Ό,τι προσμένεις σε περιμένει, ό,τι αρνείσαι σε τιμωρεί...

Της Χρυσούλας Δημητρακάκη

Η πληγή γιαίνει κάτω από τον ήλιο σιγά-σιγά. Ό,τι προσμένεις σε περιμένει, ό,τι ελπίζεις σε δυναμώνει, και ό,τι αρνείσαι σε τιμωρεί. Και όταν σηκώνεις το κεφάλι και αποφασίσεις να ξεφύγεις από τα δικά σου, μπορείς να φτάσεις και πέρα από εκεί, που φτάνει η ματιά. Χωρίς το αντρειωμένο μα εφήμερο στοιχείο της στιγμής, αλλά με το στοχασμό της αγωνίας, της αβεβαιότητας, του πόνου και του δέους, της απορίας και της αναζήτησης, του αδιεξόδου και

του φόβου. Με εξιλεωμένο το θάνατο και τη γοητεία της βαθιάς σκέψης, να σε συγκρατεί από τα χειρότερα και με την εσωτερική κραυγή, χωρίς το σκοπό των βραχμιασμένων πόθων, να επιβάλλεται σαν αποτιμημένος μοναδικός σκοπός της ζωής, τις στιγμές της σκληρής ανάγκης. Τότε, που δεν υπάρχει χρόνος για μεγάλες επεξηγήσεις και δεν υπάρχει χώρος να δεις κατάματα ποιος σε συμπονά. Τότε, που όλα γίνονται έννοιες αφηρημένες και μέσα από τις μαγικές ικανότητες, που ξαφνικά ανακαλύπτεις, καλείσαι να αντιληφθείς ενστικτωδώς ποιος έστω αόρατα, είναι κοντά σου. Σαν ένα ταξίδι ζωής, που δεν βλέπεις πέρα από τον ορίζοντα. Γιατί αυτό που υπάρχει πέρα από τον ορίζοντα, είναι η προσμονή, που δεν μπορείς να τη δεις, αλλά να τη βιώσεις μέσα σου. Και η προσμονή των όσων υπάρχουν πέρα από τον ορίζοντα, είναι ισάξια με την ίδια τη ζωή.  katoci.com