Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης
Λοιπόν, αν δεν το έχετε μάθει κιόλας, να σας το προφτάσω εγώ.
Σαν εψές, 24 Αυγούστου του 1952, κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της Αυγής. Κι αν λαβετε τον κόπο να κάμετε την αφαίρεση θα διαπιστώσετε ότι από τότε μέχρι σήμερον, έχουν παρέλθει 64 χρόνια.
64 χρόνια ψέματα!
Μάλιστα κυρία μου, ψέματα.
Κι όχι τίποτα ψιλοψεματάκια, σαν αυτά που λέγουν οι αμαρτωλές κυρίες, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια, του [ακόμα πιο
αμαρτωλού] συζύγου τους.
Ματωμένα ψέματα, κυρία μου.
Ψέματα που στοίχισαν ζωές, που ανέτρεψαν όνειρα, που βούλιαξαν ελπίδες.
Ψεματάρες βαριές σαν τη σκιά της ιστορίας.
Γιατί, ακριβώς από αυτά τα ψέματα της αριστεράς, η Ελλάδα κατάντησε η παλιόψαθα των εθνών.
Κι αντί να ηγεμονεύει πνευματικά την Ευρώπη, στην πιο δύσκολη εποχή της σύγχρονης ιστορίας της, σέρνεται στα γιούρογκρουπς και στα εβραιοκογκλάβια, μπας κι εξασφαλίσει κανένα ευρόπουλο, για να συντηρήσει τα λαμόγια στην εξουσία…
64 χρόνια διαρκούς εγκλήματος, κυρία μου.
Που δεν έχει βρει ακόμα τον δικαστή του…
Κι ιδού το πρώτο πρωτοσέλιδο της φυλλάδας της αριστεράς.
Αφιερωμένο, σε ποιον άλλον;
Στον Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ένα πιόνι της [τότε] σοβιετικής προπαγάνδας, που η αριστερά, κατόρθωσε να τον παρουσιάσει ως ήρωα.
Τα αποτελέσματα αυτού του τύπου του “ηρωισμού”, τα βλέπετε πιο καθαρά, σήμερα, που εξαιτίας κάποιων “λαμπράκηδων” η Ελλάδα έχει καταντήσιε το χοτ σποτ του αφροασιατικού τυχοδιωκτισμού.
Και μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι, αν αυτόν τον τύπο δεν τον σκοτώνανε κάποια άλλα καθάρματα [και πανηλίθιοι] της τότε “κρατούσης” τάξεως, ο ανδρεοπαπανδρεϊσμός θα είχε εγκαθιδρυθεί, προ της ώρας του.
Σκεφτείτε μοναχά, ότι τω καιρώ εκείνω, η Σοβιετία έπαιζε τα ρέστα της στο λεγόμενο “κίνημα ειρήνης”, ακριβώς επειδή ήταν πολύ αδύναμη ώστε να αντιπαραταχθεί με τον μπαρμπα Σαμ, στα πεδία των μαχών.
Σαν εψές, 24 Αυγούστου του 1952, κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της Αυγής. Κι αν λαβετε τον κόπο να κάμετε την αφαίρεση θα διαπιστώσετε ότι από τότε μέχρι σήμερον, έχουν παρέλθει 64 χρόνια.
64 χρόνια ψέματα!
Μάλιστα κυρία μου, ψέματα.
Κι όχι τίποτα ψιλοψεματάκια, σαν αυτά που λέγουν οι αμαρτωλές κυρίες, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια, του [ακόμα πιο
αμαρτωλού] συζύγου τους.
Ματωμένα ψέματα, κυρία μου.
Ψέματα που στοίχισαν ζωές, που ανέτρεψαν όνειρα, που βούλιαξαν ελπίδες.
Ψεματάρες βαριές σαν τη σκιά της ιστορίας.
Γιατί, ακριβώς από αυτά τα ψέματα της αριστεράς, η Ελλάδα κατάντησε η παλιόψαθα των εθνών.
Κι αντί να ηγεμονεύει πνευματικά την Ευρώπη, στην πιο δύσκολη εποχή της σύγχρονης ιστορίας της, σέρνεται στα γιούρογκρουπς και στα εβραιοκογκλάβια, μπας κι εξασφαλίσει κανένα ευρόπουλο, για να συντηρήσει τα λαμόγια στην εξουσία…
64 χρόνια διαρκούς εγκλήματος, κυρία μου.
Που δεν έχει βρει ακόμα τον δικαστή του…
Κι ιδού το πρώτο πρωτοσέλιδο της φυλλάδας της αριστεράς.
Αφιερωμένο, σε ποιον άλλον;
Στον Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ένα πιόνι της [τότε] σοβιετικής προπαγάνδας, που η αριστερά, κατόρθωσε να τον παρουσιάσει ως ήρωα.
Τα αποτελέσματα αυτού του τύπου του “ηρωισμού”, τα βλέπετε πιο καθαρά, σήμερα, που εξαιτίας κάποιων “λαμπράκηδων” η Ελλάδα έχει καταντήσιε το χοτ σποτ του αφροασιατικού τυχοδιωκτισμού.
Και μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι, αν αυτόν τον τύπο δεν τον σκοτώνανε κάποια άλλα καθάρματα [και πανηλίθιοι] της τότε “κρατούσης” τάξεως, ο ανδρεοπαπανδρεϊσμός θα είχε εγκαθιδρυθεί, προ της ώρας του.
Σκεφτείτε μοναχά, ότι τω καιρώ εκείνω, η Σοβιετία έπαιζε τα ρέστα της στο λεγόμενο “κίνημα ειρήνης”, ακριβώς επειδή ήταν πολύ αδύναμη ώστε να αντιπαραταχθεί με τον μπαρμπα Σαμ, στα πεδία των μαχών.
Μη έχοντας λοιπόν τανκς και αεροπλάνα να στείλει στον Χο Τσι Μινχ, έβανε τους αρχιμαστόρους της, της προπαγάνδας, να σπάσουν το ηθικό της δυτικής νεολαίας, πλασάροντας με αριστοτεχνικές μεθόδους, τη φρίκη του πολέμου και τις χαρές της ειρήνης [ποιας ειρήνης - αυτηνής που επέβαλλαν οι ίδιοι στο Αφγανιστάν;]
Πολιτικές ορντινάτσες της ΕΣΣΔ, σαν τον Λαμπρακη, ειχαν αναλάβει εργολαβικά, να περάσουν στα μυαλά των ευρωαμερικανών νέων, το μήνυμα: “καλύτερα κόκκινος, παρά νεκρός”
Και το πέρασαν!
Φυλλάδες σαν την Αυγή ή τον Ριζοσπάστη, έπραξαν άριστα τη δουλειά τους [με το αζημίωτο πάντοτε…]
Ψέμματα λοιπόν από το πρώτο-πρώτο φύλλο.
Και συνεχίζουνε επί 64 χρόνια, ανελλιπώς…
Κι οταν μιλαμε για την αριστερα κυρια μου, να βάνεις στον νου σου ότι μιλάμε για το διαρκές ψεύδος.
Και μην κοιτάς που σήμερα ξεσαλώσανε σε τέτοιο βαθμό, ώστε νιώθουν ικανοί να πείσουν τους χαχόλους τους ότι πετάει ο γάιδαρος.
Μετά από 64 χρόνια διαρκούς ψεύδους, κατάλαβαν βλέπεις, τη βασική αρχή της προπαγάνδας, που είχε πρώτος διδάξει ο δρας Γκαίμπελς…
Όσο πιο απίστευτο ακούγεται ένα ψέμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτό.
Ε λοιπόν, αφού κατάφεραν να περάσουν το “όχι” για “ναι” και τη φοροεπιδρομή για “αναπτυξιακό πρόγραμμα”, σου λέει: μπορούμε πλέον να τους πασάρουμε ότι θέλουμε.
Κι εχουνε δίκιο.
Αρκεί φυσικά να τους δίνουνε τα δανεικά που χρειάζονται, ωστε να πληρώνουνε τη διορισμένη νομενκλαντούρα τους.
Γιατί, αν τους τα κόψουνε, θα είναι σαν να τους κόβουνε και τα σχοινάκια, με τα οποία τους έδεσαν στις καρέκλες τους…
Μην κοιτάς λοιπόν που έχουν γίνει τόσο ωμοί και απροκάλυπτοι, αραδιάζοντας το ένα ψέμα μετά το άλλο και νομίζεις ότι αυτή η αδιανόητη ψευδολογία, είναι προσόν μοναχά των σημερνών αστέρων τους.
Όχι, κυρία μου…
Τέτοια ήτανε πάντα η αριστερά.
Ψέμα, απάνου στο ψέμα.
Από την ωραία εποχή, που έπειθαν τον κοσμάκη πως η Αλβανία του Χότζα ήταν ένας επίγειος παράδεισος, μέχρι σήμερα, που πείθουνε τους βασιβουζούκους, ότι οι αραπάδες του Νίγηρα είναι Σύροι πρόσφυγες, δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Απλώς, τότε δεν γνώριζαν τα όρια τους.
Και φοβόντουσαν να πουν τοσο μεγάλα ψέματα, οσα λέγουν οι σημερνοι απογονοι και κληρονομοι τους.
Η διαφορα μεταξυ της αριστεράς του 1950 και της αριστεράς του 2000, ειναι ζητημα θρασους…
Μάλιστα, ζήτημα θράσους.
Η Αυγή της περιόδου του Λεωνίδα Κύρκου παραδείγματος χάριν, δεν θα έφτανε ποτέ σε τέτοιο σημείο ξεδιαντροπιάς, ώστε να μεταστρέψει το “όχι” σε “ναι” και πολύ περισσότερο, δεν θα τολμούσε καν να ανα-βαπτίσει την τρόικα σε “θεσμούς”
Αλλωστε, το είδες με τα μάτια σου κυρία μου, ότι οι αριστεροί “παλαιάς κοπής” σαν τον κ. Λαφαζάνη, δεν συμφώνησαν σ’ αυτή την κωμωδία, που εκλήθησαν να πρωταγωνιστήσουν οι “αριστεροί” του τσιπρουλίνου.
Ακόμα και στην αριστερά, φαίνεται ότι υπαρχει και λίγη τσίπα.
Γι αυτό σου λέγω είναι ζήτημα θράσους.
Πρέπει να είσαι δηλαδή πολύ πορωμένος παλιάνθρωπος, για να έχεις το θράσος να πηγαίνεις στη Θεσσαλονίκη, ένα χρόνο μετά, από τότε που έταζες: “τέρμα ο ΕΝΦΙΑ, τέρμα το μνημόνιο, τέρμα οι πλειστηριασμοί, τέρμα οι γκαουλαϊτερς, τέρμα η υποτέλεια” για να εξαγγείλεις [για άλλη μία φορά] “τη διεκδίκηση του γερμανικού χρέους!”
Αλλά βλέπεις κυρία μου, αυτή ήτανε πάντα η αριστερά.
Όσους αξίζανε κάτι, τους θάβανε για να μην του;ς χαλάσουνε την πιάτσα.
Θυμήσου μοναχά ότι αυτές οι παρανοϊκές αριστερές σαύρες, έφτασαν να εκπαραθυρώσουν έναν Κορδάτο, έναν Αλεξάνδρου, έναν Λειβαδίτη.
Αμ’ τι;
Νομίζεις ότι μόνο οι λαφαζαναίοι εκδιώχθηκαν από τα αριστερά μαγειρεία της απόλυτης σαπίλας και της διαφθοράς;
Μωρέ έχουνε θάψει κοσμάκη ετούτες εδώ οι ροζ κωλομπίνες…
Δες το και σήμερα…
Ποιος από δαύτους βγήκε να πει μια κουβέντα για τον Κύρκο, για τον Παπαγιανννάκη, για τον Άγγελο τον Ελεφάντη, που είναι ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η βρώμικη ιστορία τους;
Ουτε κουβέντα.
Τσιμουδιά.
Μόκο!
Διότι, αν μιλήσουνε για τον Ελεφάντη, θα πεσουν στην αναγκη να μιλησουνε για εντιμοτητα, για συνεπεια, για ήθος, για πατριωτισμό, για γνώση.
Ποιος θα πιασει στο στομα του τετοιες λεξεις;
Ο Σπιρτζης; Ή ο Φιλης;
Ουτε για την ιδια την ιστορια τους, δεν ειναι αξιοι οι ροζ συμμοριτες, κυρια μου.
Κι οσο για τη φυλλαδα τους;
Κοπρόφυλλο ήτανε, κοπρόφυλλο θα μείνει.
Αντε να την βάνεις πλάι-πλάι με την Αυριανή των κουρήδων [τυχαίο που παλι οι κουρηδες στηριζουν τη ροζ συμμορια;] ή με την ξεχασμενη Εξορμηση του ανδρεοπαπανδρεϊσμού.
Τα σκατα, με τα σκατα, που λένε [μετα συγχωρησεως…]
64 χρόνια μπόχα, συνωμοσία και δυσωδία, κυρία μου.
Για τέτοια γενέθλια μιλάμε.
Κι αν θα έπρεπε να εύχεται κάτι το Γένος μας θα ήταν, να είναι και τα τελευταία…
64 ετών γίνηκε χτες η φυλλάδα της αριστεράς.
Από γριές πουτάνες, τι να περιμένεις;
Πηγή
attikanea.blogspot.gr