Το ερώτημα είναι ουσιαστικό και καθόλου ρητορικό ή προβοκατόρικο. Πριν από τις εκλογές του 2015 είχε εγερθεί το ερώτημα της ιδιαίτερης αυτής συνομοταξίας αναξιοκρατίας του κομματικού κράτους. Και είχε εγερθεί το αίτημα να μην υπάρχουν μετακλητοί υπάλληλοι άλλοι από τους δημόσιους υπάλληλους, που είναι αξιολογικά ικανοί να παίρνουν τις θέσεις συμβούλων και εργαζόμενων για τις ανάγκες των μελών του υπουργικού συμβουλίου και των κυβερνητικών αξιωματούχων.
Η δημόσια διοίκηση, με τις σχολές Δημόσιας Διοίκησης, αλλά και με τους όλο και περισσότερους πτυχιούχους υπαλλήλους έχει το κατάλληλο προσωπικό για να υποστηρίξει αυτές τις ανάγκες. Χωρίς επί πλέον επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με εκατομμύρια ευρώ. Επιπροσθέτως, η κατάρτηση των υπαλλήλων του δημοσίου είναι κλάσεις ανώτερη του κάθε τυχάρπαστου κομματικού παρακεντέ και του κάθε άσχετου συγγενή των υπουργών και υφυπουργών.
Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πρωτίστως πολιτικό. Δεν μπορείς να έχεις δημόσια διοίκηση, που να μην είναι υπόδουλη στα κόμματα, αν δεν την εμπιστεύεσαι και δεν στηρίζεσαι επάνω της σαν σύμβουλο και εργάτη της κυβερνητικής πολιτικής. Της κυβερνητικής πολιτικής ως διοίκησης. Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνάει.
Αλλά, το θέμα είναι ακόμα πιο σοβαρά ηθικό. Οι κυβερνήσεις και η δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να είναι χώρος διορισμών με μοναδικό κριτήριο το συγγενολόι ή την κομματική ταυτότητα. Αυτή είναι η Ελλάδα- Αλβανία του χτες και του προχτές. Δεν μπορεί να είναι και του αύριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και με όλα τα πιασιάρικα που άκουσε, είχε υποσχεθεί ότι θα καταργήσει τους μετακλητούς και θα τους αντικαταστήσει με δημόσιους υπάλληλους. Αλλά, μόλις έκατσε στην καρέκλα της εξουσίας, απεφάνθη ότι πρέπει να διορίζει τους «δικούς του ανθρώπους» για να μπορεί να έχει έμπιστους και συνεννοήσιμους στην εφαρμογή της δικής του πολιτικής! Νοοτροπία καθεστώτος!
Έτσι, οι 1.888 μετακλητοί του 2014 έγιναν πάνω από 2.600 μέχρι χτες. Και οι περισσότεροι ήταν οι σύζυγοι, οι συμβίοι, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια και οι μπατζανάκηδες των κυβερνητικών αξιωματούχων. Με μισθούς πάνω από 2.500 έκαστος! Για να πληρώνει το κορόιδο ο λαός τις οικογενειακές ανάγκες του γκουβέρνου.
Από τον Ιανουάριο του 2015 ως τα τέλη του 2018 το υπουργικό συμβούλιο εξέδωσε 14 αποφάσεις για αυξήσεις των ενιαίων θέσεων ειδικών συμβούλων, συνεργατών και μετακλητών υπαλλήλων στα πολιτικά γραφεία υπουργών και υφυπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Και εδώ έχω ένα σωρό ερωτήματα. Πόσα εκατομμύρια ξοδεύτηκαν μέχρι χτες για όλο αυτόν τον συρφετό; Και τι έργο παρήγαγε όλο αυτό το παράσιτο; Και, αποπέμφθηκαν μαζί με τους κολλητούς τους πολιτικούς; Απαλλάχτηκε η τσέπη του φορολογούμενου από τις αμοιβές τους; Και πληρώθηκαν μέχρι τις 7 Ιουλίου ή μήπως πήραν όλο τον Ιούλιο, που δεν «εργάστηκαν»; Μαζί με τις υπερωρίες που δεν έκαναν; Γιατί στους πραγματικά εργαζόμενους δεν χαρίζεται ούτε ώρα που δεν δούλεψαν. Για να μην πούμε ότι συχνά δεν πληρώνεται και αυτή που δούλεψαν. Και αν πήραν περισσότερα λεφτά από την τσέπη μας από όσα υποτίθεται ότι «εργάστηκαν» δεν πρέπει να τα επιστρέψουν; Το νόμιμο είναι και ηθικό; Γιατί κάποτε, για την αντιπολιτευτική ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν.
Δεν ξέρω τι έχει σκοπό να κάνει η νέα κυβέρνηση με το θέμα. Εκείνο που ξέρει κάθε Έλληνας είναι ότι δεν του περισσεύουν λεφτά για να ταϊζει παρασιτικές δραστηριότητες της κάθε κυβέρνησης, που μπορούν να καλύπτονται κάλλιστα από ήδη πληρωμένους σε άλλες θέσεις και καθ όλα καταρτισμένους δημόσιους υπάλληλους. Κι αν δεν είναι του κόμματος οι υπάλληλοι δεν πειράζει. Είναι της ελληνικής κυβέρνησης. Και η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να υπηρετεί όλους τους Έλληνες. Ιδού η Ρόδος.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Liberal