«Ήρθα με μια βαλίτσα φεύγω μ’ ένα λαό», Πάνος Ρούτσι.
«Ήρθα με μια βαλίτσα φεύγω μ’ ένα λαό», Πάνος Ρούτσι. Να λοιπόν που ένα σύστημα ηττάται. Μια δογματική δικαϊκή νοοτροπία κάμπτεται, μια κατηχημένη πολιτική διαπιστώνει τις ρωγμές της, μια απροσάρμοστη πολιτική υποκρισία τρέχει να ξαναμπεί στις μονιές της. Και η χημεία του υποκατάστατου ψεύδους (θυμηθείτε πόσα έλεγαν τα τρολ της υπόγας) χάνει τη σύνθεση της και σκορπίζεται.
Δεν είναι αήττητο το πολιτικό θράσος που επιβάλλει τις πλαστές σταθερότητες. Ούτε οι υπαγωγικές υποκρισίες μπορούν να διατηρήσουν τους παραλογισμούς τους. Ακόμη και εκεί, όπου η δημοκρατία έχει σταματήσει να παράγει θεσμικές συνιστώσες υπάρχει η λαϊκή δύναμη που θέτει σε κίνηση όλα τα πλεονεκτήματα της.
Το μάθημα που πήραμε από τον αγώνα του Πάνου Ρούτσι είναι ότι το νομικοπολιτικό σύστημα διαλύεται μέσα στα ταραγμένα νερά των επιχειρημάτων του, εκεί ακριβώς που προσπαθεί να επιβάλλει μια ύποπτη σταθερότητα των αποφάσεων του. Εκεί όπου η υποκρισία βασιλεύει μέσα στις ιδέες και στους διαχωρισμούς και μας λέει ότι συνηθίστε με τις διακρίσεις ισχυρών και αδύναμων, πονηρών και εύπιστων, τυχερών και άτυχων. Εκεί που επιχειρηματολογεί λέγοντας ότι όλα απλώνονται πάνω στη παγωμένη σκιά μιας απούσας ζωής. Επάνω στην αβάσταχτη υπεροχή και στο κροτάλισμα της. Στην εξουσία που πάει παρέα με το κέρδος.
Η κυβέρνηση είχε την πρώτη «μετωπική» σύγκρουση από την υπόθεση των Τεμπών. Προσπάθησε και πάλι να «μπαζώσει» ότι της αντιστεκόταν, αλλά αυτή τη φορά ισοπεδώθηκε από το αδιάλυτο πείσμα ενός ανθρώπου που ο πόνος του έγινε τσουνάμι. Στύλωσε τα πόδια του ο Πάνος Ρούτσι και πάλεψε με τη λογική του θανάτου. Έτσι το ατμόπλοιο της κυβέρνησης άρχισε να μπάζει νερά από παντού. Η κυβέρνηση είδε το αντιφέγγισμα, το αντιλάμπισμα του δόγματος που είχε φτιάξει να καταρρέει.
Οι κυβερνώντες ξέρουν ότι όταν μια κοινωνία αρχίζει να διεκδικεί είναι εκεί όπου η ζωή παύει να υπάρχει με «καβάτζες», με αποθέματα, με ενοχές και ανταλλαγές, με εξαρτήσεις και με εξατομικοποιημένες ταυτότητες που παραπλανούν και αντιφάσκουν. Η ελληνική κοινωνία αρχίζει να γνωρίζει εκείνο που κάποτε έλεγε ο Ράουλ Βανεγκέμ: «Μια κοινωνία που δεν έχει άλλη απάντηση στη μιζέρια από το πελατειακό σύστημα, την φιλανθρωπία και την κομπίνα, είναι μια κοινωνία μαφιόζικη». Θα προσθέταμε επίσης ότι μια κοινωνία που ζει κάτω από την γνωσιακή αγνωσία γίνεται περιθωριακή δοξολογώντας τελετουργικές ευχές του τύπου: «Έχω εμπιστοσύνη στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Πόσο όμως πραγματικά είναι ανεξάρτητη η δικαιοσύνη; «Έχω ευπιστία στους θεσμούς». Σε ποιους θεσμούς σε εκείνους που έχουν χάσει την κοινωνική τους λειτουργικότητα και έχουν αυτονομηθεί; «Έχω πίστη στη δημοκρατία μας». Σε ποια δημοκρατία που παραβιάζει το σύνταγμα και λειτουργεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ή όταν οι 7 στις 10 ρυθμίσεις που θεσπίζονται στο κοινοβούλιο δε βγαίνουν στην δημοσιότητα; Τότε η κοινωνία ζει με Τοτέμ. Ζει με ευχολόγια που είναι παγίδες και με παρένθετες ελπίδες.
Η δικαιοσύνη, οι θεσμοί, η δημοκρατία, γίνονται παρένθετες ελπίδες έτσι όπως τις περιγράφει ο Σίγκμουντ Φρόιντ. Δηλαδή «γίνονται ιδέες ελέγχου της πραγματικότητας και πιο συγκεκριμένα γίνονται μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Γίνονται επιθυμίες που μπορούν να δοκιμάζονται ως μια προσπάθεια που το μόνο το οποίο μπορούν να κάνουν είναι να διαμορφώνουν ψευδαισθήσεις, ελπίζοντας έτσι ότι θα επηρεάσουν τα μελλοντικά γεγονότα μέσω της δύναμης της σκέψης ή του λόγου». Δημοκρατία, θεσμοί, δικαιοσύνη, έχουν γίνει ευχετικά είδωλα. Μόνο που έχουν καταστεί και είδωλα της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, ανεξάρτητα από ηθικά και κοινωνικά περιεχόμενα.
Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .