Συναντηθήκαμε μια μέρα τυχαία, σε πολυσύχναστο δρόμο της πόλης... για μερικά λεπτά παγώσαμε, κοιταζόμασταν στα μάτια χωρίς να μιλάμε... Έσπασα τη σιωπή πρώτη εγώ, σε ρώτησα πως τα πας, και μου' πες καλά...
Με κοίταξες βαθιά μέσα στα μάτια, σα να 'θελες να μου κάνεις ενδοσκόπηση συναισθημάτων με κείνο το φλύαρο βλέμμα σου....
Είπαμε πολλά.... Σου είπα όσα είχα να σου πω, μου είπες κι εσύ τα δικά σου..τα είπαμε όλα... και πόσα δεν είπαμε..με τα μάτια...κι όταν χαιρετιστήκαμε για να συνεχίσει ο καθένας την πορεία του, γύρισα σε κοίταξα, κι ένοιωσα έντονα την ανάγκη να σου πω, πόσο πολύ μου λείπεις...μα σκέφτηκα πως τώρα πια δεν μου ανήκεις... επιτάχυνα το βήμα μου και χάθηκα μέσα στο ανώνυμο πλήθος, για να μη δεις τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό μου....
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .