Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη...

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πριν το τέλος | Vasilis Papakonstantinou - Prin to telos Δίσκος: Διαίρεση Μουσική: Lucio Battisti Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Copyright: 1984 Δισκογραφική εταιρία: Minos 

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα, 

κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα,

 σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι, 

σε κρατούσα απ' το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει. 

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσανε, χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσανε, 

μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, 

πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

 Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω, 

κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,

 αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά. 

Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία. 

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω. 

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες, θα μείνουμε λίγοι,

 πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει, 

μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη, σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι. Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

 Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω, 

κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα, 

αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.

 Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία. 

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.

Short με διασκευή αυτού του βίντεο