Φίλοι που φεύγουν κι όλο αλαργεύουν
τους παίρνει ο άνεμος πάνε μακριά
Δεν λένε αντίο και ξεμακραίνουν
φιγούρες μοιάζουνε στο πουθενά.
Μέσα σε σύννεφο γκρίζο πια μένουν
και δεν κοιτάζουνε πίσω ξανά.



Φεύγουν αφήνοντας να 'χω ενθύμιο
αποτυπώματα μες την καρδιά
Φεύγουνε βάζοντας το χέρι αντήλιο
βήματα αθόρυβα και βιαστικά
Σ' ένα ουράνιο βράδυ γαλήνιο
αστέρια γίνονται αλαργινά.

Ήρθαν, χαμόγελα σκορπούσαν
τη φιλία με θέρμη εξυμνούσαν
άραγε τι να προσδοκούσαν;
δεν πήρανε αυτό που αναζητούσαν
και με προσπέρασαν κι ύστερα ξέχασαν...
αστέρια που έλαμψαν κι ύστερα έσβησαν...

ΚαΤερίνη.

http://katerinii.pblogs.gr