διαθεσίμου εισοδήματος, το ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών στην Ελλάδα ήταν αρνητικό το 1^ο τρίμηνο του 2025 – ενώ το 2024, η χώρα είχε επίσης αρνητικό ποσοστό αποταμίευσης στο -1,9%, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ ήταν +13,4%, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά. 

Περαιτέρω, τα έσοδα από το φόρο εισοδήματος των ιδιωτών προβλέπονται στα 15,7 δις το 2026 όσο περίπου το 2025 – ενώ προβλέπεται να αυξηθεί ο φόρος των επιχειρήσεων στα 8,6 δις το 2026 από 7,8 δις το 2025.

Όσον αφορά τις δαπάνες του κράτους, θα αυξηθούν στα 86,5 δις το 2026 από 80,5 δις το 2025 που τελικά διαμορφώνονται σε 81,4 δις, ξεπερνώντας τα έσοδα, έτσι ώστε η Κεντρική Διοίκηση να έχει ελλειμματικό ισοζύγιο το 2026 ύψους 6,5 δις – ενώ η άνοδος των δαπανών προκύπτει από κάποιες αυξήσεις στις μεταβιβάσεις που ενδεχομένως αφορούν εξοπλιστικά και το ΤΑΑ.

Συνεχίζοντας με τους μισθούς του δημοσίου, δεν φαίνεται να υπάρχουν αυξήσεις – αφού παραμένουν στα 15,2 δις, όσο ήταν το 2025 μετά την αύξηση τους κατά 500 εκ.

Στον Πίνακα 2.4 όμως, αναφέρεται 572 εκ. κόστος από τα μέτρα ΔΕΘ το 2026 – οπότε θα περιμέναμε να αυξηθεί η μισθοδοσία. Πώς εξηγείται ότι παραμένει σταθερή;

Ειδικά στα νοσοκομεία, προβλέπεται μείωση στα 798 εκ. το 2026 – από 898 εκ. πρόβλεψη το 2025 και πραγματοποίηση 850 εκ. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Μείωση, ενώ πρέπει να γίνουν προσλήψεις σε νοσηλευτές, θυμίζοντας ότι στη ΔΕΘ 2023 ο πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί 10.000 προσλήψεις;

Από την άλλη πλευρά, οι συντάξεις στους ΟΚΑ θα ανέλθουν στα 35,6 δις το 2026 από 34,3 δις το 2025 – οπότε πρόκειται για μία αύξηση 1,2 δις ή 3,7%.

Στον Πίνακα 2.4 αναφέρεται όμως αύξηση 1 δις το 2026 και επίσης 360 εκ. για την ενίσχυση των 250 € – γεγονός που σημαίνει ότι, κάτι δεν πάει καλά με τους αριθμούς.

Εκτός αυτού, θα πληρωθούν τα αναδρομικά; Θα γίνει δηλαδή σεβαστή επιτέλους η απόφαση του ΣΤΕ, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση από το 2020;

Συνεχίζοντας με τα εξοπλιστικά που αποτελούν σημαντικό θέμα εθνικής ασφαλείας, δεν έχουμε το ακριβές ποσόν – αλλά συνολικά οι αγορές παγίων προβλέπονται στα 2,39 δις το 2026, αυξημένες κατά 515 εκ. Πρόκειται για τα 515 εκ. που εξαιρέθηκαν από το έλλειμμα; Τι συμπεριλαμβάνεται;

Σε κάθε περίπτωση, είναι ο ορισμός της ανικανότητας να στηριζόμαστε από το SAFE με μόλις 787 εκ., όταν η Πολωνία με 43,7 δις ή η Βουλγαρία με 3,2 δις, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – σημειώνοντας πως το σωστό είναι να δίνονται παραγωγικά τα χρήματα μας στην αμυντική μας βιομηχανία και όχι να εισάγουμε, αυξάνοντας το εμπορικό μας έλλειμμα που θα είναι και εφέτος δυσθεώρητο, όπως πέρυσι στα 34,6 δις.

