να με συνοδέψεις και πάλι σε εκείνο το δικό μας παράξενο μονοπάτι. Σε 'κείνο το μονοπάτι με τις πορφυρές ανταύγειες, και να ταξιδεύσουμε ξανά με τη μαγεία της πανσελήνου στο δικό μας όνειρο..
Είναι κάποιες νύχτες που στοίχειωσαν στη ψυχή μου, ανάσες χρόνου που κράτησαν τόσο λίγο, όσο ένα φύσημα τ' αγέρα....Δε ξέρεις πόσο μου 'χεις λείψει... πόσο έχω νοσταλγήσει εκείνες τις στιγμές..
Πόσο θα 'θελα να ξαναζήσω αυτά που έζησα με σένα, να περπατήσουμε σε δρόμους στρωμένους απ' τα χρυσοκίτρινα φύλλα του Φθινοπώρου όπως τότε, με το βρεγμένο χώμα απ' τη βροχή... και καθώς θα βαδίζουμε πλάι-πλάι να αφήνουμε πείσω χνάρια της περασιάς μας...
και να μιλά ...μόνο η σιωπή, να τα λέμε όλα με τα μάτια … όσα δεν προλάβαμε να πούμε Να κοιταζόμαστε στα μάτια και να γελάμε, να γελάμε σαν παιδιά με το τίποτα, όπως τότε Θυμάσαι τότε που μας βρήκε στο δρόμο εκείνη η ξαφνική μπόρα και πιασμένοι χέρι χέρι βαδίζαμε ευτυχισμένοι κάτω απ' τη βροχή....
Αχ και να γινόταν να γύριζε ο χρόνος πίσω να ξαναζήσουμε αυτά που αφήσαμε... ψηλαφώντας παλιές ανάσες, να μεθύσουμε με ουράνιες μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί, και να μπερδευτούν τα βήματά μας με εικόνες, και ήχους σε χρόνια και δρόμους που φιλοξένησαν τα βήματά μας
Πόσο θα 'θελα... ..
Μαρίζα Τσιτμή