Αν και έχω πάρει διαζύγιο απ’ την τηλεόραση, χθες βλέποντας τα αθλητικά, έκανα και ένα πέρασμα από τα διάφορα κανάλια, ώσπου έπεσα πάνω στην εκπομπή που χρόνια την πληρώναμε στην ΕΡΤ και που τώρα (ευτυχώς) μεταφέρθηκε σε ιδιωτικό κανάλι.
Και είδα τα γνωστά της παρέας, να ευλογεί δηλαδή ο ένας τα γένια του άλλου, το γλείψιμο να πέφτει βροχή και οι φιλοφρονήσεις να δίνουν και να παίρνουν «Λάκη μου» «Σπύρο μου» και τα υπόλοιπα.
Τα τελευταία τριάντα και βάλε χρόνια, οι παρέες κυβερνούσαν και απομυζούσαν αυτόν τον έρμο τον τόπο.
Παρεοκρατικός κυβερνητισμός, παρεοκρατικός συνδικαλισμός, παρεοκρατικός πολιτισμός.
Ναι, κυβερνούν οι παρέες.
Τα τελευταία τριάντα και βάλε χρόνια, οι παρέες κυβερνούσαν και απομυζούσαν αυτόν τον έρμο τον τόπο.
Παρεοκρατικός κυβερνητισμός, παρεοκρατικός συνδικαλισμός, παρεοκρατικός πολιτισμός.
Ναι, κυβερνούν οι παρέες.
Κάθε υπουργός και κάθε κυβερνητικός παράγοντας, έφτιαχνε το τείχος γύρω του από κολλητούς, θείους, ξαδέρφια.
Όλοι του σιναφιού. Με τα ίδια αντισώματα, για να τον προστατεύουν απ’ το κακό το μάτι, με το αζημίωτο βέβαια.
Την αρχή την έκανε ο αρχηγός της παρέας, που κουβάλησε απ’ τα καζίνα και τις μπαρμπουτιέρες των τυχερών παιγνίων του εξωτερικού όλο το συρφετό, όχι για να ποντάρουν, εδώ –βρακί δεν είχαν- αλλά για να τον προστατεύουν, χτίζοντας παράλληλα περιουσίες από ροζ βίλες μέχρι χρυσούς γάμους παριζιάνικους, υποβρύχιες μπίζνες και άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός».
Βέβαια έριχναν και στο σοφό λαό κανένα κόκαλο και το πόπολο έριχνε τις ζεμπεκιές του στα «πολιτιστικά στέκια» των λαμέ και των λουλουδιών.
Έπρεπε όμως να έχουν ρίζες βαθιές, να τους κρατούν και έτσι έστησαν τον παρεοκρατικό συνδικαλισμό, ρίχνοντας άφθονο δανεικό στους κολαούζους ξελιγωμένους κλαδικούς συνδικάλες, οι οποίοι απ’ τα ζιβάγκο προς μίμηση πέρασαν στα μεταξωτά πουκάμισα.
Και να ΔΕΚΟ, ΜΚΟ, διαβόλια και τριβόλια εφευρήματα σοσιαλιστικής πονηριάς, δίνοντας δεκαχίλιαρα μηνιάτικα στους προέδρους, διευθυντές και εργατοπατέρες, οι οποίοι στη συνέχεια για να εδραιώσουν τη θέση τους, μοίραζαν αφειδώς θέσεις σε παρατρεχάμενους κλακαδόρους αφισοκολλητές που τους τοποθετούσαν κατ’ επιλογή χωρίς πτυχία με συνοπτικές διαδικασίες.
Την αρχή την έκανε ο αρχηγός της παρέας, που κουβάλησε απ’ τα καζίνα και τις μπαρμπουτιέρες των τυχερών παιγνίων του εξωτερικού όλο το συρφετό, όχι για να ποντάρουν, εδώ –βρακί δεν είχαν- αλλά για να τον προστατεύουν, χτίζοντας παράλληλα περιουσίες από ροζ βίλες μέχρι χρυσούς γάμους παριζιάνικους, υποβρύχιες μπίζνες και άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός».
