Απεργώ σημαίνει πρώτα απ' όλα: αρνούμαι να καταναλώσω...
Όταν το χωνέψουμε αυτό, θα έχωμε κάμει ένα μεγάλο βήμα, προς την ελευθερία μας...
Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης
Τέτοιο πράγμα δεν έχω ματαδεί!
50 χρόνια γυροφέρνω στα πέριξ της συνοικίας Γκύζη, αυτό αδέρφια μου, δεν περίμενα να το δουν τα ματάκια μου...
Όλα τα μαγαζιά κλειστά!
Μα, και οι φούρνοι και τα ρουχάδικα και τα φραμπαλάδικα - τα πάντα όλα, με κατεβασμένα τα ρολά.
Και μια ιδιόγραφη πινακιδούλα, που να λέγει μαραζωμένα: "SOS... πεθαίνουμε... SOS"
Ναι, ρε Ελληνάκια! SOS...
Πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά οι φτερούγες του θανάτου, σκοτείνιασαν τόσο απειλητικά, τις μουριές της πλατείας.
Εδώ δεν είναι μια απεργία του κώλου, σαν αυτές που εκτελούν κατά παραγγελίαν οι κρατικοδίαιτοι του δημόσιου τομέα.
Εδώ είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ή αυτοί ή εμείς.
Όχι... Δεν κατεβάσαμε απλώς ρολά.
Κατεβάσαμε τα παραπετάσματα που μας έκλειναν τόσα χρόνια τα μάτια και αντικρίσαμε [για πρώτη φορά] το πρόσωπο του θηρίου.
Πρώτη φορά αριστερά - πρώτη φορά όλα κλειστά.
Το μόνο που μένει τώρα να ανοίξει είναι η Οργή μας...
Και ξέρετε κάτι αδέρφια;
Ο άνθρωπος του μόχθου, δεν είναι σαν τον δημόσιο υπάλληλο, που το πολύ να χάσει 70-80 εβρά, από το λογιστικό του ημερομίσθιο.
Τον άνθρωπο της παραγωγής τον κυνηγάνε διαρκώς η εφορία, το ταμείο, η ΔΕΗ, οι προμηθευτές, οι τράπεζες, τα γραμμάτια, οι επιταγές, οι ανταγωνιστές, τα χρέη, οι προσαυξήσεις, τα πρόστιμα, τα έτσι και τα αλλιώς. Κι όλα αυτά δεν δίνουν δεκάρα αν εσύ απεργείς ή όχι.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα απεργίας για τους ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα.
Γι αυτο ακριβώς και όταν απεργούν αναλαμβάνουν αληθινό [και όχι λογιστικό κόστος]
Τους αγώνες τους, τους πληρώνουν και τους πληρώνουν πολύ ακριβά...
Ωστόσο για πρώτη φορά, όλα τα μαγαζιά ήσαν κλειστά.
Εξόν από τα κινεζάδικα και κανα-δυο ρουφιάνους συριζαίους, όλα τα άλλα είχαν κοτσάρει στη βιτρίνα, μια μούτζα κατά της πρώτης φοράς αριστεράς.
Μερικά είχαν προσθέσει και την αφίσα της ΓΕΣΕΒΕ.
Κακώς!
Τι δουλειά έχουν αυτά τα κρατικοδίαιτα ρεμάλια με μας, τους ανθρώπους του μεροκάματου;
Ακόμα πιο σημαντικό από το ότι επιτέλους ανοίξαμε τα στραβά μας και καταλάβαμε ότι οι καθεστωτικές συμμορίες μας οδηγούν στον χαμό, θα ήταν αν κατλαβαίναμε κιόλας τον ρόλο που παίζει το διορισμένο σκυλολόι σε όλες [μηδεμιάς εξαιρουμένης] τις "συνδικαλιστικές" μας οργανώσεις.
Τα επιμελητήρια, οι ΓΣΕΒΕ, η ΕΣΕΕ, η ΓΣΕΕ, οι μίχαλοι, οι κορκίδηδες και άπαν το κρατικοδίαιτο αληταριό.
