Του Γιώργου Κράλογλου
Το προτείναμε πριν 35 χρόνια! Ένα επιτελικό όργανο για τη βιομηχανία. Το συζητήσαμε πριν 10 χρόνια! Το στήνουμε τώρα που έχουμε αποβιομηχάνιση…
Το όνομα αυτής, Κυβερνητική Επιτροπή Βιομηχανίας. Αποστολή της η διαμόρφωση, υλοποίηση, εποπτεία και αξιολόγηση της εθνικής βιομηχανικής πολιτικής (μήπως και τα καταφέρουμε να μη φύγουμε εντελώς από τον ευρωπαϊκό βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης, λέω εγώ).
Γιατί έτσι όπως πάμε θα την ξεχάσουμε τη βιομηχανία. Με το 8%-9% συμμετοχής στο ΑΕΠ όταν η Ε.Ε. βρίσκεται στο 15% και έχει στόχο το 20% την επόμενη 2ετία, τα δικά μας όνειρα (να πιάσουμε λέει το 12%) θα μείνουν στους πίνακες των σοφών.
Θα βλέπει η βιομηχανία των γκαρσονιών της Ελλάδας, τη βιομηχανία (της μεταποίησης), από τα ξενοδοχεία, τις καφετέριες, τις ταβέρνες και τα ουζάδικα, και θα ξεκαρδίζεται στα γέλια…
Γιατί η άλλη παραγωγή (η πραγματική βιομηχανική παραγωγή) θέλει τόλμη, αποφασιστικότητα, πολιτικό ρίσκο. Δεν θέλει φανφάρα και λαϊκισμό.
Οπότε ο θεός και η ψυχή μας… με την δήθεν νέα προσπάθεια για βιομηχανική εκστρατεία που θα φέρει ξανά τη βιομηχανία στη θέση της ατμομηχανής της οικονομίας (πάνω από 1.000 φορές έχω αντιγράψει, στη δημοσιογραφική μου διαδρομή, την ατάκα αυτή από δηλώσεις χαράς…, για λογαριασμό της βιομηχανίας).
Και αυτή είναι η αλήθεια που με κάνει να είμαι πολύ επιφυλακτικός για την συνέχεια και τη συνέπεια της, κατά τα άλλα, ορθότατης πολιτικής βούλησης του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη.
Λόγω των σοβαρών επιφυλάξεών μου για την τελική τύχη της όλης πρωτοβουλίας στη σύσταση Επιτροπής για τη βιομηχανία στην Ελλάδα (που ασφαλώς και δεν θα αναγνωρίσει η επόμενη κυβέρνηση αν δεν είναι του Μητσοτάκη), θα αφήσω τα σχόλια σε εσάς (γνώστες, επίσης, της τύχης παρόμοιων πρωτοβουλιών).
Εγώ θα περιοριστώ στη θλιβερή έως διασκεδαστική ιστορία του όλου εγχειρήματος, στη διάρκεια της καταδίκης και της βιομηχανίας κατά την μεταπολίτευση.
Το 1985-1986 κρατικοποιούσαμε ό,τι κουρέλι και ό,τι ερείπιο διέθετε τότε η ελληνική οικονομία.
Μοναδικός σκοπός να δικαιωθεί (μέσω διορισμών των μπολσεβίκων στο κράτος) η ελληνική σοβιετία.
Οι τελευταίοι βιομήχανοι της εποχής οργάνωσαν, τότε, μια ανοικτή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα.
Διαμαρτυρία με πολλά βιομηχανικά αιτήματα. Ανάμεσα τους και κάποιες πικρίες για την αγνωμοσύνη της Πολιτείας προς τη βιομηχανία, η οποία μέχρι και τότε παρέμενε πιστή στο δόγμα του Μποδοσάκη "εμείς είμαστε με το γκουβέρνο".
Για να στηριχθεί το συγκεκριμένο αίτημα ζητήθηκε από την κυβέρνηση (ως πρόκληση, ας την πούμε) και η σύσταση κάποιας μορφής επιτελικού οργάνου που θα φρόντιζε τη βιομηχανία μετά το μεγάλο "τσουνάμι" 57 προβληματικών (από τις 150 σχεδόν για κλείσιμο).
Των προβληματικών που πέρασαν στο κράτος για να δημιουργηθεί η "κλαδική" των "κρατικών βιομηχάνων" που τρύπωσαν στις κρατικές βιομηχανίες και τις κατασπάραξαν…
Σεισμός έγινε με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των βιομηχάνων.
Τι "συγκέντρωση της κατσαρόλας" την είπαν τα κόμματα. Όλα τα κόμματα (καθένα με τον δικό του τρόπο).
Τι "επανάσταση της ολιγαρχίας" την αποκάλεσαν τα κομματικά όργανα και οι κρατικές κλαδικές που ήθελαν και άλλες κρατικοποιήσεις (που τελικά δεν έγιναν γιατί, στο μεταξύ, σφάχτηκαν οι κομματικοί).
Άντε, μετά από αυτά τα σκαμπίλια, να μιλήσεις για επιτελικό όργανο μελέτης της βιομηχανικής ανάπτυξης.
Το θέμα ξεχάσθηκε. Και όταν λέμε ξεχάσθηκε το εννοούμε, κυριολεκτικά.
Άλλωστε ποιος τολμούσε τότε να προβάλλει θέματα που θα ωφελούσαν την ιδιωτική οικονομία όταν η κρατική οικονομία είχε ξεπεράσει το 75%, και έβλεπε προς το 80%.
Οι δε "κρατικοί βιομήχανοι", της κλαδικής, ήταν γνωστοί ως χαρτάδες…, ρουχάδες…, τσιμεντάδες…, ναυπηγοί…, μεταλλευτές. Μέχρι και ουζάδες τους λέγανε…
Η προ 35ετίας πρόταση βγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πότε λέτε; Με την έναρξη της κρίσης! Το 2008-2010, ως αίτημα για σύσταση Συμβουλίου Βιομηχανίας. Την ακούγαμε σε συγκεντρώσεις και στις συνελεύσεις, αλλά στην πράξη επέστρεψε στο συρτάρι για μια 10ετία. Και στη συγκρότηση της Επιτροπής (το σημειώσαμε και στον πρόλογο) επιστρέψαμε τώρα, που ψαχνόμαστε για επενδυτή, για επένδυση και για ανταγωνιστική βιομηχανία... Έχει άδικο ο Stefanos_Lazaridis που διάβασε την είδηση και μου θυμίζει ότι "στην Ελλάδα, ως γνωστό, όταν δεν θέλεις να δουλέψεις στήνεις επιτροπές;".