Ένα ξημέρωμα μαζί σου..

Σαν όνειρο...

Ας ήταν να χάραζε μια καινούργια μέρα και να μας έβρισκε το ξημέρωμα μαζί...ας ήταν να ξυπνούσα ένα πρωί, κι εσύ να 'σουν στο πλάι μου... Φοβερή νοσταλγία ονείρου...φλόγα ακοίμητη που σιγοκαίει μέσα μου..
Επιθυμία ανεκπλήρωτη, σιωπηλή, που την έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου, στην ομίχλη της λήθης...
Ένα χάραμα με σένα στο πλάι μου...
τι να 'ταν άραγε;
Θα 'ταν για μένα μια
πρωτόγνωρη άνοιξη; ή μήπως ένας ακόμη...θάνατος, ο θάνατος της ψυχής μου; ...Ποιος ξέρει.... ποτέ δεν θα το μάθω...

Μαρίζα Τσιτμή