Παράξενη που ‘ναι η αίσθηση της γραφής... ένα μοναχικό επίπονο ταξίδι με συχνές στάσεις σε παγερούς χειμώνες, και μελαγχολικά βροχερά φθινόπωρα.. μια περιπλάνηση ταξιδιού σε σκουριασμένες ράγες ... παλιοί σταθμοί, σε αταξίδευτα ταξίδια
Σταθμοί παρατημένοι, τρένα σκουριασμένα που σαπίζουν, οι ράγες έχουν χορταριάσει , κι οι επιβάτες τους αλλοτινοί πρόσκαιροι συνοδοιπόροι, στέκουν εκεί βαλσαμωμένες σκιές στους δρόμους της αιώνιας σιωπής στη χοάνη του χρόνου ..
Απολογισμός ζωής: Νιώθω σαν ένα παιδί που του έταξαν πολλά και που δεν του έδωσαν τίποτα ...Όνειρα, υποσχέσεις ζωής πλασματικές εικόνες σε ένα πλασματικό κόσμο...
Μαρίζα Τσιτμή