Τρίτη, Φεβρουαρίου 11

Μνήμη, η σκόνη του χρόνου ...--Εκδόσεις Οσελότος

Προσπάθησα πολύ χθες βράδυ να θυμηθώ... Να θυμηθώ όλα εκείνα, που ζήσαμε  την αποφράδα εκείνη ημέρα, να βρω τα λόγια και τις λέξεις που ανταλλάξαμε κείνες τις τελευταίες  στιγμές ...Τις στιγμές που οι  ώρες πάγωσαν στο παρανοϊκό παραλήρημα του χρόνου.
Τόσα χρόνια, τόσες λέξεις, τόσα γιατί, και...τίποτα...ένα τεράστιο "τίποτα"
δε λιγοστεύει η σιωπή...

Μια ζωή ασάλευτο βλέμμα, χιλιάδες όνειρα νεκρά  σε μια φωτογραφία κρεμασμένη στον τοίχο της ψυχής μου...Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν υπάρχει τρόπος άλλος, να δείξεις όλα όσα αισθάνεσαι μέσα σου, αφού δεν υπάρχει τρόπος να τα πεις, δε γίνεται να σ' ακούσει ...Σε ποιόν να πεις αυτά που έχουν ένα και μόνο έναν αποδέκτη που θα μπορούσε να τα ακούσει;
Η σκιά της απουσίας έχει βαρύνει τη ψυχή μου, ο αγέρας της αποπνικτικός, οι θύμησες σε μια συνεχόμενη θύελλα συναισθημάτων.... Γράφω και σβήνω λέξεις χρόνια τώρα, για να κρύψω τις πληγές μου, τις καμουφλάρω όσο γίνεται για να μη φαίνονται... προσποιούμαι ότι τάχα ζω, ενώ η ψυχή μου είναι μαζί σου...
Νιώθω την αύρα σου, ανασαίνω την ανάσα της σιωπής σου, τον παγωμένο αέρα της απουσίας σου,  μέρες άχρωμες, ώρες άδειες σε μια παλίρροια συναισθημάτων μέσα από ένα κουρνιαχτό σκόνης που έφησε πίσω του ο χρόνος μπερδεύοντας μνήμες, μυρωδιές νοσταλγίας, αποσιωπητικές εικόνες που όλες έχουν τη μορφή σου.
Μαρίζα Τσιτμή