Ο ήχος της βροχής με παρασύρει σε επικίνδυνα μονοπάτια αναμνησεων... εσυ κι εγώ και μετα απουσία..... σκεψεις προβαλουν σε μια ραγισμένη οθόνη παντού σωροί απο γκρεμισμένα όνειρα απολιθωμένες υποσχεσεις , παρανομη κατοχή από χρόνια σκιές ...Οι δρομοι που περπατησαμε γινανε ναρκοπεδιαπου που σε καθε μου βημα σκανε και διαμελλίζουν την ύπαρξή μου....Ποιος είπε οτι ο χρόνος είναι ο καλλίτερος γιατρός; Ουτε την παραμικρή γιατρειά δεν κατάφερε μετά από τόσα χρόνια στις πληγές μου, τα βοτανια του ψευτικα κι αυτός αποδειχτηκε ο μεγαλυτερος κομπογανιτης γιατρός...