Η
γνωστή ψυχολόγος και συγγραφέας φωτογραφίζεται μαζί με την κόρη της και
δίνει την πιο εξομολογητική συνέντευξη της ζωής της, με την αλήθεια και
την ειλικρινή διάθεση που όλα αυτά τα χρόνια πάντα τη χαρακτήριζε.
Του Αλέξανδρου Πρίφτη στο περιδικό DOWN TOWN Κύπρου
Μiα μέρα πριν φύγουν για το Πήλιο, για το εξοχικό τους, συναντιόμαστε στο σπίτι της Τένιας, στην Αθήνα. Βαλίτσες, κούτες, διάσπαρτα στο σπίτι. Μου ζητάει συγνώμη για την ακαταστασία αλλά, όπως μου εξηγεί, «αύριο πάω διακοπές και μου χρειάζονται όλα αυτά!».
Δίπλα της είναι το laptop της. «Εδώ καταθέτω ό,τι έχω μέσα μου. Την έμπνευση, τον πόνο, την αγάπη, όσα νιώθω», μου λέει.
Πλέον έχετε αφοσιωθεί στο γράψιμο;
Ναι, έχω ταχθεί εκεί. Σήμερα -και επισήμως- μπαίνω ολοταχώς να γράψω το νέο μου βιβλίο, το οποίο θα ολοκληρωθεί μέχρι το φθινόπωρο. Εγώ, ξέρεις, γράφω ανά περιόδους. Δεν έχω πάντα διαύγεια. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο γράφω. Τον χειμώνα δεν έχω όρεξη, απλά επιβλέπω όσα έγραψα τους προηγούμενους μήνες και κάνω διορθώσεις.
Το καλοκαίρι δεν είναι περίοδος ξεκούρασης για εσάς;
Είναι – πως δεν είναι! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα γράψω κιόλας. Κάθε καλοκαίρι πάω στο Πήλιο, έχουμε σπίτι εκεί. Όμως η μόνη μου παρέα, η βραδινή, είναι το γράψιμο. Κάθε βράδυ παίρνω αγκαλιά το laptop μου, με συντροφεύει η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα και γράφω μέχρι πολύ αργά. Αυτό είναι η συντροφιά μου. Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο, νιώθω χαρά, αλλά και λύπη. Νιώθω ότι χάνω ένα φίλο μου καλό. Γι’ αυτό γράφω δύο βιβλία παράλληλα. Γράφω το ένα και κρατάω σημειώσεις για το δεύτερό μου βιβλίο. Το νέο μου «παιδί» θα βγει τον Νοέμβριο και θα λέγεται «Πώς να κουμαντάρω την μαμά μου» (γελάμε). Αυτό πραγματεύεται το νέο μου βιβλίο.
Επομένως μου δώσατε την κατάλληλη πάσα για να ρωτήσω τη Βιργινία. Χρειάστηκε ποτέ «κουμάντο» η μαμά σου; Της έβαλες ποτέ όρια;
Βιργινία: Ε, φυσικά! Όλοι οι γονείς χρειάζονται. Τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν και γίνονται αυτόνομοι και ανεξάρτητοι άνθρωποι. Ανοίγουν τα φτερά τους. Οι γονείς πρέπει να λειτουργούν συμβουλευτικά και επικουρικά. Κι αυτό όταν και όποτε τους ζητηθεί.
Τένια: Κι εγώ πιστεύω ότι και οι γονείς χρειάζονται κοντρολάρισμα. Είμαστε προϊόντα της μαμάς μας, Αλέξανδρε. Η μητέρα μας παίζει τον κύριο ρόλο στη δομή της προσωπικότητάς μας. Εκείνη μας φέρνει στον κόσμο, μας χαρακτηρίζει και μας γαλουχεί. Αυτή η σχέση είναι άρρηκτη. Αν είναι μία φυσιολογική σχέση, τότε μια χαρά. Αν όχι και μιλάμε για μία προβληματική σχέση, τότε τα θέματα αυτά μας ακολουθούν και είναι στη ζωή μας, περιμένοντας να τα λύσουμε κάποια στιγμή. Η Βιργινία χρειάστηκε κουμάντο από εμένα ως παιδί, έπειτα που μεγάλωσε έπρεπε να κουμαντάρει εμένα και, κατά συνέπεια κι εγώ τη μητέρα μου.
Βιργινία: Το παιδί μαθαίνει πώς να κουμαντάρει τη μαμά του! (γελάει). Δεν έχω κανένα παράπονο από τη μητέρα μου. Είναι πάντα δίπλα μου και πάντα διακριτική. Δεν υπεισέρχεται ποτέ στα προσωπικά μου θέματα, εκτός αν της το ζητήσω εγώ.
Πάντα είχατε καλή σχέση;
Τένια: Ναι, πάντα. Η Βιργινία ήταν ανέκαθεν εύκολο παιδί. Καλή πάστα, καλός χαρακτήρας. Δεν μας δυσκόλεψε ποτέ. Ήταν πάντοτε φρόνιμη, υπάκουη, πάντα εντός του πλαισίου της οικογένειας.
Βιργινία: Ήμουν εσωστρεφές παιδί, υπάκουο. Αλλά, από την άλλη, είχα την προσωπικότητά μου και, όποτε διαφωνούσα με τους γονείς μου, τα λύναμε όλα με κουβέντα. Εκεί, λίγο στην εφηβεία αντέδρασα κι έκανα την επανάστασή μου.
Με ποιον τρόπο;
Βιργινία: Θυμάμαι έκανα παρέα με κάτι παιδιά από το σχολείο που οι δικοί μου δεν ενέκριναν. Δεν ήταν τόσο του στιλ τους – όχι ότι ήταν κακά παιδιά ή αλήτες. Το συζητήσαμε εκτενώς και στο τέλος, θυμάμαι, τους είχα πει «πρέπει να μου δείξετε εμπιστοσύνη και να με αφήσετε κι εμένα ελεύθερη να κάνω τις επιλογές μου. Αν εμπιστεύεστε εμένα, θα εμπιστευτείτε και όσα επιλέγω να έχω στη ζωή μου». Τόσο απλό ήταν.
Τένια: Είχε τον τσαμπουκά να στηρίξει τις επιλογές της και μπράβο της. Έτσι πρέπει.
Το προηγούμενο βιβλίο σας «Γιατί σ’ αγαπώ», το γράψατε τελικά για τον σύζυγό σας, κυρία Μακρή;
Ναι, φυσικά.
Τελικά, γιατί τον αγαπήσατε;
Γιατί με αγάπησε πάρα πολύ! Μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι ένας άξιος άνθρωπος, καλός. Δημιουργήσαμε μία σχέση σεβασμού και αγάπης. Αυτό μας βοήθησε να εξελιχθούμε και να αναπτυχθούμε σαν άνθρωποι. Πήγαμε παρακάτω μέσα από αυτή τη σχέση. Και φυσικά φέραμε στον κόσμο την κόρη μας.
Υπάρχουν μυστικά για τις σχέσεις;
Ναι, βέβαια. Οι σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά. Είναι κάτι ζωντανό. Καλούνται δύο άνθρωποι διαφορετικοί να συνυπάρξουν, φέρνοντας εμπειρίες από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Αυτό δεν είναι εύκολο, όπως καταλαβαίνεις.
Αναρωτιέμαι, σε μία εποχή που τα έχουμε όλα, πώς γίνεται οι σχέσεις να καταρρέουν τόσο απλά, ενώ οι παππούδες μας, για παράδειγμα, που έζησαν κατοχή και πόλεμο, έμειναν μαζί μία ζωή;
Κοίτα, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα ήταν ιδανικά και τότε. Ναι, σήμερα τα έχουμε όλα. Αλλά μήπως μας ενώνουν λιγότερα με τους άλλους; Οι παππούδες μας μπορεί να έμεναν μαζί, αλλά δεν σημαίνει ότι είχαν όλοι και ποιότητα μέσα στη σχέση τους. Δεν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Σε περιπτώσεις κακουχιών, οι άνθρωποι ενώνονται για να πολεμήσουν τον εχθρό. Έτσι, λοιπόν, έμεναν μέσα σε μία σχέση, ακόμα και από ανάγκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση τους ήταν γλυκιά και αγαπησιάρικη. Μπορεί να ήταν μία σχέση ανάγκης. Εδώ, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν τέτοιου είδους σχέσεις. Άλλοι κρατούν τη σχέση και άλλοι σπάνε. Και στο δρόμο όλο αυτά συζητάμε με τον κόσμο. Μου αναφέρουν πράγματα που είχαν ακούσει να λέω και τα εφαρμόζουν.
Εσείς από πού παίρνετε συμβουλές;
Είχα τον επόπτη μου. Είχα κι εγώ τον δικό μου ψυχολόγο!
Συγγνώμη, αλλά ο ψυχολόγος πάει και ο ίδιος σε ψυχολόγο; Οξύμωρο δεν είναι;
Καθόλου! Ο οδοντίατρος βγάζει μόνος του τα δόντια του; Τα θεραπεύει μόνος του; Όχι. Όλοι χρειαζόμαστε μία στήριξη. Έτσι θωρακιζόμαστε για να αντέξουμε.
Πώς διαχειριστήκατε τον χαμό του συζύγου σας;
Πολύ δύσκολα. Τον έχασα από καρκίνο. Ήταν τρία δύσκολα χρόνια, μέχρι να φύγει. Έβλεπα ένα παλικάρι μέχρι εκεί επάνω να λιώνει και να τον τρώει η αρρώστια. Κι εγώ ήμουν δίπλα του και δεν άφηνα τη θλίψη μου να με καταβάλει. Έπρεπε να ήμουν εκεί και να του δίνω κουράγιο. Αυτό έκανα! Τρία χρόνια μετά, έφυγε. Ακολούθησαν πέντε χρόνια δύσκολα. Τα τρία πρώτα έπρεπε να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Είχα θλίψη κι ήταν τότε που χρειάστηκα τον ειδικό. Από την άλλη, ένιωθα μισή. Όταν είσαι όλη σου τη ζωή με έναν άνθρωπο, με το στήριγμά σου κι αυτός δεν υπάρχει ξαφνικά, τότε χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Αλλά έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, να είμαι γερή και δυνατή για το παιδί μου.
Βιργινία, με ποιον τρόπο στήριξες τότε τη μητέρα σου;
Η αλήθεια είναι πως τότε δεν έκανα πολλά. Σπούδαζα ψυχολογία στο εξωτερικό και πήγα μόνο μία βδομάδα στην Ελλάδα, για να είμαι δίπλα της. Είχα εξεταστική εκείνη την περίοδο και δεν μπορούσα να λείψω.
Ωστόσο, βρεθήκατε κι εσείς αντιμέτωπη με τον καρκίνο, κυρία Μακρή. Φοβηθήκατε τότε ότι θα μείνει μόνη της η Βιργινία;
Ναι, οπωσδήποτε και μου πέρασε σαν σκέψη από το μυαλό μου. Από την άλλη, πείσμωσα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω. Αλαζονικό ακούγεται, αλλά έπρεπε να πάρω δύναμη από κάπου. Πίστεψα ότι ο καρκίνος ήρθε για να μου δώσει ένα μάθημα και να με πάει παρακάτω. Και εξελίχθηκα, είδα τα πράγματα διαφορετικά. Πλέον είμαι καλά και, κάθε 6 μήνες που κάνω τις εξετάσεις μου και είναι καλές, ανανεώνω το συμβόλαιό μου με τη ζωή. Έτσι είναι.
Βιργινία: Σ’ αυτή την περίπτωση, ήμουν δίπλα στην μητέρα μου. Έστω και σιωπηλά. Δεν είχα να πω πολλά. Είχα πολλά να κάνω. Να της δίνω δύναμη και κουράγιο με την παρουσία μου. Τη στήριξα όσο μπορούσα. Και σήμερα το κάνω που, ευτυχώς, είναι πολύ καλά!
Σας λείπει η τηλεόραση, κυρία Μακρή;
Όχι, απαραίτητα. Αν είχα μία πρόταση που να με ενδιαφέρει, ναι, θα το έκανα. Όμως δεν υπάρχει. Οπότε έχω αρκεστεί στη συγγραφή των βιβλίων μου.
Οι εκπομπές που συμμετείχατε χαρακτηρίστηκαν ως «σκληρά realities»…
Όπως το λες καλέ μου, οι εκπομπές. Όχι εγώ. Και ήταν reality. Όμως ουδείς αμφισβητεί ότι μέσα από εκεί δόθηκαν πολύτιμες συμβουλές στο κοινό.
Με τον Ανδρέα Μικρούτσικο είχατε στενές φιλικές σχέσεις. Παραμένουν στενές;
Όχι. Δεν μιλάμε πια. Τον είχα δει πριν τρία χρόνια στην Κύπρο που έκανε ένα show. Από τότε είχαμε μιλήσει κάποιες φορές στο facebook και, από εκεί και πέρα, τίποτε άλλο. Σταμάτησε κι αυτό. Εύχομαι να είναι καλά ο άνθρωπος.entertv.gr
Του Αλέξανδρου Πρίφτη στο περιδικό DOWN TOWN Κύπρου
Μiα μέρα πριν φύγουν για το Πήλιο, για το εξοχικό τους, συναντιόμαστε στο σπίτι της Τένιας, στην Αθήνα. Βαλίτσες, κούτες, διάσπαρτα στο σπίτι. Μου ζητάει συγνώμη για την ακαταστασία αλλά, όπως μου εξηγεί, «αύριο πάω διακοπές και μου χρειάζονται όλα αυτά!».
Δίπλα της είναι το laptop της. «Εδώ καταθέτω ό,τι έχω μέσα μου. Την έμπνευση, τον πόνο, την αγάπη, όσα νιώθω», μου λέει.
Πλέον έχετε αφοσιωθεί στο γράψιμο;
Ναι, έχω ταχθεί εκεί. Σήμερα -και επισήμως- μπαίνω ολοταχώς να γράψω το νέο μου βιβλίο, το οποίο θα ολοκληρωθεί μέχρι το φθινόπωρο. Εγώ, ξέρεις, γράφω ανά περιόδους. Δεν έχω πάντα διαύγεια. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο γράφω. Τον χειμώνα δεν έχω όρεξη, απλά επιβλέπω όσα έγραψα τους προηγούμενους μήνες και κάνω διορθώσεις.
Το καλοκαίρι δεν είναι περίοδος ξεκούρασης για εσάς;
Είναι – πως δεν είναι! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα γράψω κιόλας. Κάθε καλοκαίρι πάω στο Πήλιο, έχουμε σπίτι εκεί. Όμως η μόνη μου παρέα, η βραδινή, είναι το γράψιμο. Κάθε βράδυ παίρνω αγκαλιά το laptop μου, με συντροφεύει η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα και γράφω μέχρι πολύ αργά. Αυτό είναι η συντροφιά μου. Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο, νιώθω χαρά, αλλά και λύπη. Νιώθω ότι χάνω ένα φίλο μου καλό. Γι’ αυτό γράφω δύο βιβλία παράλληλα. Γράφω το ένα και κρατάω σημειώσεις για το δεύτερό μου βιβλίο. Το νέο μου «παιδί» θα βγει τον Νοέμβριο και θα λέγεται «Πώς να κουμαντάρω την μαμά μου» (γελάμε). Αυτό πραγματεύεται το νέο μου βιβλίο.
Επομένως μου δώσατε την κατάλληλη πάσα για να ρωτήσω τη Βιργινία. Χρειάστηκε ποτέ «κουμάντο» η μαμά σου; Της έβαλες ποτέ όρια;
Βιργινία: Ε, φυσικά! Όλοι οι γονείς χρειάζονται. Τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν και γίνονται αυτόνομοι και ανεξάρτητοι άνθρωποι. Ανοίγουν τα φτερά τους. Οι γονείς πρέπει να λειτουργούν συμβουλευτικά και επικουρικά. Κι αυτό όταν και όποτε τους ζητηθεί.
Τένια: Κι εγώ πιστεύω ότι και οι γονείς χρειάζονται κοντρολάρισμα. Είμαστε προϊόντα της μαμάς μας, Αλέξανδρε. Η μητέρα μας παίζει τον κύριο ρόλο στη δομή της προσωπικότητάς μας. Εκείνη μας φέρνει στον κόσμο, μας χαρακτηρίζει και μας γαλουχεί. Αυτή η σχέση είναι άρρηκτη. Αν είναι μία φυσιολογική σχέση, τότε μια χαρά. Αν όχι και μιλάμε για μία προβληματική σχέση, τότε τα θέματα αυτά μας ακολουθούν και είναι στη ζωή μας, περιμένοντας να τα λύσουμε κάποια στιγμή. Η Βιργινία χρειάστηκε κουμάντο από εμένα ως παιδί, έπειτα που μεγάλωσε έπρεπε να κουμαντάρει εμένα και, κατά συνέπεια κι εγώ τη μητέρα μου.
Βιργινία: Το παιδί μαθαίνει πώς να κουμαντάρει τη μαμά του! (γελάει). Δεν έχω κανένα παράπονο από τη μητέρα μου. Είναι πάντα δίπλα μου και πάντα διακριτική. Δεν υπεισέρχεται ποτέ στα προσωπικά μου θέματα, εκτός αν της το ζητήσω εγώ.
Πάντα είχατε καλή σχέση;
Τένια: Ναι, πάντα. Η Βιργινία ήταν ανέκαθεν εύκολο παιδί. Καλή πάστα, καλός χαρακτήρας. Δεν μας δυσκόλεψε ποτέ. Ήταν πάντοτε φρόνιμη, υπάκουη, πάντα εντός του πλαισίου της οικογένειας.
Βιργινία: Ήμουν εσωστρεφές παιδί, υπάκουο. Αλλά, από την άλλη, είχα την προσωπικότητά μου και, όποτε διαφωνούσα με τους γονείς μου, τα λύναμε όλα με κουβέντα. Εκεί, λίγο στην εφηβεία αντέδρασα κι έκανα την επανάστασή μου.
Με ποιον τρόπο;
Βιργινία: Θυμάμαι έκανα παρέα με κάτι παιδιά από το σχολείο που οι δικοί μου δεν ενέκριναν. Δεν ήταν τόσο του στιλ τους – όχι ότι ήταν κακά παιδιά ή αλήτες. Το συζητήσαμε εκτενώς και στο τέλος, θυμάμαι, τους είχα πει «πρέπει να μου δείξετε εμπιστοσύνη και να με αφήσετε κι εμένα ελεύθερη να κάνω τις επιλογές μου. Αν εμπιστεύεστε εμένα, θα εμπιστευτείτε και όσα επιλέγω να έχω στη ζωή μου». Τόσο απλό ήταν.
Τένια: Είχε τον τσαμπουκά να στηρίξει τις επιλογές της και μπράβο της. Έτσι πρέπει.
Το προηγούμενο βιβλίο σας «Γιατί σ’ αγαπώ», το γράψατε τελικά για τον σύζυγό σας, κυρία Μακρή;
Ναι, φυσικά.
Τελικά, γιατί τον αγαπήσατε;
Γιατί με αγάπησε πάρα πολύ! Μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι ένας άξιος άνθρωπος, καλός. Δημιουργήσαμε μία σχέση σεβασμού και αγάπης. Αυτό μας βοήθησε να εξελιχθούμε και να αναπτυχθούμε σαν άνθρωποι. Πήγαμε παρακάτω μέσα από αυτή τη σχέση. Και φυσικά φέραμε στον κόσμο την κόρη μας.
Υπάρχουν μυστικά για τις σχέσεις;
Ναι, βέβαια. Οι σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά. Είναι κάτι ζωντανό. Καλούνται δύο άνθρωποι διαφορετικοί να συνυπάρξουν, φέρνοντας εμπειρίες από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Αυτό δεν είναι εύκολο, όπως καταλαβαίνεις.
Αναρωτιέμαι, σε μία εποχή που τα έχουμε όλα, πώς γίνεται οι σχέσεις να καταρρέουν τόσο απλά, ενώ οι παππούδες μας, για παράδειγμα, που έζησαν κατοχή και πόλεμο, έμειναν μαζί μία ζωή;
Κοίτα, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα ήταν ιδανικά και τότε. Ναι, σήμερα τα έχουμε όλα. Αλλά μήπως μας ενώνουν λιγότερα με τους άλλους; Οι παππούδες μας μπορεί να έμεναν μαζί, αλλά δεν σημαίνει ότι είχαν όλοι και ποιότητα μέσα στη σχέση τους. Δεν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Σε περιπτώσεις κακουχιών, οι άνθρωποι ενώνονται για να πολεμήσουν τον εχθρό. Έτσι, λοιπόν, έμεναν μέσα σε μία σχέση, ακόμα και από ανάγκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση τους ήταν γλυκιά και αγαπησιάρικη. Μπορεί να ήταν μία σχέση ανάγκης. Εδώ, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν τέτοιου είδους σχέσεις. Άλλοι κρατούν τη σχέση και άλλοι σπάνε. Και στο δρόμο όλο αυτά συζητάμε με τον κόσμο. Μου αναφέρουν πράγματα που είχαν ακούσει να λέω και τα εφαρμόζουν.
Εσείς από πού παίρνετε συμβουλές;
Είχα τον επόπτη μου. Είχα κι εγώ τον δικό μου ψυχολόγο!
Συγγνώμη, αλλά ο ψυχολόγος πάει και ο ίδιος σε ψυχολόγο; Οξύμωρο δεν είναι;
Καθόλου! Ο οδοντίατρος βγάζει μόνος του τα δόντια του; Τα θεραπεύει μόνος του; Όχι. Όλοι χρειαζόμαστε μία στήριξη. Έτσι θωρακιζόμαστε για να αντέξουμε.
Πώς διαχειριστήκατε τον χαμό του συζύγου σας;
Πολύ δύσκολα. Τον έχασα από καρκίνο. Ήταν τρία δύσκολα χρόνια, μέχρι να φύγει. Έβλεπα ένα παλικάρι μέχρι εκεί επάνω να λιώνει και να τον τρώει η αρρώστια. Κι εγώ ήμουν δίπλα του και δεν άφηνα τη θλίψη μου να με καταβάλει. Έπρεπε να ήμουν εκεί και να του δίνω κουράγιο. Αυτό έκανα! Τρία χρόνια μετά, έφυγε. Ακολούθησαν πέντε χρόνια δύσκολα. Τα τρία πρώτα έπρεπε να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Είχα θλίψη κι ήταν τότε που χρειάστηκα τον ειδικό. Από την άλλη, ένιωθα μισή. Όταν είσαι όλη σου τη ζωή με έναν άνθρωπο, με το στήριγμά σου κι αυτός δεν υπάρχει ξαφνικά, τότε χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Αλλά έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, να είμαι γερή και δυνατή για το παιδί μου.
Βιργινία, με ποιον τρόπο στήριξες τότε τη μητέρα σου;
Η αλήθεια είναι πως τότε δεν έκανα πολλά. Σπούδαζα ψυχολογία στο εξωτερικό και πήγα μόνο μία βδομάδα στην Ελλάδα, για να είμαι δίπλα της. Είχα εξεταστική εκείνη την περίοδο και δεν μπορούσα να λείψω.
Ωστόσο, βρεθήκατε κι εσείς αντιμέτωπη με τον καρκίνο, κυρία Μακρή. Φοβηθήκατε τότε ότι θα μείνει μόνη της η Βιργινία;
Ναι, οπωσδήποτε και μου πέρασε σαν σκέψη από το μυαλό μου. Από την άλλη, πείσμωσα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω. Αλαζονικό ακούγεται, αλλά έπρεπε να πάρω δύναμη από κάπου. Πίστεψα ότι ο καρκίνος ήρθε για να μου δώσει ένα μάθημα και να με πάει παρακάτω. Και εξελίχθηκα, είδα τα πράγματα διαφορετικά. Πλέον είμαι καλά και, κάθε 6 μήνες που κάνω τις εξετάσεις μου και είναι καλές, ανανεώνω το συμβόλαιό μου με τη ζωή. Έτσι είναι.
Βιργινία: Σ’ αυτή την περίπτωση, ήμουν δίπλα στην μητέρα μου. Έστω και σιωπηλά. Δεν είχα να πω πολλά. Είχα πολλά να κάνω. Να της δίνω δύναμη και κουράγιο με την παρουσία μου. Τη στήριξα όσο μπορούσα. Και σήμερα το κάνω που, ευτυχώς, είναι πολύ καλά!
Σας λείπει η τηλεόραση, κυρία Μακρή;
Όχι, απαραίτητα. Αν είχα μία πρόταση που να με ενδιαφέρει, ναι, θα το έκανα. Όμως δεν υπάρχει. Οπότε έχω αρκεστεί στη συγγραφή των βιβλίων μου.
Οι εκπομπές που συμμετείχατε χαρακτηρίστηκαν ως «σκληρά realities»…
Όπως το λες καλέ μου, οι εκπομπές. Όχι εγώ. Και ήταν reality. Όμως ουδείς αμφισβητεί ότι μέσα από εκεί δόθηκαν πολύτιμες συμβουλές στο κοινό.
Με τον Ανδρέα Μικρούτσικο είχατε στενές φιλικές σχέσεις. Παραμένουν στενές;
Όχι. Δεν μιλάμε πια. Τον είχα δει πριν τρία χρόνια στην Κύπρο που έκανε ένα show. Από τότε είχαμε μιλήσει κάποιες φορές στο facebook και, από εκεί και πέρα, τίποτε άλλο. Σταμάτησε κι αυτό. Εύχομαι να είναι καλά ο άνθρωπος.entertv.gr