Κι αν πρέπει επιτέλους να πράξουμε κάτι εμείς όλοι οι εμποροί, οι επαγγελματίες, οι εργάτες, είναι να μπουκάρουμε στα επιμελητήρια τους και να τους τα κάνουμε καλοκαιρινά.
Υπομονή...
Θα έρθει κι αυτωνών η ώρα...
Προς το παρόν, τα μόνιμα υποζύγια του κάθε φορομπήχτη, οι άνθρωποι του ιδρώτα και της παραγωγής, κλείσαμε τις επιχειρήσεις μας.
Για πρώτη φορά τόσο μαζικά και τόσο οργισμένα.
Έχουμε όμως πολύ αγώνα ακόμα μπροστά μας.
Κι έχουμε πολύ αγώνα ακόμα μπροστά μας, επειδή σήμερα στο κινεζάδικο, μαζωχνόντουσαν η φτωχολογιά για να ψωνίσει!
Όταν βλέπεις κυρία μου τον συνταξιούχο των 500 εβρώ, τέτοιαν ημέρα ολοκληρωτικής απεργίας, να τρέχει ο ηλίθιος στους Κινέζους, για να αγοράσει παντόφλες, μην περιμενεις άνοιξη!
Κι όταν βλέπεις τον δημόσιο υπάλληλο να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μαγαζί ανοιχτό για να ψωνίσει ντε και καλά καπάκι για τη χέστρα του, τότε μην περιμένεις προκοπή.
Υπάρχει ακόμα πολλή άγνοια, πολλή μαλακία, πολλή παραπληφόρηση, πολύ μίσος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, έτσι που ουσιαστικά η μία να στρέφεται κατά της άλλης....
Η πραγματική εξέγερση θα αρχίσει όταν την ημέρα της Μεγάλης Απεργίας, δεν θα υπάρχουν στον δρόμο εργατοπατέρες και το κυριότερο - δεν θα υπάρχουν πελάτες στα πολυκαταστήματα, στις πολυεθνικές και στα λιντλς...
Τότε δηλαδή που θα καταλάβουμε ότι η απεργία δεν γίνεται για να κάνουμε άνετα τα ψώνια μας, αλλά για να νεκρώσουμε τους αρμούς του συστήματος.
Απεργώ σημαίνει πρώτα απ' όλα: αρνούμαι να καταναλώσω...
Όταν το χωνέψουμε αυτό, θα έχωμε κάμει ένα μεγάλο βήμα, προς την ελευθερία μας...
Εστω όμως και έτσι, φρονώ πως έχει πραγματοποιηθεί ένα βηματάκι.
Ολωνών! Και των γαλάζιων και των κόκκινων και των ροζ και των εμπριμέ...
Μέχρι δηλαδή που βγάνουνε και τον Λεβεντη στην τηλεόραση να εκλιπαρεί τον λαό, να γυρίσει πίσω στους εργατοπατέρες του...
Πηγή
Όταν το χωνέψουμε αυτό, θα έχωμε κάμει ένα μεγάλο βήμα, προς την ελευθερία μας...
Τέτοιο πράγμα δεν έχω ματαδεί!
50 χρόνια γυροφέρνω στα πέριξ της συνοικίας Γκύζη, αυτό αδέρφια μου, δεν περίμενα να το δουν τα ματάκια μου...
Όλα τα μαγαζιά κλειστά!
Μα, και οι φούρνοι και τα ρουχάδικα και τα φραμπαλάδικα - τα πάντα όλα, με κατεβασμένα τα ρολά.
Και μια ιδιόγραφη πινακιδούλα, που να λέγει μαραζωμένα: "SOS... πεθαίνουμε... SOS"
Ναι, ρε Ελληνάκια! SOS...
Πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά οι φτερούγες του θανάτου, σκοτείνιασαν τόσο απειλητικά, τις μουριές της πλατείας.
Εδώ δεν είναι μια απεργία του κώλου, σαν αυτές που εκτελούν κατά παραγγελίαν οι κρατικοδίαιτοι του δημόσιου τομέα.
