Στις πρώτες επισκέψεις όταν ερχόμουν στο χωριό,δεν περίμενα ότι θα αποκτούσα παρέα.Ήρθε αυτός ο μαύρος γάτος,ήσυχα,σαν να ήξερε ήδη πού πηγαίνει.Κάθισε στην κορυφή του ξυλόφουρνου,με το βλέμμα του να ζυγίζει αποστάσεις και διαθέσεις.Δεν νιαούρισε,δεν παρακάλεσε,απλώς περίμενε.Του έβαλα κάτι να φάει,κι εκείνος το πήρε σαν να μου έκανε χάρη που το δέχτηκε.
Την επόμενη μέρα έφερε δύο ακόμη,προφανώς είχε κάνει τις απαραίτητες γνωριμίες.Από τότε,κάθε βδομάδα εμφανιζόταν κι ένας καινούριος,μέχρι που χωρίς να το καταλάβω,γύρω από το σπίτι είχαν μαζευτεί καμιά δεκαπενταριά.τα περισσότερα γατιά έτρωγαν και στον μοναδικό γείτονα απέναντι,μάλλον είχαν βγάλει πρόγραμμα βαρδιών.Μερικές φορές,όταν τους βλέπω να πηδούν τον φράχτη,φαντάζομαι ότι ο μαύρος τους έχει πει:
«Εδώ υπάρχει άνθρωπος που γεμίζει μπολάκια.Βρείτε το βλέμμα του,τρίψτε λίγο τα μικρά γατιά στα πόδια του, αφήστε τον να πιστέψει πως τον διάλεξαν».
Έτσι άρχισε ένα μικρό κοινωνικό πείραμα,εγώ να νομίζω ότι ταΐζω από καλοσύνη,κι εκείνοι να με εκπαιδεύουν στην προβολή των συναισθηματικών μου κενών. Δεν ήθελαν φροντίδα,ήθελαν τροφή και στέγη.Κι εγώ δεν ήθελα γάτες,ήθελα επιβεβαίωση ότι κάτι χρειάζεται εμένα.Μια καθαρή συναλλαγή, μεταμφιεσμένη σε σχέση.
Τους παρακολουθώ καμιά φορά,πώς κινούνται συντονισμένα,πώς παριστάνουν τη στοργή με χειρουργική ακρίβεια.Είναι σαν να έχουν διαισθανθεί πότε ακριβώς να πλησιάσουν και πότε να κρατήσουν απόσταση,πότε να “μιλήσουν” και πότε να σιωπήσουν,αφήνοντάς σε να συμπληρώσεις εσύ το κενό της σημασίας.Ο μαύρος,πάντως, παραμένει πάντα ψηλά,στην κορυφή ,επιβλέποντας την καθημερινή τελετουργία.Μερικές φορές τον πιάνω να με κοιτάζει,όχι με ευγνωμοσύνη,αλλά με εκείνο το βλέμμα του διαχειριστή που γνωρίζει ότι το σύστημα λειτουργεί άψογα.
Κι έτσι περάσαν οι μήνες.Ένα πλήθος γατιών που δεν μου ανήκουν κι ένας άνθρωπος που δεν ανήκει στον εαυτό του,ενωμένοι από μια απλή συμφωνία,εγώ γεμίζω τα μπολ,εκείνοι γεμίζουν τον χώρο.Κάθε ένας παίρνει αυτό που λείπει απ’ τον άλλον,χωρίς ποτέ να το παραδέχεται.
Κι ο μαύρος,από τον ξυλόφουρνο, κοιτάζει τη σκηνή με εκείνη τη σιωπηλή ειρωνεία της φύσης,
καταλαβαίνει πως πίσω από κάθε πράξη φροντίδας,
υπάρχει πάντα μια μικρή,αδιόρατη μορφή συναισθηματικής εξάρτησης.
Κι αυτό,περισσότερο απ’ όλα ,είναι που μας κάνει όμοιους.
Κι ίσως να ήμασταν πράγματι όμοιοι,
αν δεν είχα αντιληφθεί ότι εκείνος ήξερε πρώτος τι ζητούσε από ποιον.
Και ίσως,όπως όλα αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις,να είναι μια σχέση τίμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .