Θα μου επιτρέψετε ορισμένες κρίσιμες προσωπικές διευκρινήσεις που αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω για λόγους ηθικούς και πολιτικούς…

Κ. Κυριακόπουλος 

Θα μου επιτρέψετε ορισμένες κρίσιμες προσωπικές διευκρινήσεις που αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω για λόγους ηθικούς και πολιτικούς…

Κινούμαστε άπαντες σε ένα περιβάλλον στο οποίο ευδοκιμούν οι απόψεις και αυτό είναι απολύτως ΘΕΜΙΤΟ. Το να διατυπώνονται όμως αυτές οι απόψεις, με τα αντίστοιχα επιχειρήματα που τις στοιχειοθετούν, είναι κατά την άποψή μου το ΕΥΚΤΑΙΟ... Δυστυχώς όμως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αρκούμαστε σε αφορισμούς και αναθέματα, αρνούμενοι πεισματικά να μπούμε στην ουσία των προβλημάτων…

Σε ότι με αφορά, όσο αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα και στην πατρίδα μας αλλά και διεθνώς, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ, φροντίζοντας πάντα να το κάνω, υποκλινόμενος στον ΡΕΑΛΙΣΜΟ, επιστρατεύοντας την ΛΟΓΙΚΗ σκέψη που διαθέτω και παραθέτοντας τα σχετικά ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ που μου επιτρέπουν οι δυνατότητές μου να επικαλεστώ.

Άλλωστε πολιτικό όν υπήρξα από την περίοδο των νεανικών μου χρόνων, πολιτικό όν παραμένω και σήμερα. Επομένως στο όνομα καμιάς απολύτως σκοπιμότητας δεν θα μπορούσα να φιμωθώ και να αποποιηθώ αυτήν την ιδιότητα.

Προφανώς σέβομαι όλες τις απόψεις ΚΑΙ αυτές με τις οποίες διαφωνώ και φροντίζω πάντα να διατυπώνω την αντίρρησή μου με ευπρέπεια, όταν όμως φροντίζουν να είναι ευπρεπείς και οι συνομιλητές ή ακόμη και οι αυστηροί επικριτές μου.

Αντιλαμβάνομαι ότι στον δημόσιο διάλογο υπάρχουν ζητήματα που διχάζουν. Ορισμένοι φίλοι διαδικτυακοί, θεωρούν ότι όπου να ‘ναι θα εισβάλουν στα χειμερινά ανάκτορα και θα στήσουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς λαϊκή εξουσία με τους ίδιους πρωταγωνιστές και με τα απαραίτητα γιούχου... Τους εύχομαι με συμπάθεια κάθε επιτυχία στο εγχείρημα, ελπίζοντας ότι με την επιστροφή τους, θα μου φέρουν, εν είδει "τιμίου ξύλου", ένα μικρό θραύσμα από την πόρτα των ανακτόρων που θα έχουν κατεδαφίσει με το γιουρούσι τους, προκειμένου να το έχω πάντα μαζί μου, ως επαναστατικό φυλακτό.

Σε ότι με αφορά πάντως, ακόμη και για τα ζητήματα που διχάζουν, προσπαθώ να τοποθετούμαι σεβόμενος την ΠΟΛΙΤΙΚΗ κρίση, τον ΡΕΑΛΙΣΜΟ στην προσέγγιση και την ΛΟΓΙΚΗ του μέσου ανθρώπου, κατά την αξιολόγηση των δεδομένων...

Μεταξύ αυτών των ζητημάτων τα οποία διχάζουν, ξεχωριστή θέση στις μέρες μας έχουν οι εξελίξεις στην Μ. Ανατολή και το έγκλημα των Τεμπών με το οποίο αφαιρέθηκε η ζωή 57 ανυποψίαστων νέων ανθρώπων. Σε σχέση και με τα δυο αυτά ζητήματα, θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω τα εξής:

Πρώτον: Πρόκειται για προβλήματα τα οποία διχάζουν και ο διχασμός πουλάει στις μέρες μας. Πουλάει γιατί θεωρούμε ότι έχουμε εύκολες τις απαντήσεις για τα πάντα. Καλό θα είναι όμως να έχουμε υπ όψιν μας ότι αυτά τα ζητήματα, ΔΕΝ είναι τα μοναδικά που θα πρέπει να μας απασχολήσουν.

- Στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο ψήνονται ανεπίτρεπτες Εθνικές υποχωρήσεις και «δεν το ‘χουμε» ν ασχοληθούμε με το ζήτημα…

- Στα νησιά το «πανηγύρι» με την μαζική είσοδο λαθρομεταναστών τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, αλλά η MARC μας ρωτά εάν θα ψηφίζαμε Τσίπρα ή Καρυστιάνου κι εμείς απαντούμε…

- Στην Ευρώπη δρομολογούνται θεσμικές ανατροπές που θα προσδιορίσουν και την φυσιογνωμία κρίσιμων αποφάσεων αλλά ημείς απλώς… άδωμεν… Να συνεχίσω;;;

Δεύτερον: Πρόκειται για γεγονότα με σοβαρό πολιτικό (το ένα) και εξαιρετικά σοβαρό γεωπολιτικό αποτύπωμα (το άλλο) και αυτό είναι το θεμελιώδες από το οποίο οφείλει να ξεκινά κανείς, κατά την προσωπική μου την άποψη, όταν τοποθετείται πολιτικά επί όλων αυτών.

Τρίτον: Σε αυτού του είδους την προσέγγιση, ΔΕΝ κάνεις μνημόσυνο διαρκές, θεωρώντας ότι αυτή η τακτική παραπέμπει σε σοβαρότητα και ευθύνη και κυρίως δεν αρκείσαι σε αυτό το μνημόσυνο, διότι εάν το κάνεις, αδικείς, υποβαθμίζεις πλήρως και εν τέλει αφανίζεις από την συζήτηση τα θεμελιώδη, γύρω από οποία όμως οφείλεις να επιμείνεις αν θέλεις να παραχθούν αποτελέσματα στην συλλογική σκέψη και στην διαχείριση των πολιτικών αποφάσεων και όχι δάκρυ το οποίο, στο όνομα κάποιας απροσδιόριστης υποχρέωσης, οφείλεις να χύνεις καθημερινά, προκειμένου να μην αμφισβητείται η ανθρωπιά σου.

Τέταρτον: Η κοινωνία ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να ταυτίζεται στις εκδηλώσεις και στην συμπεριφορά της με τους γονείς, διότι τότε το παιγνίδι χάνεται. Η κοινωνία οφείλει να ενισχύει και να στηρίζει την φωνή των γονέων και το αίτημα για απονομή Δικαιοσύνης, αλλά να διατηρεί πάντα επίγνωση του διακριτού ρόλου της.

Πέμπτον: Η επιμονή στην ανάγκη της πολιτικής προσέγγισης και διαχείρισης, ΔΕΝ παραπέμπει σε απανθρωπιά και φυσικά ΔΕΝ συνιστά ψυχρότητα εκ μέρους του επιμένοντος. Έλεος δηλαδή…

Δεν είμαστε όλοι κριτές των πάντων, διατηρώντας τον εαυτό μας στο απυρόβλητο της κριτικής. Άλλωστε εάν θέλετε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, καλό θα είναι να θέσουμε ορισμένα αυτονόητα ερωτήματα όπως:

Πολιτική διαχείριση του ανθρωπίνου δράματος δεν κάνουν όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι που υπαγορεύουν χειρισμούς στους χαροκαμένους γονείς ή μήπως πιστεύετε ότι είναι περισσότερο συντετριμμένοι από τους ίδιους τους γονείς επειδή απλά το δηλώνουν;;; Και το ρωτώ αυτό, διότι υπάρχουν μεταξύ όλων αυτών και κάποιοι που πλειοδοτούν σε συγκίνηση και την ίδια ώρα υπαγορεύουν με μηνύματα στο κινητό στους γονείς το ΤΙ και ΠΩΣ θα το πουν, ενώ δεν παρεμβαίνουν με σκοπό να τους συνετίσουν, όταν κάποιοι από αυτούς σπεύδουν να δηλώσουν ότι «θα υπάρξουν θύματα»… Δεν μας ενοχλεί δηλαδή εάν θα υπάρξουν και άλλα θύματα;;;

Επίσης πολιτική διαχείριση δεν κάνουν και όλοι εκείνοι που επιμένουν να εξαντλούν τις παρεμβάσεις τους στο ανθρώπινο δράμα που βιώνει η Γάζα και το κάνουν καταφεύγοντας σε εύκολες, επιφανειακές και βολικές ερμηνείες;;; Δεν είναι ο Ερντογάν άλλωστε ο πρώτος που επιδίδεται σε καθημερινή θυματολογία για τους ανυπεράσπιστους Παλαιστίνιους, φροντίζοντας όμως στο παρασκήνιο να κλειδώσει θέσεις και ρόλο για λογαριασμό της αναθεωρητικής Τουρκίας;;; Σε τι διαφέρουμε όλοι εμείς, εάν αρκεστούμε σε αυτό που κάνει δημοσίως ο Ερντογάν, εάν τον συναγωνιστούμε σε "συγκίνηση" εάν αποσιωπήσουμε και κυρίως εάν δεν προσπαθήσουμε να αποκαλύψουμε το παρασκήνιο στο οποίο πρωταγωνιστεί τόσον αυτός όσο και το σινάφι του που επιμένει να πατρονάρει και το οποίο οργιάζει;;;

Πολιτική διαχείριση τέλος δεν κάνουν όλοι αυτοί που εργαλειοποιούν τον ανθρώπινο πόνο στο Σύνταγμα, προσβλέποντας στην συντήρηση του νοσηρού μονοθεματικού κλίματος και όχι στην ταχύτατη εκδίκαση της υπόθεσης και στην απονομή της Δικαιοσύνης;; Εκτός πια εάν πιστεύουμε ότι όλο αυτό το σόου των παρατρεχάμενων, προσθέτει κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία στην δικογραφία και ουσιαστική στήριξη στους γονείς.

Και ξέρετε κάτι;;; Όταν κάποιος τολμά να αναδείξει αυτά τα ζητήματα, αυτό δεν σημαίνει ότι στηρίζει το ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ έργο μιας κυβέρνησης, η οποία κατά την γνώμη του γράφοντος ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙ ΧΘΕΣ, ως απαράδεκτη και εθνικά επικίνδυνη για τον τόπο.

Αυτή η λογική λοιπόν που λέει ότι όποιος δεν επικροτεί ότι κάνουμε, είναι με την κυβέρνηση, είναι μια φτηνή, φαιδρή και καταγέλαστη λογική, που δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά μαζί της.

Για να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι και κυρίως για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας αλλά και με όλους…

Πρώτον: Στην πολιτική ανάλυση αυτό που οφείλεις να κάνεις, είναι να θέτεις τα προβλήματα και όχι να γίνεσαι μέρος του προβλήματος, διότι τότε δεν οδηγείσαι πουθενά. Όποιος θέλει να γίνει μέρος του προβλήματος, ας πάρει ένα κουτί μπογιά κι ένα πινέλο και να σπεύσει να γράφει ονόματα σε όλες τις πλατείες της χώρας. Αυτό θέλουν τα αθώα θύματα που έφυγαν άδικα και πρόωρα από την ζωή;;; Ας το σκεφτούμε... Το σίγουρο είναι πάντως ότι καλοθελητές που θα σπεύσουν να επενδύσουν στο θυμικό μας για να στήσουν πολιτικές καριέρες, υπάρχουν πολλοί. Κομπάρσοι υπάρχουν;;;

Δεύτερον: Όσο και αν περιορίσουμε την συμπεριφορά μας σε εκδηλώσεις οργής και σε ατελεύτητη θυματολογία, ΔΕΝ είμαστε όλοι εμείς οι γονείς των θυμάτων… ΔΕΝ μπορούμε να τους υποκαταστήσουμε επενδύοντας στο θεαθήναι… ΔΕΝ μπορούμε να πείσουμε κανέναν ότι αισθανόμαστε όπως αισθάνονται αυτοί. Και φυσικά… ΔΕΝ θα πρωτοστατήσουμε αντί αυτών, στην πρωτοβουλίες τους.

