Δε μπορώ να διαχειριστώ τις στοιχειωμένες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου, νιώθω να πνίγομαι, ασφυκτιώ, δεν μπορώ να ανασάνω, και παίρνω τους δρόμους χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Αποφεύγω δρόμους που είχαμε μαζί περπατήσει, αποφεύγω συναντήσεις με γνωστούς όσο γίνεται...
Δεν θέλω να συναντήσω κανέναν, που να μου θυμίζει το χθες. Κι άμα δω κανέναν φίλο, εύχομαι από μέσα μου να μη με θυμηθεί...θύμησες φόνισσες δεν τις θέλω , κι ούτε αναστημένα λόγια βγαλμένα από σκουριασμένα συρτάρια του χρόνου σε λίστες απουσίας .. Δεν τα αντέχω, όλα μάταια …όνειρα, ελπίδες, σχέδια, φανταχτερές προσδοκίες.
Ο πανούργος χρόνος κρυμμένος στο παρασκήνιο άκουγε τα σχέδιά που κάναμε και γελούσε ειρωνικά, όλα μάταια, κι εσύ παντού, και πουθενά...Λέξεις, εικόνες, που έχουν αφήσει πίσω τους μία μορφή, ηχώ ζωής, που έγινε σκιά απουσίας ..... Μια μικρή στιγμή στην αιωνιότητα η τροχιά μας. Κι εμείς αντί να ζούμε το κάθε λεπτό τη κάθε στιγμή φορτώσαμε αυτή την μικρή τροχιά με χιλιάδες πρέπει και με χιλιάδες άγχη γιατί έτσι μας έμαθαν, και ξεχάσαμε να ζήσουμε, αυτή είναι η μόνη πικρή αλήθεια. Ψευδορκίες του αλήτη χρόνου στήσανε στο τοίχο τη ζωή την εκτέλεσαν...Μαρίζα Τσιτμή