Σχολιάζοντας την Τρομοκρατία, ο Χέγκελ θα ορίσει ως ενέργημα της απόλυτης -αφηρημένης άρα, ακόμη- ελευθερίας, τον θάνατο: «Μοναδικό έργο και ενέργημα της καθολικής ελευθερίας είναι άρα ο θάνατος, και μάλιστα ένας θάνατος χωρίς εσωτερικό εύρος και πλήρωση, γιατί αυτό που υφίσταται άρνηση είναι το άδειο σημείο του απόλυτα ελεύθερου εαυτού· είναι συνεπώς ο ψυχρότερος, ο πιο ασήμαντος θάνατος, χωρίς παραπάνω σημασία από το να κόβεις ένα κεφάλι λάχανο ή να πίνεις μια γουλιά νερό».
cabbage2Η ίδια κοινοτοπία της επίκλησης του θανάτου παρατηρείται στη διαστροφική σχεδόν επίκληση από τους αρθρογράφους του ακραίου κέντρου των νεκρών της Μαρφίν (αντικαθιστώντας εσχάτως τα θύματα της «17 Νοέμβρη»). Η επίκληση αυτή γίνεται κάθε φορά που πέραν της συνηθισμένης ειρωνείας θα χρειαστεί ως συμπλήρωμα και η ηθική απονομιμοποίηση της Αριστεράς, σαν να αισθάνεται ο εκάστοτε αρθρογράφος πως κάτι στο επιχείρημά του χρειάζεται την υποστήριξη ενός αυτοματοποιημένου εξωπολιτικού αντανακλαστικού.
Το προηγούμενο Σάββατο, για παράδειγμα, ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή είχε ως θέμα του τις μειώσεις μισθών στην εφημερίδα Αυγή. Με τον προβοκατόρικο τίτλο «Το μνημόνιο της Αυγής», σχολίασε την αντίδραση των εργαζομένων της που «Δεν διακήρυξαν ότι “μια άλλη εφημερίδα είναι εφικτή”, δεν έκαναν κατάληψη στα γραφεία της, δεν είπαν “δεν χρωστάω, δεν πληρώνω”. Είδαν την κακή κατάσταση και τώρα κάνουν διαπραγματεύσεις για το πώς θα κατανεμηθεί πιο δίκαια το κόστος της κρίσης», για να ειρωνευτεί και να κατακρίνει την αγωνιστική διάθεσή τους σε ανάλογες μειώσεις μισθών – με γενικό ορίζοντα φυσικά τα ίδια τα μνημόνια.
Χωρίς να μπω στην ουσία του επιχειρήματος -χωρίς δηλαδή να αναφερθώ στην διαφορά που έχει ο τρόπος που θα επιβληθεί η μείωση μισθών στην Αυγή (καθαρά διαβουλευτικά και μετά από 2 χρόνια αντίστασης σε οποιαδήποτε μείωση) από αντίστοιχα εκδοτικά συγκροτήματα- θα σταθώ στην εμφάνιση του ρητορικού λάχανου: Πράγματι, η δεύτερη παράγραφος του άρθρου ξεκινά ως εξής: «Την ημέρα που οι “επαναστάτες” σκότωσαν τρεις ανθρώπους στη Μαρφίν, ο Πολ Κρούγκμαν έγραφε ότι [...]».
Δεν φτάνει να καταδειχθεί η φερόμενη ως διπλών μέτρων και σταθμών στάση του αντίπαλου, πρέπει και να στιγματισθεί αυτός ως βδελυρός υποστηρικτής δολοφόνων. Αυτή όμως η σαν «να πίνεις γουλιά νερό» συνεχής επίκληση του θανάτου άλλο δε δείχνει παρά την κενότητα της προς υπεράσπιση ελευθερίας.
πηγή