deviantart.com
Σαν μια γυναίκα στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, που χαϊδεύει απαλά τις λεπτές γραμμές γύρω από τα χείλη της κι αναστενάζει μελαγχολικά, όμοια και η φύση γυρνάει στον αγαπημένο της και τον ρωτά:-Είμαι στ’ αλήθ
εια όμορφη καλέ μου; Μ’ αγαπάς ακόμα;
Κι εκείνος συνεπαρμένος από τα αρώματά της, τα νοτισμένα μάγουλά της και τα υγρά της μάτια, της απλώνει τα χέρια και της αποκρίνεται:
-Τώρα θαρρώ πως είσαι πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά καλή μου. Τώρα που το καλοκαίρι πέρασε και μαζί του φύγαν και οι ανέμελες γιορτές, τώρα που η συννεφιά της ζωής σε στεφανώνει με τη χλωμή της αύρα, τώρα που οι αναμνήσεις της πρώτης νιότης έχουν γίνει μαργαριτάρια στο λαιμό σου, τώρα αγαπημένη μου σε αγαπώ διπλά. Τώρα που τα πρωτοβρόχια άρχισαν και ο δρόμος μας μοιάζει να κονταίνει από την πυκνή ομίχλη. Τώρα είναι που σε αγαπώ διπλά.
Κι εκείνη με ένα γλυκό χαμόγελο ανοίγει διάπλατα την ευωδιαστή αγκαλιά της κι αρχίζει να τραγουδάει στο σκοπό των σπουργιτιών… Το Φθινόπωρο κι εγώ σε αγαπώ διπλά…
| Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή
Χριστίνα γιατί έτσι είναι το όνομά μου. Ανδρομέδα γιατί έτσι έμαθα να ταξιδεύω στους γαλαξίες. Καρντάσι, γέννημα-θρέμμα, μετράω φραπέδες και γεμάτες στιγμές στην ανέμελη (όσο γίνεται πλέον) Θεσσαλονίκη. Ενίοτε κερνάω καφέ και στον προσωπικό μου γαλαξία.
|
enfo.gr