Tα αργύρια της προδοσίας...

Επιτέλους, έστω και στο παρά ένα, το λαϊκό αίσθημα ικανοποιείται. Ενας πολιτικός βρίσκεται στο κατώφλι της φυλακής για να πληρώσει τα αργύρια της λαϊκής προδοσίας. 

Ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος Ακης, ο άνθρωπος που παραλίγο να κυβερνούσε την Ελλάδα, ο πολιτικός που εξέφρασε το πασοκικό πρότυπο ανέλιξης, συμπυκνώνει τώρα στο πρόσωπό του την απαίτηση να πληρώσει επιτέλους ένας πολιτικός για τις πολλές αμαρτίες του πολιτικού συστήματος. Τώρα, αν αυτή η θυσία θα είναι αρκετή, θα το δούμε στις 6 Μαΐου.


Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος είναι ο μοναδικός πολιτικός που ακολουθώντας τα βήματα του μέντορά του Ανδρέα έγινε γνωστός και αυτός με το μικρό του όνομα. 

Εγινε πανίσχυρος ακολουθώντας πάντα την κλασική συνταγή: Σωστό είναι ό,τι πει ο πρόεδρος... Ηταν το μαγικό κλειδί που τον κράτησε πάντα μέσα στη θαλπωρή αλλά και στους πειρασμούς της εξουσίας. Τα οποία, όπως φαίνεται, αξιοποίησε δεόντως. Και κατέληξε, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, να εισπράττει τη λαϊκή οργή και τη δυσαρέσκεια για ένα... κωλόσπιτο, κατά τη γνωστή ρήση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, στην ακριβότερη φυσικά περιοχή της Αθήνας.

Μόνο που η περίπτωση Ακη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, ούτε μια εξαίρεση από τον κανόνα. Και δεν εννοούμε μόνο τους πολιτικούς αλλά και τη μεταπολιτευτική κοινωνία γενικότερα. Γιατί, αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ή να αναζητούμε άλλοθι πίσω από αποδιοπομπαίους τράγους, ο Ακης ήταν η κορυφή του παγόβουνου.

Γιατί όχι μόνο επιβραβεύαμε πολιτικούς που μας πουλούσαν το αριστερό παραμύθι της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας των ευκαιριών, της λαϊκής συμμετοχής και στην πράξη έκαναν ακριβώς το αντίθετο, αλλά τους είχαμε και ως πρότυπο, τρομάρα μας. Και δημιουργήσαμε την Ελλάδα της αρπαχτής, του βολέματος, της κολακείας, του «άλλα λέμε, άλλα πιστεύουμε και άλλα κάνουμε»...

Ο Ακης, που δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του, που είχε ως επάγγελμα τον σοσιαλισμό στα λόγια και τον προσωπικό πλουτισμό και την ανέλιξη στην πράξη, δεν βρέθηκε τυχαία στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας, διεκδικώντας ακόμη και την ηγεσία της χώρας. 

Κάποιοι τον στήριξαν, κάποιοι τον ανέχθηκαν, κάποιοι πίστεψαν ότι αυτός εκφράζει ένα μοντέλο ζωής και για τους ίδιους. Και δεν ήταν λίγοι. Ακόμη και αρκετοί από αυτούς που σήμερα ικανοποιούνται που τον βλέπουν να ετοιμάζεται να πληρώσει την πλεονεξία του τον έχουν αντιγράψει...

Ευτυχώς το μοντέλο αυτό καταρρέει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Να παριστάνουμε τους αριστερούς, να μας αρέσουν τα μεγάλα λόγια και οι εύκολες και ανέξοδες υποσχέσεις και όπου μπορούμε, όπου μας βολεύει, να κάνουμε τις αρπαχτές μας και να θεωρούμε το κράτος προσωπικό λάφυρο.

Προφανώς οι ευθύνες δεν είναι ίδιες για όλους. Αλλά δεν μπορούμε να παριστάνουμε και τους ανεύθυνους ή να πιστεύουμε ότι, αν μπουν μερικοί πολιτικοί στη φυλακή, θα αλλάξουμε ως κοινωνία και ως κράτος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς...


Του Σήφη Πολυμίλη
http://radar-gr.blogspot.com