Τραγική ειρωνεία να επικαλεστεί το χάος στη Βενεζουέλα, την ώρα που η Δύση με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, ήταν εκείνη που έφερε το χάος στη Λιβύη.
Η Λιβύη βρίσκεται σε πλήρη αναρχία εν μέσω ταραχών, με διάφορες ομάδες να πολεμούν μεταξύ τους για τον έλεγχο της χώρας και, όπως έγραψε η «Wall Street Journal», τον περασμένο Σεπτέμβριο, «το Ισλαμικό Κράτος ανασυντάσσεται στη χαοτική Λιβύη, έχοντας πραγματοποιήσει περισσότερες από δώδεκα επιθέσεις στην Βορειοαφρικανική χώρα φέτος και απειλώντας να διαταράξει τη ροή του πετρελαίου από έναν από τους σημαντικότερους προμηθευτές του κόσμου».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τόσο η Λιβύη, όσο και η Βενεζουέλα είναι πετρελαιοπαραγωγές χώρες.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τα περασμένα Χριστούγεννα καταδίκασε την «απάνθρωπη και δειλή τρομοκρατική επίθεση του Ισλαμικού Κράτους». . . στην Τρίπολη στις 25 Δεκεμβρίου 2018 και εξέφρασε «βαθιά συμπόνοια και συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων, καθώς και τον λαό της Λιβύης και την κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας με ευχές για γρήγορη και πλήρη ανάρρωση σε όσους τραυματίστηκαν».
Είναι αξιοσημείωτο, ωστόσο, το γεγονός ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν θα χρειαζόταν να δείξει καμιά συμπόνοια ή να κάνει αυτή την ανακοίνωση, εάν δεν είχε επέμβει η Δύση στη Λιβύη, προκαλώντας έναν αιματηρό εξαετή εμφύλιο πόλεμο.
Ο λόγος της καταστροφής στη Λιβύη βρίσκεται στην επτάμηνη επιδρομή των ΗΠΑ μαζί με το ΝΑΤΟ από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο του 2011, κατά την οποία χιλιάδες βόμβες και ρουκέτες ισοπέδωσαν την πετρελαιοπαραγωγό αυτή χώρα, στην οποία κυβερνούσε ο Μουαμάρ Καντάφι, τον οποίο η Δύση ήταν αποφασισμένη να ανατρέψει. Στη Λιβύη του Καντάφι, όπως αναφέρεται λεπτομερώς από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η κυβέρνηση παρείχε «δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συμπεριλαμβανομένων διαγνωστικών, προληπτικών, θεραπευτικών και αποκαταστατικών υπηρεσιών σε όλους τους πολίτες δωρεάν μέσω μονάδων πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, κέντρων υγείας και περιφερειακών νοσοκομείων με το προσδόκιμο ζωής στα 75 έτη (έναντι 66 στην Ινδία, 71 στην Αίγυπτο, 59 στην Νότια Αφρική).
Ο Καντάφι απείχε πολύ από το να είναι άγιος ή δημοκρατικός ηγέτης. Κυνηγούσε τους εχθρούς του με τον πιο βάναυσο τρόπο και ήταν ένοχος πολλών αδικημάτων κατά της ανθρωπότητας. Όμως, ήταν και άλλοι σε ολόκληρο τον κόσμο των οποίων οι χώρες δεν υπόκεινται, όμως, σε αμερικανικές κυρώσεις ή σε επτά μήνες ανελέητων βομβαρδισμών από αεροσκάφη και πυραύλους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Η στρατιωτική ανάμιξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη θεωρήθηκε επιτυχημένη και ο Καντάφι ανατράπηκε και στη συνέχεια, όπως φαίνεται σε ένα ιδιαίτερα φρικτό βίντεο, χτυπήθηκε ανελέητα, επλήγη με ξιφολόγχη και δολοφονήθηκε.
«Ήρθαμε. Είδαμε. Πέθανε» είχε πει τότε με ευαρέσκεια, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον.
Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να είναι ο χειρότερος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, αλλά τουλάχιστον δεν τον έχουμε να δει ποτέ να χαμογελά όταν κάποιος δολοφονείται.
Κι ερχόμαστε στον Νικολάς Μαδούρο, που έχει αρκετά κοινά με τον Καντάφι, αφού θεωρείται αδίστακτος και αλαζονικός και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα του έχει υποφέρει κάτω από το καθεστώς του – αλλά όπως και στη Λιβύη, ο λαός υποφέρει πολύ περισσότερο λόγω των κυρώσεων που έχει επιβάλλει η Ουάσιγκτον.
Ακόμη και το Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που δεν συγκαταλέγεται στους πολέμιους της Ουάσιγκτον, αντιτίθεται στις κυρώσεις υποστηρίζοντας πως είναι πάντα οι απλοί άνθρωποι που υποφέρουν – και ιδιαίτερα οι φτωχοί, οι άποροι, οι άρρωστοι, όλοι εκείνοι που διατείνεται ο Τραμπ ότι αγαπά και θέλει να υπερασπιστεί στη Βενεζουέλα.
Και αυτό συμβαίνει, όπως και στη Λιβύη και όπως συνέβαινε πριν από την εισβολή στο Ιράκ, το οποίο είχε υποστεί κατά το παρελθόν μεγάλες κυρώσεις για πολλά χρόνια. Και είναι κυνικό από την Ουάσιγκτον ενώ επιβάλλει κυρώσεις στη Βενεζουέλα να ωρύεται για να φθάσει η «ανθρωπιστική βοήθεια» στη χώρα που δεν θα την είχε ανάγκη, αν δεν υπήρχαν οι αμερικανικές κυρώσεις.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, κάλεσε όλους όσους εμπλέκονται στην κρίση της Βενεζουέλας να «μειώσουν τις εντάσεις» και να ξεκινήσουν να μιλάνε ο ένας στον άλλο, αλλά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να τον ακούσει κανείς, τουλάχιστον όσοι σκοπεύουν να ανατρέψουν τον Μαδούρο.
Ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ μίλησε στη συνέχεια για τον αρνητικό αντίκτυπο των μονομερών καταναγκαστικών μέτρων που επηρεάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν είναι άλλα από τις κυρώσεις των ΗΠΑ. Ο Idriss Jazairy δήλωσε στις 31 Ιανουαρίου ότι «ο εξαναγκασμός» από τις ΗΠΑ (χωρίς να τις ονομάσει) είναι «παραβίαση όλων των κανόνων της διεθνούς νομοθεσίας». Όπως είπε «οι κυρώσεις μπορούν να οδηγήσουν σε πείνα και ιατρικές ελλείψεις και δεν είναι η απάντηση στην κρίση στη Βενεζουέλα. . . προκαλώντας μια οικονομική και ανθρωπιστική κρίση … αυτό δεν αποτελεί θεμέλιο για την ειρηνική επίλυση των διαφορών».
Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θέλει μια ειρηνική διευθέτηση διαφορών, τουλάχιστον, αυτή τη στιγμή, στη Βενεζουέλα.
Θέλει να εξασφαλίσει ότι θα υπάρχει πόνος και φτώχεια, προκειμένου να μπορέσει ο Μαδούρο να ανατραπεί από εκείνους που στερούνται βασικά και απαραίτητα για τη ζωή τους είδη. Επιπλέον, θέλει να έχει το δικό της άτομο στην κορυφή, για να διαδεχτεί τον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον πρόθυμο Χουάν Γκουαϊδό έναν μέτριο έως ασήμαντο μέχρι χθες πολιτικό της δεξιάς που μαθήτευσε στις ΗΠΑ και μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του στους δρόμους του Καράκας με βιαιότητες και ευτράπελα όπως τα κατεβασμένα παντελόνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Πριν από την αυτοανακήρυξή του σε μεταβατικό πρόεδρο ο Γκουαϊδό είχε συνομιλήσει με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Μάικ Πενς που τον διαβεβαίωσε για την στήριξη των ΗΠΑ ενώ όπως έγραψαν οι «New York Times» στις 8 Φεβρουαρίου, «ο Τραμπ δήλωσε ότι οι πετρελαϊκές κυρώσεις προορίζονται για να τιμωρήσουν τον Μαδούρο για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για να τον αναγκάσουν να παραχωρήσει την εξουσία στον Χουάν Γκουαϊδό, τον οποίο αναγνώρισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες ως τον νόμιμο πρόεδρο της Βενεζουέλας».
Όλη αυτή η «επανάσταση» έχει κατασκευαστεί από την Ουάσινγκτον, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν έχουν χρησιμοποιήσει πυραύλους και βόμβες. Δεν υπάρχει αμφιβολία στις ΗΠΑ, ότι η Ουάσιγκτον θα κερδίσει και πάλι και ο Μαδούρο θα φύγει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ένας ανώτερος υπάλληλος διοίκησης στην Ουάσινγκτον, ο οποίος δεν είχε εξουσιοδότηση να μιλήσει δημοσίως, δήλωσε στην ιστοσελίδα Politico ότι αξιωματούχοι των ΗΠΑ ήταν πρόθυμοι να συναντηθούν με «πρώην αξιωματούχους της Βενεζουέλας, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Μαδούρο για να συζητήσουν το σχέδιο εξόδου του»!
Δύο ανώτεροι αξιωματούχοι της Βενεζουέλας που δεν είχαν εξουσιοδοτηθεί να συζητήσουν δημοσίως τις συναντήσεις, δήλωσαν ότι έγιναν δύο συναντήσεις μεταξύ του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ Έλιοτ Έιμπραμς και του υπουργού Εξωτερικών της Βενεζουέλας Χόρχε Αρεάτζα (Jorge Arreaza) κατόπιν αιτήματος των ΗΠΑ.
Η πρώτη στις 26 Ιανουαρίου που χαρακτηρίστηκε εχθρική, με τον απεσταλμένο των ΗΠΑ να απειλεί τη Βενεζουέλα με την αποστολή στρατευμάτων και να τιμωρεί την κυβέρνηση της Βενεζουέλας για την εικαζόμενη συνεργασία της με την Κούβα, τη Ρωσία και τη Χεζμπολάχ.
Όταν συναντήθηκαν και πάλι αυτή την εβδομάδα, η ατμόσφαιρα ήταν λιγότερο έντονη, παρόλο που η συνάντηση της 11ης Φεβρουαρίου ήρθε τέσσερις ημέρες αφού ο Έιμπραμς είπε ότι «ο χρόνος για διάλογο με τον Μαδούρο έχει παρέλθει».
Επιπλέον, ο Έιμπραμς δεν έδωσε καμία ένδειξη ότι οι ΗΠΑ ήταν διατεθειμένες να διευκολύνουν τον Μαδούρο να παραιτηθεί.
Όμως, ο Μαδούρο δηλώνει ούτως ή άλλως σε όλους τους τόνους ότι δεν θα παραιτηθεί, βλέποντας τη θέση του στην ιστορία δίπλα στους άλλους αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής όπως ο Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, που υπήρξαν θύματα πραξικοπημάτων που οργάνωσαν οι ΗΠΑ.
«Δεν φοβάμαι», είπε, προσθέτοντας ότι ακόμη και η περσινή δολοφονική επίθεση εναντίον του, κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής τελετής, δεν έκαμψε την αποφασιστικότητά του. «Ανησυχώ μόνο για το πεπρωμένο της πατρίδας και του λαού μας, των αγοριών και των κοριτσιών μας … αυτό μου δίνει ενέργεια».
Μένει να δούμε, λοιπόν, τώρα, αν θα έχει ή όχι το τέλος του Καντάφι, έχοντας κι αυτός κατά νου πως τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι πολύ μεγαλύτερα στη Βενεζουέλα, σε σύγκριση με αυτά που ήθελαν να υπερασπιστούν το 2011 στη Λιβύη.
