Μητσοτάκης – Μακρόν: Μπροστά στην έξοδό τους

Του Απόστολου Αποστόλου*

Κάποιοι πολιτικοί μοιάζουν να είναι εξουθενωμένοι υπηρέτες του κενού. Όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Εμανουέλ Μακρόν, πολιτικοί που υπηρέτησαν τα συμφέροντα των μεγάλων κέντρων, που κολύμπησαν στη μεγάλη επιφάνεια των δήθεν ηγετών και αποθάρρυναν οποιαδήποτε διεκδίκηση των πολιτών. Πολιτικοί της παραχαραγμένης πραγματικότητας. Και οι δύο Μητσοτάκης, Μακρόν, ζουν την αγωνία του τέλους τους και οι δύο είναι λίγο πριν την έξοδό τους.  

Πρώτα από όλα βούλιαξαν στην επίπλαστη υπεροπτική τους εικόνα. Μέσα στις υπολογισμένες κινήσεις τους, στο μοναρχικό τους ύφος, στα υποθηκευμένα συμφέροντά τους, φθάρθηκαν με την αύξουσα ταχύτητα του θεάματός τους. Τους πήρε μαζί το θέαμα και τους διέλυσε στην υπερβολή του. Το πολύ ντοπάρισμα του μύθου τους από τα ΜΜΕ, τους κατάπιε.  Παράλληλα οι νέες παγκόσμιες αλλαγές, όπως για παράδειγμα η άνοδος στην εξουσία των  ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ. Η αντοχή της Ρωσίας στη σύγκρουση με την Ουκρανία παρά τις επιβαλλόμενες σκληρές οικονομικές κυρώσεις από την Ευρώπη κάνοντας έτσι την Ευρώπη να βρεθεί χωρίς πυξίδα στη διαχείριση της κρίσης και να απομονωθεί διεθνώς, αυτό συνέβη και με τον πόλεμο Παλαιστίνης – Ισραήλ. Επίσης τα αποϊδεολογικοποιημένα πολιτικά τους προγράμματα και μαζί η απαίτηση που έχουν από τους πολίτες να σκέφτονται μακρο-οικονομικά κάνοντας θυσίες για περαιτέρω φτωχοποίηση, οι οποίες όμως (θυσίες) θα  θεωρηθούν στο μέλλον ως επιτυχίες των δημοσιονομικών μεγεθών μιας δήθεν ανάπτυξης που δεν έρχεται ποτέ. Όλα αυτά γκρέμισαν τους κατασκευασμένους μύθους των Μητσοτάκη – Μακρόν.

Οι διαφορές τους είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης με μπόλικη αυθάδεια έκτισε ένα επιτελικό κράτος με πήλινα πόδια επαναφέροντας παράλληλα τους κομματικούς μηχανισμούς στο μεγάλο φαγοπότι των επιδοτήσεων (ΟΠΕΚΕΠΕ) και λειτούργησε σε κρίσιμες υποθέσεις (ΤΕΜΠΗ) με αδιαφάνεια και με ύποπτη διαχείριση (ενστερνίστηκε πολιτικές πρακτικές της δεκαετίας του 1950 –1960) για την αλήθεια της τραγωδίας που συνέβη. Πέραν τούτου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη έδειξε πόσο επιπόλαια είναι και πόσο ανίκανη να διαχειριστεί εθνικές υποθέσεις. Αναφορικά με τον Μακρόν η ανάγκη της οικονομικής του πολιτικής για διεθνείς επενδυτές έπεσε στο κενό, μαζί με τις ατελέσφορες διμερείς συμφωνίες μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας, και Ισπανίας, ενώ η δημοσιονομική πολιτική του ήταν αδιέξοδη. Ταυτόχρονα η καθημερινότητα για τον Γάλλο πολίτη έγινε δύσκολη. Έτσι λοιπόν η υποσχόμενη ευημερία του Μακρόν για τον γαλλικό λαό απεδείχθη ότι ήταν επισφαλής και δημαγωγική. Το δε ρητορικό του πρωτείο εκείνο του μεγέθους της ισχυρής Γαλλίας που ανακοίνωνε προεκλογικά ο Μακρόν, το διαδέχτηκε το ρεαλιστικό πρωτείο του μεγέθους της στασιμότητας.    

Με επιδιώξεις χωρίς όραμα δεν εφαρμόζεις πολιτική, με ηγεμονικούς ναρκισσισμούς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις απέναντί σου ένα λαό. Και οι δύο Μητσοτάκης – Μακρόν, οπαδοί της πολιτικής του εκλεκτικισμού μια θεωρία μεγάλης φούσκας απόρροια του οικονομικού φόρουμ του Νταβός με αβάσιμες κοινωνικο-πολιτικές  απόψεις που εξηγούν αυθαίρετα διαφορισμούς και ρήγματα, εγκαινίασαν τη μετάβαση στη νέα εποχή και έκαναν πολιτική τους τις απόλυτες πειθαρχήσεις των θεωριών του Νταβός. Πληρώνοντας μεταξύ άλλων και τα αντίδρομα αυτής της πολιτικής. Εξωλέστατοι (δηλαδή χωρίς φραγμό και όριο) και οι δύο, περιθωριοποίησαν σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες τους.

Τώρα προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο παραμονής στην εξουσία. Ο κ. Μητσοτάκης κάτω από την πίεση των γεγονότων προσπαθεί με επικοινωνιακά εργαλεία να συντηρήσει τη φθαρμένη εικόνα του, για να μη φθάσει σε εκλογικά ποσοστά μεγάλης ήττας, γιατί σύντομα θα πάει σε εκλογές, δεδομένου ότι η κατρακύλα της κυβέρνησής του είναι σε ελεύθερη πτώση. Ενώ ο Μακρόν (με ένα δημόσιο έλλειμμα 5,5% του ΑΕΠ και δημόσιο χρέος 110% του ΑΕΠ) προσπαθεί να περάσει τον προϋπολογισμό με κάθε τρόπο, για να αναβάλλει αναπόφευκτα την αποχώρησή του ως Πρόεδρος και όχι μόνο την αλλαγή της κυβέρνησης για μια ακόμη φορά.  

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας  

 .antinews.gr