Βέβαια έριχναν και στο σοφό λαό κανένα κόκαλο και το πόπολο έριχνε τις ζεμπεκιές του στα «πολιτιστικά στέκια» των λαμέ και των λουλουδιών.
Έπρεπε όμως να έχουν ρίζες βαθιές, να τους κρατούν και έτσι έστησαν τον παρεοκρατικό συνδικαλισμό, ρίχνοντας άφθονο δανεικό στους κολαούζους ξελιγωμένους κλαδικούς συνδικάλες, οι οποίοι απ’ τα ζιβάγκο προς μίμηση πέρασαν στα μεταξωτά πουκάμισα.
Και να ΔΕΚΟ, ΜΚΟ, διαβόλια και τριβόλια εφευρήματα σοσιαλιστικής πονηριάς, δίνοντας δεκαχίλιαρα μηνιάτικα στους προέδρους, διευθυντές και εργατοπατέρες, οι οποίοι στη συνέχεια για να εδραιώσουν τη θέση τους, μοίραζαν αφειδώς θέσεις σε παρατρεχάμενους κλακαδόρους αφισοκολλητές που τους τοποθετούσαν κατ’ επιλογή χωρίς πτυχία με συνοπτικές διαδικασίες.
Και ο χορός κρατούσε.
Ναι αλλά, ο κόσμος θέλει και θεάματα.
Ναι αλλά, ο κόσμος θέλει και θεάματα.
Και τσουπ! Στήθηκε ο παρεοκρατικός πολιτισμός.
Δώσε και μένα μπάρμπα.
Εκατομμύρια στα πόδια αοιδών και άμουσων μουσών.
Συναυλίες και παραστάσεις σε στρατόπεδα για τα καημένα τα φανταράκια, για τον απόδημο ελληνισμό, για τη μαρτυρική Κύπρο, με προϋπολογισμούς περιοδείας των Pink Floyd, για κάθε εμφάνιση.
Τα Ηρώδεια από τη μια και τα κορόιδα από την άλλη.
Τα Ηρώδεια από τη μια και τα κορόιδα από την άλλη.
Παρέες μοίραζαν την πίτα του Υπουργείου Πολιτισμού, την οποία τροφοδοτούσε ο λαός.
Η τέχνη για το λαό και τα ρετιρέ για τους καλλιτέχνες.
Και βέβαια δεν τους τσουβαλιάζω όλους. Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες, τους γνωρίζουμε, αξιοπρεπέστατοι που στάθηκαν μακριά από όλα αυτά.
Και έτσι μ’ αυτά και άλλα τόσα τινάξαμε τη μπάνκα στον αέρα. Η σαπίλα αυτή, σαν επιδημία, κάλυψε όλες τις πολιτικές ετικέτες μηδεμιάς εξαιρουμένης.
Το ξέρω είσαι μόνος.
Και βέβαια δεν τους τσουβαλιάζω όλους. Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες, τους γνωρίζουμε, αξιοπρεπέστατοι που στάθηκαν μακριά από όλα αυτά.
Και έτσι μ’ αυτά και άλλα τόσα τινάξαμε τη μπάνκα στον αέρα. Η σαπίλα αυτή, σαν επιδημία, κάλυψε όλες τις πολιτικές ετικέτες μηδεμιάς εξαιρουμένης.
Το ξέρω είσαι μόνος.
Παλεύεις μόνος. Εργάζεσαι ακούραστα.
Περιμένω όμως να σηκώσεις τη ρομφαία και να κλάσουν μέντα όλοι αυτοί οι κουραμπιέδες.
Περιμένω όμως να σηκώσεις τη ρομφαία και να κλάσουν μέντα όλοι αυτοί οι κουραμπιέδες.
Να δεις πώς στρώνουν τα πράγματα.
Δαναός
antinews
Δαναός
antinews