Κάθε φορά που με τη σκέψη αγγίζω τους ήχους ενός τραγουδιού, αγγίζω εσένα, ...εσένα που δεν είσαι εδώ, αλλά που ποτέ δεν έφυγες... άφησες τον ίσκιο σου στον τοίχο της ψυχής μου...
Στις αγρύπνιες μου τις νύχτες κεντώ το όνομά σου με στίχους αέρινους, και ρίγη συνταράσσουν κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Σ' αγγίζω με τη σκέψη μου και σαν από κάποιο υπερκόσμιο φως να φωτίζει το δρόμο της νοσταλγίας... για να διαβώ και πάλι στις παρατημένες γειτονιές των χαμένων ονείρων μας, και να περπατήσω στις σβησμένες απ' το χρόνο περασιές μας. Στο μυαλό μου όλα μπερδεμένα, κι εσύ πάλι απών, όπου και να κοιτάξω όλα έχουν το χρώμα της σιωπής, και την μυρωδιά των ήχων της φωνής σου..
Χωρίς εσένα όλα είναι άγνωστα, κι όλα ξένα... Πώς πέρασε έτσι ο καιρός....πως πέρασαν τα χρόνια...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .