«Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να
αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. “Ζήτα μια χάρη και θα
σου την κάνουμε” μου ...είπαν! Το μόνο που ζήτησα
ήταν να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό
ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν!Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο!
«Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά.
Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα.»
Ο Νίκος Κούνδουρος σε συνέντευξή του σε εβδομαδιαίο περιοδικό μίλησε για τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής του και τα «αναμνηστικά» που του έχουν αφήσει αυτές.
Ο Νίκος Κούνδουρος σε συνέντευξή του σε εβδομαδιαίο περιοδικό μίλησε για τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής του και τα «αναμνηστικά» που του έχουν αφήσει αυτές.«Έχω τρεις σφαίρες στο σώμα μου, υπόλοιπο από τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν συμφώνησα ποτέ με εκείνον τον οδυνηρό πόλεμο ο οποίος έφερε την Ελλάδα σε μία κατάσταση απελπισίας. Ήμουν δυστυχώς από τους εργάτες αυτής της απελπισίας. Τις σφαίρες μου, τις έχω ακόμα πάνω μου. Η μία έχει παραμείνει στο σώμα μου. Πάντοτε κατήγγειλα την άτιμη διαχείριση της αριστερής ιδεολογίας από το Ζαχαριάδη και την ομάδα του. Αποσύρθηκα έγκυρα και τώρα είμαι μέσα στους δέκα εκατομμύρια Ελληνες που προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πού ανήκουν», δήλωσε ο σκηνοθέτης στο «Εγώ Weekly».
Προσθέτοντας, σχετικά με τις βίαιες εικόνες που είδε κατά τη διάρκεια της κατοχής ή στη Μακρόνησο: «Πολύ δύσκολες στιγμές. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου να έχω πει: 'Εντάξει. Ας ξαπλώσουμε λιγάκι σε μία πολυθρόνα να χαρούμε τον ήλιο και την ελληνική θάλασσα'. Μέσα σε ένα βασανιστήριο ήταν η ζωή μας. Και αν δεν ήμουν εγώ ο βασανιζόμενος ήταν ο αδελφός μου, ο ξάδερφος μου, ο παραδίπλα μου».
Τέλος, ο Νίκος Κούνδουρος δήλωσε ότι είναι «ένας ευκατάστατος Αθηναίος. Το πλούσιος, το απεχθάνομαι. Ούτε το λέω, ούτε το θέλω, ούτε το οικονομικό status μου, μου χαρίζει έναν τέτοιο τίτλο. Επιζώ. Η γυναίκα μου εργάζεται. Εγώ κάνω τις ταινίες μου. Παρακολουθούμε τα πράγματα με αγωνία όλοι μας. Πλούσιοι, φτωχοί, πένητες. Τη μοίρα μας δεν την ορίζουμε εμείς, αλλά οι αρμόδιοι, η τρόικα, η εξουσία των χρηματιστηρίων».
Νίκος Κούνδουρος