Τρίτη, Οκτωβρίου 26

Η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η ζωή περνάει και χάνεται. Οι μέρες, τα χρόνια φεύγουν…δε προλαβαίνεις να τα μετράς, με τη ταχύτητα που τρέχουν μόνο τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους βλέπεις...Και ‘συ μένεις εκεί. Στο ίδιο σημείο. Σαν να μην άλλαξε τίποτα.
Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι.
Μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο, μόνοι μας φεύγουμε . 
Και το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις μέρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική. Μεγάλο αίνιγμα η ζωή, μέχρι σήμερα κανένας δεν μπόρεσε να αποκαλύψει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και τα «γιατί» ήρθαμε εδώ, και από που ήρθαμε είναι ερωτήματα που μένουν αναπάντητα, και θα μας τυραννούν ως την τελευταία μας ανάσα...
Παγιδευμένος ο άνθρωπος. Αρχικά, κι όσο είναι νέος πιστεύει ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά, αλλά  πλανάται πλάνην οικτράν. Γιατί στην πορεία του χρόνου, διαπιστώνει ότι η μοναξιά είναι η μόνη σταθερή συνοδοιπόρος στο ταξίδι αυτό....Κι όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο νιώθει όλο και περισσότερο μόνος  Φιλίες φθείρονται, έρωτες σβήνουν με τα χρόνια, αγάπες χάνονται σε κάποια στροφή του δρόμου...και τι μένει;; Η μοναξιά!
Εδώ είναι που ο άνθρωπος κλείνεται στον εαυτό του, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Και τότε μέσα του γίνεται ένα κλικ, κι ανάβει  φωτάκι , είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα είναι εκεί, εκεί στα άγχη σου, στις φοβίες σου, στα λάθη σου. Που είναι πάντα παρών σε κάθε στιγμή, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο κι όταν χαιρόμαστε, που μας ανέχεται  χωρίς παράπονα, χωρίς φωνές, και χωρίς ανταλλάγματα, μας δίνει  κουράγιο, δύναμη, για να ξεπεράσουμε καθημερινές δυσκολίες  και να συνεχίσουμε..
Αυτή είναι η πραγματικότητα. 
Εγώ και εγώ.

 Μαρίζα Τσιτμή