Ψέματα σου λένε γι' αγάπη και ειρήνη
και στο φαΐ σου βάζουν μισό κιλό στρυχνίνη
(Γενιά του Χάους)
Δεν χορεύουν μόνο τα κλεφτόπουλα, όπως στο γνωστό κλέφτικο τραγούδι. («Χορεύουν τα κλεφτόπουλα, γλεντάνε τα καημένα...») Χορεύουν και οι αγάδες, χορεύουν και οι αφέντες, όπως συνέβη την Πέμπτη στην Αττάλεια της Τουρκίας, στη διάρκεια της συνόδου του ΝΑΤΟ, όπως είχε συμβεί το 2001 όταν ο τότε ΥΠΕΞ Γιώργος Παπανδρέου χόρευε ζεϊμπέκικο (περισσότερο αλογίσιο παρά βαρύ) και ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ο Ισμαήλ Τζεμ, τού βάραγε παλαμάκια. Έχουμε δει και τον Ρίγκαν να χορεύει και τον Μπάρακ Ομπάμα με τη Μισέλ. Εκτός από τα...
τραγούδια των ηττημένων, υπάρχουν και τα τραγούδια -και οι χοροί- των νικητών. Χόρεψαν, λικνίστηκαν χαρωπά οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών του ΝΑΤΟ, μαζί και ο γενικός γραμματέας της συμμαχίας. Πρώτος στο χορό και ο δικός μας Νίκος Κοτζιάς. Πρώτος και πρόθυμος. Τι θέλαμε; Να κάθεται βλοσυρός σε μια γωνιά, ενώ όλοι οι άλλοι τραγουδούν για την ειρήνη; Ή να κάνει ό,τι έκανε ο Γιάνης Βαρουφάκης που δεν πήγε στο τραπέζι με τους ομολόγους του στη Ρίγα και πολλοί, εδώ στην Ελλάδα, του έσουραν τα εξ αμάξης; Άμα μπεις στο χορό της υψηλής πολιτικής, χορεύεις -λένε οι ρεαλιστές.
Για δες όμως τραγούδι που διάλεξαν! Το «We are the world», το σύμβολο της εμπορευματοποιημένης φιλανθρωπίας, τη συγκαταβατική ματιά της Δύσης στα φτωχά παιδάκια της Αφρικής. Ίσως αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή στα 2002, σε ένα άλλο μουσικοχορευτικό ιβέντ. Το Νοέμβριο εκείνου του χρόνου έγινε στην Πράγα η ιστορική σύνοδος του ΝΑΤΟ με την οποία επισημοποιήθηκε η διεύρυνση (μέχρι το 2004) της συμμαχίας με εφτά πρώην σοσιαλιστικές χώρες (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία). Ήδη είχαν προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχία. Οι εφημερίδες τότε έγραφαν για το επίσημο δείπνο που δόθηκε σε ένα επιβλητικό γοτθικό κάστρο όπου «ανάμεσα στους αρχηγούς κρατών έβλεπες γερασμένους ρόκερ με μαύρα πέτσινα μπουφάν, άλλους με μαύρα γυαλιά, άλλους με μακριά μαλλιά μέχρι τους ώμους, που τραγουδούσαν τις παραγγελιές που έδινε ο οικοδεσπότης, ο Βάσλαβ Χάβελ στην ορχήστρα».
τραγούδια των ηττημένων, υπάρχουν και τα τραγούδια -και οι χοροί- των νικητών. Χόρεψαν, λικνίστηκαν χαρωπά οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών του ΝΑΤΟ, μαζί και ο γενικός γραμματέας της συμμαχίας. Πρώτος στο χορό και ο δικός μας Νίκος Κοτζιάς. Πρώτος και πρόθυμος. Τι θέλαμε; Να κάθεται βλοσυρός σε μια γωνιά, ενώ όλοι οι άλλοι τραγουδούν για την ειρήνη; Ή να κάνει ό,τι έκανε ο Γιάνης Βαρουφάκης που δεν πήγε στο τραπέζι με τους ομολόγους του στη Ρίγα και πολλοί, εδώ στην Ελλάδα, του έσουραν τα εξ αμάξης; Άμα μπεις στο χορό της υψηλής πολιτικής, χορεύεις -λένε οι ρεαλιστές.
Για δες όμως τραγούδι που διάλεξαν! Το «We are the world», το σύμβολο της εμπορευματοποιημένης φιλανθρωπίας, τη συγκαταβατική ματιά της Δύσης στα φτωχά παιδάκια της Αφρικής. Ίσως αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή στα 2002, σε ένα άλλο μουσικοχορευτικό ιβέντ. Το Νοέμβριο εκείνου του χρόνου έγινε στην Πράγα η ιστορική σύνοδος του ΝΑΤΟ με την οποία επισημοποιήθηκε η διεύρυνση (μέχρι το 2004) της συμμαχίας με εφτά πρώην σοσιαλιστικές χώρες (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία). Ήδη είχαν προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχία. Οι εφημερίδες τότε έγραφαν για το επίσημο δείπνο που δόθηκε σε ένα επιβλητικό γοτθικό κάστρο όπου «ανάμεσα στους αρχηγούς κρατών έβλεπες γερασμένους ρόκερ με μαύρα πέτσινα μπουφάν, άλλους με μαύρα γυαλιά, άλλους με μακριά μαλλιά μέχρι τους ώμους, που τραγουδούσαν τις παραγγελιές που έδινε ο οικοδεσπότης, ο Βάσλαβ Χάβελ στην ορχήστρα».
Παρόντες σ’ εκείνη τη μεγάλης σημασίας σύνοδο ήταν ο Τζορτζ Μπους, ο Μπλερ, ο Σιράκ, ο Ντάλαντ Ράμσφελντ και άλλοι επιφανείς. Το επίσημο μουσικό πρόγραμμα
https://www.youtube.com/watch?v=HmBEXnXl2uU περιλάμβανε τα ακόλουθα: «Power to the people» του Τζον Λένον, «Η πατρίδα μου» του Σμέτανα, την «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν, ένα αμερικανικό σπιρίτσουαλ, το «Oh, Freedom» και τη Μασσαλιώτιδα. Δηλαδή μάλλον ήταν πιο εκλεπτυσμένο από το πανηγυριώτικο «We are the world» που είδαμε στην Αττάλεια.
Φαίνεται πως η τέχνη δεν καταργεί μόνο τα εθνικά, αλλά και τα ταξικά σύνορα, τα σύνορα της εξουσίας. Καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, τύραννοι και τυραννισμένοι έχουν το ίδιο δικαίωμα να απολαμβάνουν τόσο τα προϊόντα του υψηλού πολιτισμού όσο και της μαζικής κουλτούρας και, κυρίως, κάθε φορά να τους δίνουν το δικό τους νόημα.
Δεν περιμέναμε λοιπόν από τον Νίκο Κοτζιά, τον εκπρόσωπο της «αριστερής κυβέρνησης» να μη σηκωθεί και να χορέψει. Δεν έχουμε διάθεση να του κουνήσουμε το δάχτυλο, ώστε να επιδείξουμε έμμεσα τη δική μας επαναστατική αδιαλλαξία. Ίσως όμως να περιμέναμε κάποια στιγμή, ανάμεσα στις εκρήξεις του ενθουσιασμού, να κοκκίνιζε λιγάκι. Λίγο, πολύ λίγο. Πάντως, εδώ στην Ελλάδα αρκετοί κοκκίνισαν για λογαριασμό του. Όχι επειδή χόρεψε με τον «Τούρκο», αλλά γιατί χόρεψε με τους λύκους.
"mao"