Εδώ είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ή αυτοί ή εμείς.
Όχι... Δεν κατεβάσαμε απλώς ρολά.
Κατεβάσαμε τα παραπετάσματα που μας έκλειναν τόσα χρόνια τα μάτια και αντικρίσαμε [για πρώτη φορά] το πρόσωπο του θηρίου.
Πρώτη φορά αριστερά - πρώτη φορά όλα κλειστά.
Το μόνο που μένει τώρα να ανοίξει είναι η Οργή μας...
Κουφαλες συριζαιοι την καλημερα μου
Τα καταφερατε, επιτελους...
Ολα κλειστα!
Σας ευχαριστουμε που μας ξεστραβωσατε...
Και ξέρετε κάτι αδέρφια;
Ο άνθρωπος του μόχθου, δεν είναι σαν τον δημόσιο υπάλληλο, που το πολύ να χάσει 70-80 εβρά, από το λογιστικό του ημερομίσθιο.
Τον άνθρωπο της παραγωγής τον κυνηγάνε διαρκώς η εφορία, το ταμείο, η ΔΕΗ, οι προμηθευτές, οι τράπεζες, τα γραμμάτια, οι επιταγές, οι ανταγωνιστές, τα χρέη, οι προσαυξήσεις, τα πρόστιμα, τα έτσι και τα αλλιώς. Κι όλα αυτά δεν δίνουν δεκάρα αν εσύ απεργείς ή όχι.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα απεργίας για τους ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα.
Γι αυτο ακριβώς και όταν απεργούν αναλαμβάνουν αληθινό [και όχι λογιστικό κόστος]
Τους αγώνες τους, τους πληρώνουν και τους πληρώνουν πολύ ακριβά...
Ωστόσο για πρώτη φορά, όλα τα μαγαζιά ήσαν κλειστά.
Εξόν από τα κινεζάδικα και κανα-δυο ρουφιάνους συριζαίους, όλα τα άλλα είχαν κοτσάρει στη βιτρίνα, μια μούτζα κατά της πρώτης φοράς αριστεράς.
Μερικά είχαν προσθέσει και την αφίσα της ΓΕΣΕΒΕ.
Κακώς!
Τι δουλειά έχουν αυτά τα κρατικοδίαιτα ρεμάλια με μας, τους ανθρώπους του μεροκάματου;
Ακόμα πιο σημαντικό από το ότι επιτέλους ανοίξαμε τα στραβά μας και καταλάβαμε ότι οι καθεστωτικές συμμορίες μας οδηγούν στον χαμό, θα ήταν αν κατλαβαίναμε κιόλας τον ρόλο που παίζει το διορισμένο σκυλολόι σε όλες [μηδεμιάς εξαιρουμένης] τις "συνδικαλιστικές" μας οργανώσεις.
Τα επιμελητήρια, οι ΓΣΕΒΕ, η ΕΣΕΕ, η ΓΣΕΕ, οι μίχαλοι, οι κορκίδηδες και άπαν το κρατικοδίαιτο αληταριό.
Κι αν πρέπει επιτέλους να πράξουμε κάτι εμείς όλοι οι εμποροί, οι επαγγελματίες, οι εργάτες, είναι να μπουκάρουμε στα επιμελητήρια τους και να τους τα κάνουμε καλοκαιρινά.
Υπομονή...
Θα έρθει κι αυτωνών η ώρα...
Προς το παρόν, τα μόνιμα υποζύγια του κάθε φορομπήχτη, οι άνθρωποι του ιδρώτα και της παραγωγής, κλείσαμε τις επιχειρήσεις μας.
Για πρώτη φορά τόσο μαζικά και τόσο οργισμένα.
Έχουμε όμως πολύ αγώνα ακόμα μπροστά μας.
Κι έχουμε πολύ αγώνα ακόμα μπροστά μας, επειδή σήμερα στο κινεζάδικο, μαζωχνόντουσαν η φτωχολογιά για να ψωνίσει!
Όταν βλέπεις κυρία μου τον συνταξιούχο των 500 εβρώ, τέτοιαν ημέρα ολοκληρωτικής απεργίας, να τρέχει ο ηλίθιος στους Κινέζους, για να αγοράσει παντόφλες, μην περιμενεις άνοιξη!
Κι όταν βλέπεις τον δημόσιο υπάλληλο να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μαγαζί ανοιχτό για να ψωνίσει ντε και καλά καπάκι για τη χέστρα του, τότε μην περιμένεις προκοπή.
Υπάρχει ακόμα πολλή άγνοια, πολλή μαλακία, πολλή παραπληφόρηση, πολύ μίσος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, έτσι που ουσιαστικά η μία να στρέφεται κατά της άλλης....
Η πραγματική εξέγερση θα αρχίσει όταν την ημέρα της Μεγάλης Απεργίας, δεν θα υπάρχουν στον δρόμο εργατοπατέρες και το κυριότερο - δεν θα υπάρχουν πελάτες στα πολυκαταστήματα, στις πολυεθνικές και στα λιντλς...
Τότε δηλαδή που θα καταλάβουμε ότι η απεργία δεν γίνεται για να κάνουμε άνετα τα ψώνια μας, αλλά για να νεκρώσουμε τους αρμούς του συστήματος.
Απεργώ σημαίνει πρώτα απ' όλα: αρνούμαι να καταναλώσω...
Όταν το χωνέψουμε αυτό, θα έχωμε κάμει ένα μεγάλο βήμα, προς την ελευθερία μας...
Ψυχανωμαλοι συριζαιοι, ακομα δεν ηρθε η ωρα να σας φτυνουν οπου σας βρισκουν...
Θα γινει ομως κι αυτο...
Οταν θα πεσετε, θα πρεπει πρωτα να εχετε διαλυσει τα παντα....
Ωστε αυτο το δυσμοιρο ποπολο να λεγει, πια: "πρωτη φορα αριστερα και τελευταια.."
Ως τοτε ρουφιανεψτε, καρφωστε, γκρεμιστε, διοριστειτε, ξεπουληστε, καταστρεψτε...
Αλλα να μου το θυμηθειτε...
Θα ερθει η ωρα, που ακομα και οι φιλοι σας θα σας γυρνανε την πλατη, με αηδια...
Εστω όμως και έτσι, φρονώ πως έχει πραγματοποιηθεί ένα βηματάκι.
Πρώτη φορά, όλα τα μαγαζιά κλειστά...
Και το ρουφιανότσουρμο της αριστεράς, να αναζητά απεγνωσμένα εργατοπετέρες και "ένοχους" για να καπελώσει τη λαϊκή οργή...
Ποιος ξέρει;
Ίσως την επόμενη φορά να απεργήσουμε και κατά των εκμεταλλευτών μας κι αντί να πάμε στις πολυεθνικές και στα πολυκαταστήματα να ψωνίσουμε, να πάμε για να τα τσακίσουμε...
Ποιος ξέρει;
Ίσως την επόμενη φορά να απεργήσουμε και κατά των εκμεταλλευτών μας κι αντί να πάμε στις πολυεθνικές και στα πολυκαταστήματα να ψωνίσουμε, να πάμε για να τα τσακίσουμε...
Ε, τότε θα σου πω κι εγώ κυρία μου, πως θα γίνει ο κώλος τους σαν της μαϊμούς...
Ολωνών! Και των γαλάζιων και των κόκκινων και των ροζ και των εμπριμέ...
Μέχρι δηλαδή που βγάνουνε και τον Λεβεντη στην τηλεόραση να εκλιπαρεί τον λαό, να γυρίσει πίσω στους εργατοπατέρες του...
Ημιπαράφρονες συριζαίοι...
Βγειτε σημερα να διαδηλωσετε κατα του εαυτου σας...
Ετσι γελοιοι που καταντησατε, ετσι γελοιο θα ειναι και το τελος σας
[που αργει ακομα - δυστυχως]
Πηγή