Πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας παλιές πληγές, στιγμές του χωροχρόνου..που μας σημάδεψαν....Καιροί που έχουν φύγει, και που μας χαράκωσαν την ψυχή ανεξίτηλα ..όσα χρόνια και αν περάσουν, κι όσο κι αν ελπίζεις πως αυτές οι πληγές με το πέρασμα των χρόνων θα επουλωθούν αυτό είναι απλά, μια ψευδαίσθηση... Έρχονται κάποιες στιγμές, που φτάνει μόνο ένα βλέμμα, μια σύμπτωση, μια τυχαία συνάντηση, το άκουσμα ενός τραγουδιού, να σε ταξιδεύσει χωρίς εισιτήριο στη Κόλαση του Δάντη..
.και να χαθείς σε δαιδαλώδη μονοπάτια αιματοβαμμένων αναμνήσεων.. ένα ραντεβού με το παρελθόν που δεν το είχες προγραμματίσει σε γυρίζει πίσω χωρίς να το έχεις επιδιώξει σε εποχές που φύγανε... θύμισες που πονούν, αγαπημένες παρουσίες που γίνανε απουσίες, μνήμες επώδυνες νεκρών ονείρων .... Ταξίδι κραυγή ψυχής, ορφανός αντίλαλος σε χάος απείρου...
Μαρίζα Τσιτμή