Τρίτον: Προφανώς ΔΕΝ είμαστε συγγενείς ούτε των θυμάτων στην Γάζα… ΔΕΝ διαθέτουμε την κουλτούρα του συγγενούς του «μάρτυρα» για να κρίνουμε συμπεριφορές και να κατονομάσουμε υπαίτιους… Ας μην σπεύσουμε λοιπόν να κρίνουμε με βάση το θυμικό διεκδικώντας το μονοπώλιο της ανθρωπιάς, σε βάρος όλων των άλλων. ΔΕΝ βιώσαμε τον αντίλογο από την θέση του Εβραίου πολίτη για να αισθανόμαστε στο πετσί μας καθημερινά τι σημαίνει πραγματικά η ισλαμική τρομοκρατία. Νομίζω;;;

Τα θύματα λοιπόν ΚΑΙ στα Τέμπη… ΚΑΙ στα Ισραηλινά Κιμπούτς… ΚΑΙ στην Γάζα… Αλλά ΚΑΙ στην Συρία… ΚΑΙ στο Σουδάν… ΚΑΙ στην Νιγηρία… ΚΑΙ αλλού, για τα οποία δεν βρήκαμε να πούμε ούτε λέξη… Είναι το αποτέλεσμα αιτιών και παραμέτρων τις οποίες οφείλουμε να αναδείξουμε και αυτό ΔΕΝ θα γίνει με ανταγωνισμούς στην επίδειξη της ανθρωπιάς, ούτε με μια κοινωνία που ενσωματώνεται στο πρόβλημα, αντί να μιλήσει τολμηρά για τις αιτίες.

Επίσης δεν υπάρχουν θύματα που είναι περισσότερο θύματα από κάποια άλλα και αυτό είναι κάτι για το οποίο επιμένουμε από την πρώτη στιγμή. ΟΧΙ για να μετριαστεί η συμπαράσταση την οποία οφείλουμε να επιδείξουμε, αλλά για να συνειδητοποιήουμε άπαντες ότι για να αντιμετωπιστεί η διαχρονικότητα των αιτιών, θα πρέπει να απαιτήσουμε διαχρονικότητα ΚΑΙ στις λύσεις...

Αντιλαμβάνομαι λοιπόν ότι υπάρχουν φίλοι που δυσαρεστούνται από αυτό που λέω. Αυτό όμως δεν τους δίνει το δικαίωμα να καμαρώνουν απαξιώνοντας και αμφισβητώντας την ανθρωπιά κανενός. Η απροθυμία ή ακόμη και η αδυναμία κάποιων να ασχοληθούν και με τις υπόλοιπες πλευρές που συνθέτουν ένα σύνθετο πρόβλημα, δεν υποκαθίσταται με αυτοθαυμασμούς για την «ανθρωπιά» μας την οποία υποτίθεται ότι δεν διαθέτουν οι υπόλοιποι, επειδή διαθέτουν μια διαφορετική αισθητική και διαφορετική κατεύθυνση στην κριτική τους σκέψη. Άλλωστε σε όλα ξέρετε, υπάρχει και η επόμενη μέρα κύριοι.

Γι αυτήν την επόμενη μέρα μιλούσαμε όταν κάποιοι επέλεξαν να πανηγυρίζουν για τις φλυαρίες του Σαρμ Ελ Σέιχ. Κι όταν αυτή η επόμενη μέρα ξημέρωσε, για τα καινούρια θύματα των Ισλαμιστών δεν είχε περισσέψει δάκρυ. Τι ακριβώς χάθηκε τότε;;; Η ευαισθησία μας;;; Η λογική μας;;; Ή και τα δυό;;;

Κ. Κυριακόπουλος