Στο ΠΔΕ τώρα, ανέρχεται στα 9,5 δις και το ΤΑΑ στα 7,1 δις το 2026 – οπότε ναι μεν διαμορφώνεται στα 16,6 δις ξεπερνώντας τα 10 δις, κάτι που ζητούσαμε ανέκαθεν, αλλά ένα μεγάλο μέρος του αφορά κοινωνικές δράσεις και όχι την παραγωγή, εκτός του ότι συνήθως δεν πραγματοποιούνται στο ύψος που ανακοινώνονται.

Περαιτέρω, το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης συνεχίζει να είναι αυξημένο στα 398,4 δις όπως προβλέπεται στο 2025, σε σχέση με 356 δις το 2019 – απλά πληθωριστικοποιείται και μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Αυτό που εμφανίζεται να μειώνεται, είναι το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης στα 362 δις το 2025, αν και παραμένει αυξημένο κατά 31 δις, από τα 331 δις το 2019 – λόγω του ενδοκυβερνητικού δανεισμού.

Η μείωση σε επίπεδο Γενικής Κυβέρνησης, κάτι που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, μας δημιουργεί επιφυλάξεις – σημειώνοντας ότι, περιμένουμε το Ελεγκτικό Συνέδριο να ελέγξει επιτέλους τα περίφημα διαθέσιμα των φορέων στην ΤτΕ.

Συμπερασματικά, πρόκειται για έναν ακόμη προϋπολογισμό που χαρακτηρίζεται από χαμηλή ανάπτυξη, αβέβαιη ως προς την πραγματοποίησή της, καθώς επίσης από τη συνέχιση της φορολογικής αφαίμαξης – ενώ για ένα ακόμη έτος δεν δρομολογείται απολύτως τίποτα, για την αλλαγή του χρεοκοπημένου παραγωγικού μας μοντέλου.

Οι δανειστές, μέσω της κυβέρνησης και του πληθωρισμού, έχουν καταφέρει να προωθούν τη φορολογική αφαίμαξη των Ελλήνων – στερώντας ταυτόχρονα χρήματα από την οικονομία για τη διεξαγωγή παραγωγικών επενδύσεων.

Οι δαπάνες είναι περιορισμένες, ουσιαστικά κάτω από την αύξηση του πληθωρισμού – ενώ το ΠΔΕ προϋπολογίζεται μεν αυξημένο, αλλά δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα πραγματοποιηθεί, ούτε πως οι δαπάνες θα κατευθυνθούν σε παραγωγικές χρήσεις.

Το χρέος προβλέπεται να μειωθεί ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά κυρίως σε επίπεδο Γενικής Κυβέρνησης – με αμφιλεγόμενες πρακτικές ενδοκυβερνητικής μείωσης και πληθωριστικοποίησης του που στηρίζεται στην υπερφορολόγηση.

Έτσι η κυβέρνηση εισπράττει τα εύσημα από διεθνείς οίκους που κατέχουν το χρέος και από κερδοσκόπους που αγοράζουν τα εγχώρια πάγια φθηνά – επίσης από τα ΜΜΕ και από τις τράπεζες που επιδοτεί η πλειοψηφία του πληθυσμού που συνεχίζει να φτωχοποιείται, ενώ η κυβέρνηση και τα στελέχη των καρτέλ ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν που, μεταξύ άλλων, οφείλεται σε απάτες τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ένας προϋπολογισμός που δεν ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις τις κοινωνίας – ούτε στις ανάγκες και στις ικανότητες των Ελλήνων.

ΥΓ: Η μοναδική απάντηση που πήραμε ήταν για τις δαπάνες των νοσοκομείων – όπου πλέον μεσολαβεί ο ΕΟΠΥ, οπότε δεν μειώθηκαν. Η αύξηση τους βέβαια είναι πλασματική – αφού δεν αφαιρείται ο πληθωρισμός.

 https://analyst.gr/2025/10/19/prosxedio-proipologismou-2026/